Οι STREAM OF PASSION είναι μία ιδιαίτερη μπάντα. Αρχικά, είχαν δημιουργηθεί από τον Arjen Lucassen (AYREON, STAR ONE, κλπ), στην προσπάθειά του να κάνει κάτι διαφορετικό με μία πλήρης μπάντα. Βρήκε μουσικούς μέσω internet για να πλαισιώσει την πολύ ωραία φωνή της Marcela Bovio και έτσι ηχογραφήθηκε το ντεμπούτο, “Embrace the storm” το 2005. Θυμάμαι που το είχα κάνει κριτική τότε στο Rock Hard. Πολύ καλό άλμπουμ, που ακούω και σήμερα καμία φορά.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Lucassen είχε φύγει από το 2007, οι Ολλανδο-Μεξικάνοι πλέον STREAM OF PASSION ηχογράφησαν ακόμα δύο άλμπουμ (“The flame within” το 2009 και “Darker days” το 2011) και το 2014 τους βρίσκει να κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο μόνοι τους, μέσω χρημάτων που μάζεψαν από το κοινό (το γνωστό μας πλέον crownfunding), έχοντας αποφασίσει να φύγουν από την Napalm Records, η οποία “δεν καταλάβαινε ακριβώς αυτό που ήθελαν να κάνουν” σύμφωνα με την Marcela.
Ακούγοντας ξανά και ξανά το “A war of our own”, δεν καταλαβαίνω ιδιαίτερα, για να είμαι ειλικρινής, τι το τόσο διαφορετικό παρουσίασαν στην Napalm από αυτά που μας είχαν συνηθίσει στα τρία προηγούμενα άλμπουμ. Εντάξει, είναι λίγο πιο progressive, πιο ατμοσφαιρικοί, ακόμα πιο μελωδικοί, αλλά δεν είναι κάποια συνταρακτική διαφορά. Το ακούς και λες ότι είναι STREAM OF PASSION. Και δυστυχώς όχι και στα καλύτερά τους.
Ο δίσκος ξεκινάει πολύ καλά, με τα τρία πρώτα κομμάτια, “Monster”, “A war of our own” (πρώτο βίντεο) και “The curse” (πρώτο lyric video) να είναι το καθένα με τον τρόπο του στα καλύτερα όλης της κυκλοφορίας. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κάποιες ακόμα καλές ή πολύ καλές στιγμές, όπως τα “Earthquake”, “Out of the darkness” και η ακουστική μπαλάντα “For you”, όμως στο σύνολό του το “A war of our own” δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αρκετά άνευρο σε στιγμές, με τα καλά κομμάτια να είναι όσα και τα μέτρια/αδιάφορα και αρκετή επανάληψη στις πιο ατμοσφαιρικές κυρίως στιγμές. Ωραία η ατμόσφαιρα, ωραία τα παιξίματα, πολύ ωραία για ακόμα μία φορά η Bovio, η μπάντα θέλει να το πάει λίγο διαφορετικά, αλλά ίσως το πετύχει στην επόμενη δουλειά. Είναι και μεταβατικός δίσκος για τους Ολλανδο-Μεξικάνους, παίρνοντας το ρίσκο με την αποχώρησή τους από τη Napalm Records. Ίσως επηρεάστηκαν και συνθετικά;
Δίσκος δύο ταχυτήτων το “A war of our own”, που μία σε κερδίζει και μία σε χάνει. Η πιο μέτρια στιγμή μίας μπάντας που αποδεδειγμένα μπορεί να γράψει καλύτερα, αλλά έχει σταθερά πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξουν κάτι δραστικά για να μπορέσουν να ξαναγυρίσουν την κατάσταση. Κάπου κουράζουν πλέον.
6/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
