Πάντα μου έκανε εντύπωση στην πορεία των χρόνων, το γεγονός ότι μερικές χώρες μπορεί να μην παράγουν μαζικά, εξαγώγιμα συγκροτήματα στο hard rock/heavy metal, αλλά καταφέρνουν να έχουν λίγα μα πάρα πολύ καλά σχήματα στην πορεία των ετών. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέω, είναι η Ελβετία. Σιγά τη μεταλλομάνα θα μου πείτε, αλλά αν αναλογιστείτε πόσο σημαντικά σχήματα έχει βγάλει σε συγκεκριμένα ιδιώματα κι όχι μόνο, θα συμφωνήσετε μαζί μου. Θέλετε τους CELTIC FROST; Τους KROKUS; Τους GOTTHARD; Τους CORONER; Τους ELUVEITIE; Τους HELLHAMMER; Τους LACRIMOSA; Τους SAMAEL; Όλα τους, ένα κι ένα στο χώρο τους. Πάντα, όταν ακούω για Ελβετικό συγκρότημα, είναι θετικά προδιατεθειμένος λοιπόν, το ίδιο έγινε και στην περίπτωση των HYPOCRAS και δεν απογοητεύτηκα καθόλου.
Οι HYPOCRAS, ξεκίνησαν το 2006 σαν ένα συγκρότημα που έπαιζε instrumental folk μουσική, με πολλές κέλτικες επιρροές, τις οποίες και διατήρησαν στο πέρασμα των ετών, με το φλάουτο να είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό όργανο γι’ αυτούς. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα –sold out πλέον- EP, με τίτλο “Burning drakkar” και με αρκετή εμπειρία από συναυλίες στην πλάτη τους, μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν το ντεμπούτο τους, με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν πίσω από την κονσόλα, βρίσκεται ο πολύ σπουδαίος Tommy Vetterli (κιθαρίστας των CORONER και για κάποια χρόνια στους KREATOR) κι έχεις διασφαλίσει ότι οι συνθέσεις σου θα ακούγονται όπως πρέπει. Για τα προσωπικά μου γούστα, το folk death metal, έχει κάποια αδιόρατα όρια, αφού η μουσική αυτή λίγο θέλει να ξεφύγει και να ακουστεί σαν κακής ποιότητας τσάμικο κι επαφίεται στο ταλέντο των μουσικών να «κρατήσουν τα γκέμια». Οι HYPOCRAS, το έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό και η μουσική τους είναι όσο folk και όσο death πρέπει και είμαι βέβαιος ότι σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, έπαιξε και ο παραγωγός τους. Από το εναρκτήριο “Judgement of the Alpha”, μέχρι το αγαπημένο μου “Inner wrath”, όπου εμφανίζονται και πολλά black στοιχεία, καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για υλικό β’ κατηγορίας. Φυσικά το πνεύμα των ELUVEITIE βρίσκεται παρόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης, αλλά ουδόλως με χαλάει αυτό. Οι συνθέσεις και η παραγωγή είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και το συνολικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε απόλυτα και μ’ έκανε να αναρωτιέμαι πώς ένα τέτοιου είδους σχήμα δεν έχει βρει ακόμα δισκογραφική στέγη, από τη στιγμή που παίζει κι ένα ιδίωμα που έχει πέραση στις μέρες μας και ιδιαίτερα στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Έχω την εντύπωση ότι θα ανταμειφθούν σύντομα όμως, διότι το αξίζουν.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
