HUNDRED, RAVENSIRE, ASTRONOMIKON, BIO-CANCER, WARDRUM, XENDRIX, LIEGE LORD
Το demo που είχαν κυκλοφορήσει οι Βρετανοί HUNDRED το 2011 μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις αλλά δεν είχα ακούσει νότα από το ολοκαίνουργιο EP τους “The forest kingdom (Part I)” που ήταν διαθέσιμο και στο merchandise stand, σε αλμυρούτσικη τιμή θα τολμούσα να πω. Κλασικό heavy που μπλέκει BATHORYκές φόρμες και πιο παραδοσιακές folk πινελιές, συνδυασμός που δεν ηχεί καθόλου άσχημος αλλά θέλει ακόμα δουλίτσα μιας και ο ανταγωνισμός (και σ’ αυτό το ιδίωμα) είναι μεγάλος. Στιβαροί και μετρημένοι, θετικό feedback από το κοινό, θα τους παρακολουθούμε στις μουσικές τους αναζητήσεις…
Ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν παίρνω πίσω αυτό που σκέφτηκα όταν άκουσα το ντεμπούτο των RAVENSIRE “We march forward”… Πως ανήκουν στις μεγάλες ελπίδες του επικομεταλλικού χώρου… Αρκετά καλό το demo τους, αλλά το full length “τα σπάει” κανονικότατα! Αν και ο ήχος στα 2 πρώτα τους κομμάτια δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός, η τετράδα από την Πορτογαλία δεν φάνηκε να πτοείται και με δεδομένο το πολύ καλό δέσιμο και τις υπέροχες συνθέσεις τους, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κερδίσουν τις επευφημίες του κόσμου! “Gates of Ilion” και “Drawing the sword”, οι στιγμές που ξεχώρισα, αν και είναι άδικο να παραβλεφθούν οι υπόλοιπες! Υψηλές προσδοκίες για τα παλικάρια, δείχνουν πως “το έχουν”, το μέλλον είναι όλο δικό τους…
Η δεύτερη εκπροσώπηση της Κύπρου στο festival ήταν οι ASTRONOMIKON, το side project του Νικόλα Λεπτού, τραγουδιστή των ARRAYAN PATH, οι οποίοι και εμφανίστηκαν με τα ίδια ακριβώς μέλη των τελευταίων. Δεν εντόπισα χτυπητές διαφορές με την κατεύθυνση των ARRAYAN PATH, αν και επί σκηνής τα κομμάτια του ντεμπούτου τους “Dark gorgon rising” απέκτησαν περισσότερη ζωντάνια και δυναμική συγκριτικά με τις στουντιακές εκτελέσεις, στοιχείο που προσέθεσε έξτρα πόντους στο συνολικό αποτέλεσμα. Η απορία που εξακολουθώ να έχω πάντως, έχει να κάνει με την επιλογή του Λεπτού να δημιουργήσει μία μπάντα ταυτόσημη με την κύρια ενασχόληση του… Προάγγελος και της συνεργασίας του με WARLORD, η πετυχημένη απόδοση στο έπος “Winter tears” των τελευταίων…
Για τους BIO-CANCER δεν έχω και πολλά να πω… Thrash παίζει το Αθηναϊκό κουιντέτο που αποτελείται από πιτσιρικάδες οι οποίοι διαθέτουν πολύ όρεξη και μεράκι, προφανώς είναι πολύ καλοί σε ότι κάνουν αλλά εκτός κάποιων χτυπητών εξαιρέσεων, το είδος δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη…
Οι WARDRUM έχουν στόφα μεγάλης μπάντας. Και live είναι πάντα ένα σκαλί πιο πάνω από το studio. Το όνομα τους έχει συζητηθεί πολύ έντονα στους underground κυκλους και όχι άδικα αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη. Φροντίζουν και ξεπερνούν τις παθογένειες της εγχώριας σκηνής στο attitude, τα μέλη τους είναι στην κυριολεξία παιχταράδες και φροντίζουν να κυνηγούν, όπου και όπως μπορούν, τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί πως το set list τους ήταν σοφά ποιημένο, με συνθέσεις και από τις τρεις τους κυκλοφορίες, πως ο κόσμος γούσταρε αρκετά και το ζεστό χειροκρότημα που τους χάρισε, ήχησε ως η επιβράβευση των προσπαθειών τους. Εκεί που θα ήθελα να σταθώ –και είχε επισημανθεί και στην παρουσίαση που είχα κάνει στο “Messenger”, είναι πως ίσως θα ήταν προτιμότερο να επιμυκήνουν λίγο παραπάνω το διάστημα που βγάζουν τα CD τους αλλά και να μικρύνουν τη διάρκεια αυτών και την ποσότητα των κομματιών. Αντιλαμβάνομαι ότι θέλουν να αξιοποιήσουν τον δημιουργικό τους οίστρο και να εκμεταλλευθούν (πάντα με την καλή έννοια) το momentum αλλά η ανασύνταξη και η προετοιμασία της δισκογραφικής επίθεσης, θα τους δώσει πολλαπλά κίνητρα και περισσότερη διάθεση.
Επιδερμική και η σχέση μου με τους XENTRIX, στ’ αυτιά μου πάντα ηχούσαν ως μια πιο προχωρημένη thrash έκδοση των METALLICA, άποψη που δεν μεταβλήθηκε μετά το πέρας της εμφάνισης τους. Στιβαρό rhythm section και κιθάρες ξυράφια, stage diving και οι συναφείς αθλοπαιδιές, συμπαθητικά κομμάτια, αξιοπρεπής ήχος, κάποιοι ενθουσιάστηκαν και πέρασαν όμορφα, η αναμονή όμως για τους LIEGE LORD ήταν αυτή που με είχε καταβάλλει…
… LIEGE LORD λοιπόν… US power metal υψηλών οκτανίων, σπάνιας αισθητικής και δύο δίσκοι (από τους τρεις που κυκλοφόρησαν στα 80’s) οι οποίοι συγκαταλέγονται στην αφρόκρεμα του ιδιώματος! Ηρωικό/λυρικό το υλικό του αδάμαστου στον χρόνο “Freedom’s rise”, ο ορισμός του “τσιτωμένου” power στο “Master control”… Eκεί βασίστηκε στην συντριπτική του πλειοψηφία και το υλικό που έπαιξαν οι Αμερικανοί. Επιτυχώς! Παρά τα χρονάκια του, ο Comeau δείχνει πως έχει απωλέσει στο ελάχιστο δυνατό τη χροιά της ιδιαίτερης φωνής του. Ο ήχος ήταν συμπαθητικός, γεγονός που βοήθησε την πεντάδα να ξεδιπλώσει στο σανίδι του club τις εκτελεστικές του αρετές, διάθεση υπήρχε άφθονη και πως να συμβεί το αντίθετο με το άκουσμα τόσων και τόσων ύμνων που έχουν γράψει την δική τους ένδοξη ιστορία στην μουσική μας;
Παίρνω βαθιά ανάσα και παραθέτω τις σημαντικότερες –κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα- στιγμές της εμφάνισης τους: “Fear itself”, “Eye of the storm”, “Dark tale”, “Cast out”, “Feel the blade”, “Vials of wrath”, “Wielding iron fists”, “Broken wasteland”, η γνωστή και αναμενόμενη διασκευή στο κλασικό και διαχρονικό αριστούργημα “Kill the king” των τεράστιων RAINBOW. Tα “Rage of angels” και “Master control”, όπως ήταν και αναμενόμενο, ανέβασαν την αδρεναλίνη στα ύψη και το club, το οποίο εκείνη την στιγμή πρέπει να είχε πάνω από 300 άτομα. Λόγω λαικής απαίτησης, δε, παίχτηκαν και στα encore εκ νέου… Αυτό που μου φάνηκε τελείως αδιάφορο και είναι πάγια θέση μου, όποια κι αν είναι η μπάντα που παρακολουθώ, είναι τα αχρείαστα solos στις κιθάρες και τύμπανα… Όλοι μπορούν να παίξουν ένα κομμάτι παραπάνω και να ευχαριστήσουν τους οπαδούς… Εν κατακλείδι, οι LIEGE LORD δίχως ιδιαίτερες φιοριτούρες και περιττά στολίδια, έδωσαν ένα μεστό και δυναμικό show και πιστεύω πως ικανοποίησαν απόλυτα τους περισσότερους από εμάς. Συγγνώμη κιόλας αλλά όποιος ονειρεύεται μεγαλεία του παρελθόντος και έχει την απαίτηση από τους καλλιτέχνες να παίζουν όπως τότε, μάλλον θα πρέπει να αλλάξει πλευρό…
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
