Μετά τον Rob Flynn και τις καταγγελίες κατά της μουσικής βιομηχανίας (περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ) ο Burton C. Bell των τεράστιων FEAR FACTORY πήρε την σκυτάλη και έριξε τα πυρά του κατά του ιδρυτή της Roadrunner, Cees Wessels, αποκαλώντας τον ουσιαστικά “a Dutch Devil” (σ.σ. Ολλανδό Διάβολο).
Πιο συγκεκριμένα ο Burton C. Bell σε πρόσφατη συνέντευξή του στο bravewords.com (ολόκληρη βρίσκεται εδώ) αναφέρει ότι: “… ακόμα δεν έχω καμιά ιδέα για το πότε θα πάρω τα δικαιώματα πίσω, διότι αυτό το συμβόλαιο με την Roadrunner ήταν μια μαλ**ία (“bullshit”). Ουσιαστικά υπέγραψα μια συμφωνία με έναν Ολλανδό Διάβολο. Αλλά όταν είσαι μικρός, δεν σε νοιάζει. Είσαι 23 χρονών και σου λένε ότι “θα σου δώσουμε προκαταβολή να φτιάξεις τον πρώτο σου δίσκο, θα σε βάλουμε σε περιοδεία, θα πουλάμε τα μπλουζάκια σου σε όλα τα μαγαζιά. Θα γίνεις διάσημος” και απαντάς, “ωραία κάντο”. To ίδιο είπε κι ο γα**μένος δικηγόρος μου… Πληρωνόταν για να είναι ένας μαλ**ας και ξέρω και το όνομά του. Είναι ακόμα στα πράγματα, αλλά πολύ θα ήθελα να του σπάσω στα @@”
Και συνεχίζει: “Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να ξεκινάς με μια νέα μπάντα αυτές τις μέρες. Είμαι πολύ τυχερός από αυτή την οπτική γωνία… τότε βάζανε χρήματα στους δίσκους, στα βίντεο κλιπ, στις περιοδείες. Ήμασταν εκεί πριν όλα αυτά τελειώσουν. Και βλέπαμε όλα αυτά να καταρρέουν. Ρωτήσαμε την Roadrunner “τι συμβαίνει;”, “Δεν πουλάτε κανέναν δίσκο”, “Αυτό δεν είναι δικό μας λάθος, είναι δικό σας”, “πως είναι δικό μας;”, “δεν βγάλατε τον σωστό δίσκο”, “Κανένας δε βγάζει τον σωστό δίσκο;”. Ήταν εύκολο για την δισκογραφική να κατηγορήσει τον καλλιτέχνη όταν πραγματικά ήταν λάθος της δισκογραφικής. Αυτό συνέβαινε σε κάθε εταιρεία. Το λέω για την Roadrunner, επειδή σε αυτή βρισκόμασταν.”
Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το ότι υπέγραψαν ένα κακό συμβόλαιο δε σημαίνει ότι αυτό ήταν απόλυτα ένα λάθος της εταιρίας. Όπως ακόμα και με τις πωλήσεις του τελευταίου δίσκου των FEAR FACTORY με την Roadrunner, “Digimortal” (2001), δε μπορούμε να κατηγορήσουμε αποκλειστικά την εταιρεία για τις πωλήσεις ενός δίσκου που δεν ήταν και ο πιο επιτυχημένος του συγκροτήματος σε σύγκριση με άλλες στιγμές της τεράστιας δισκογραφίας τους. Οπότε ο Burton C. Bell δικαιωματικά είναι τσαντισμένος με το γεγονός ότι δεν μπορεί να πάρει πίσω τα δικαιώματα των τραγουδιών του, αλλά όχι ότι δεν πούλησε το “Digimortal”.
