Δεν ξέρω πόσοι από εσάς καταφέρατε να αποδεσμευτείτε από την βαρυτική έλξη του “Vertikal”, μιας και οι εννιά περίπου μήνες που μεσολάβησαν από τότε δεν χαρακτηρίζονται και ιδιαίτερα επαρκείς για ένα τέτοιο κατόρθωμα. Δεν έχω ιδέα ποια ήταν η επίδραση του εν λόγω δίσκου σε κάθε έναν από εσάς ξεχωριστά, αλλά όσοι παρακολουθούσατε χρόνια αυτή την μπάντα σίγουρα θα νιώσατε εκείνο το αίσθημα της δικαίωσης για την εξύψωση των CULT OF LUNA στο πάνθεον της post metal σκηνής, συγκαταλέγοντάς τους έτσι ισότιμα ανάμεσα στους NEUROSIS και τους ISIS. Τέλος, τα πέντε χρόνια φαινομενικής απραγίας του συγκροτήματος απ’ ότι φαίνεται δεν χάλασε και κανέναν, μιας και μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο μας έχουν καθυποτάξει ολοκληρωτικά μέσα σε έναν, όχι και τόσο μακρινό, φουτουριστικό, πλήρως βιομηχανοποιημένο κόσμο.
Στα της μουσικής τώρα, το “Vertikal II” είναι πλήρως εναρμονισμένο με την κύρια κυκλοφορία του συγκροτήματος. Τα τρία νέα του κομμάτια θα μπορούσαν μεν να βρίσκονται στο πρώτο μέρος, αλλά δικαίως τελικά κατέληξαν σε αυτή την συμπληρωματική κυκλοφορία. Το δεύτερο αυτό μέρος λειτουργεί σαν μια αντήχηση του “Vertikal”, με την μεγαλύτερη διάρκειά του να παραμένει σε επώδυνα αργούς ρυθμούς, δίνοντάς σου έτσι την δυνατότητα να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος των κομματιών που έχουν προηγηθεί. Και εδώ, η περιρρέουσα απόκοσμη – γυμνή από ζωή – ατμόσφαιρα κατακλύζει για άλλη μια φορά τον χώρο. Δε θα μπορούσα να περιγράψω διαφορετικά την μουσική των CULT OF LUNA, παρά με τον, επιστημονικής φαντασίας, κόσμο του πατέρα του λογοτεχνικού είδους Isaac Asimov. Αν και η βάση του δίσκου αποδίδεται από τα μέλη της μπάντας στην ταινία του Γερμανού Fritz Lang, “Metropolis”, που προβλήθηκε το 1927, ωστόσο σ’ όλο αυτό το χρονικό χάσμα, μέχρι σήμερα, η μουσική του “Vertikal I & II” μπορεί να επενδύσει, κυριολεκτικά, οτιδήποτε έχει να κάνει με εκβιομηχανοποιημένα τοπία, δικαιώματα ανδροειδών και εκτεταμένη επιμήκης μεταλλική σήψη. Το να ασχοληθούμε ειδικότερα με τα κομμάτια είναι μάλλον περιττό, αφού όπως έγραψε και ο συνάδελφος στο review για το πρώτο μέρος, η μουσική των Σουηδών είναι πια αμιγώς βιωματική και εκλαμβάνεται συνολικά. Στο μόνο βέβαια που θα μπορούσαμε να σταθούμε είναι το τέταρτο κομμάτι, που κλείνει αυτόν, των επικών διαστάσεων, δίσκο, το remix του “Vicarious Redemption” από τον Justin Broadrick (κιθαρίστας των NAPALM DEATH), ο οποίος έχει επαναλάβει αυτό το εγχείρημα με μπάντες όπως PANTERA, ISIS, MOGWAI και PELICAN. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι, το οποίο βέβαια μπορεί να μη πιάνει το επίπεδο του αυθεντικού, ωστόσο καταφέρνει να δώσει τον καλύτερο δυνατό επίλογο.
Στο τέλος καταλήγεις με δύο ερωτήματα. Πως επιστρέφεις πίσω, σε αυτόν τον ξένο τόπο της καθημερινότητας, αλλά και τι θα πρέπει να περιμένουμε από το συγκρότημα στο μέλλον. Με τον χρόνο θα βρούμε τις απαντήσεις μας.
8,9 / 10
Νίκος Ζέρης
