Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με Ε.Ρ.Τ και Υ.Ε.Ν.Ε.Δ με Διακογιάννη και Φρέντυ Γερμανό, με Μουσικόραμα και Γκούτη και εξαιτίας όλων αυτών, μαζί με το σχολείο το Σάββατο το πρωί, την Μπονάντζα, το Χαβάη 5-0, το Χαμένοι στο διάστημα, απέκτησα περίεργα, εξεζητημένα γούστα. Στην εποχή μου, ο αυτοκινητόδρομος, με τις δύο λωρίδες ήταν το παιχνίδι που μάζευες τα χρήματα από συγγενείς και δώρα για δύο χρόνια για να τον αγοράσεις. Το Subuteo ήταν η τελευταία λέξη της μόδας και το Atari μακρινό όνειρο, με τον Commodore να είναι η επαφή μας με τον μαγικό κόσμο των υπολογιστών. Σε αυτή την γενιά απευθύνονται οι MAGNUM. Σε ανθρώπους ονειροπόλους, που λατρεύουν τους Δράκους και τα παραμύθια, την μελωδία, των πλήκτρων, που ντύνει τα όνειρα ενός κιθαριστικού ταλέντου σαν τον Tony Clarkin.
Οι MAGNUM ποτέ δεν θα γίνουν πιο μεγάλο όνομα απ’ ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και ποτέ δεν θα ξαναγίνουν δύσκαμπτοι όσο στα πρώτα άλμπουμ τους, με τις progressive αναφορές και καταβολές. Η ισορροπία ανάμεσα στην μελωδία και το επικό στοιχείο, ανάμεσα στην εμπορικότητα (όπως εμπορικοί είναι οι RAINBOW και ο DIO των τριών πρώτων άλμπουμ) αλλά και η αγάπη τους για τις συνθέσεις με δύναμη και τσαγανό, θα τους χαρακτηρίζουν. Μετά την επανασύνδεση τους, ποτέ δεν έγιναν ακόμα ένα όνομα στο ρόστερ της Frontiers, διατηρώντας τον ήχο και την αξιοπρέπεια τους .
Σήμερα, 42 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, μας προσφέρουν τραγουδάρες σαν τα “Live till you die”, “Falling for the big plan”, “Too many clowns”, “The art of compromise”, “Don’t fall asleep”, “The valley of tears”. Τραγούδια όπου το επικό και το μελωδικό, το σκληρό και το επιθετικό, συνδυάζονται μέσα από μια ομάδα μουσικών με όραμα. Παλιοροκάδικα σόλο και rhythm section από τα 00’s με φωνητικά από τον αιώνια νέο Bob Catley. Πλήκτρα από τον Mark Stanway στην παράδοση των Lord, Airey, με μελωδικές γραμμές που στοιχειώνουν τα τραγούδια και πάνω από όλα συνθέσεις. Θα περάσουν χρόνια για να ξαναβρεθεί σχήμα με την ικανότητα τους, να αναμιγνύει τόσο επιτυχημένα το hard rock των 70’s με το μελωδικό rock του τέλους των 80’s και να φτιάχνει τραγουδάρες σαν το “Crying in the rain” και το “Midnight angel”, pop ευαισθησίες, μουσικότητα και προοδευτικός ήχος σε ένα μείγμα εκρηκτικό, ανεπανάληπτο και αδιάψευστα Βρετανικό. Ξεχάστε το βαρυφορτωμένο progressive αλλά και το νερωμένο μελωδικό rock, το υπερτεχνικό αλλά και το αποστειρωμένο, εδώ έχουμε την τέλεια ισορροπία, με μια μικρή δόση από μπλουζ και πολύ ψυχή, τρανό παράδειγμα το “The art of compromise”.
Ότι και να πείτε , τους λατρεύουμε, όλοι από τον πωρωμένο true metaller, τον Black Symphonic metaller μέχρι τον AORster, οι MAGNUM έχουν κάτι για όλους. Όπως τα εξώφυλλα τους, σχεδιασμένα ακόμα μια φορά από τον γίγαντα Matthews. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το, γιατί ξέρω ότι οι περισσότεροι δεν θα το αγοράσετε και μετά ανακαλύψτε τα “On a Storytellers Night”, “Rock art”, “Wings of Heaven”. Για το καλό σας που έλεγε και ο Μηλιώκας. Εγώ θα δραπετεύσω ακόμα μια φορά στον κήπο (κι όχι από τον) των ονείρων που οι MAGNUM προκάλεσαν, με τις μοναδικές συνθέσεις τους.
8,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
