Σχεδόν δύο χρόνια μετά την μεγάλη εκείνη εμφάνιση, ξανά στο 6 D.O.G.S., οι BLUENECK επισκέφθηκαν για τρίτη φορά την χώρα μας για μια νέα εκ βαθέων μουσική εξομολόγηση. Η στενή και δυνατή επαφή του συγκροτήματος με τους Έλληνες οπαδούς είναι αμφίδρομα γνωστή, όπως έσπευσε να μας γνωστοποιήσει ο θεόρατος Rich Sadler. Από τη μεριά μας βέβαια, με την μικρή προσέλευση, δεν δείξαμε να επιβεβαιώνουμε αυτόν τον ισχυρισμό. Ίσως βέβαια να φταίει η μεγάλη δυσαναλογία της τιμής του εισιτηρίου του 2012 και σήμερα, ή ίσως ότι το συγκρότημα διατηρούσε πάντα μια χαμηλών τόνων παρουσία στη μουσική σκηνή.
Τις πρώτες νότες της βραδιάς τις ακούσαμε από του συντοπίτες μας RATRACE, η μουσική των οποίων ισορροπούσε ανάμεσα στο βαθιά φωνητικά και το μελαγχολικό ύφος των THE NATIONAL, με τις πολυποίκιλτες κιθαριστικές ιδέες των STROKES. Λόγω της επιδερμικής μου επαφής με την εγχώρια alternative/indie/post punk σκηνή, ομολογώ ότι δε τους είχα καν ακουστά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ένα σημαντικό ποσοστό ακροατών δεν περίμενε την έλευσή τους στο stage. Ξεκινώντας λίγο μουδιασμένα, ανέκτησαν γρήγορα την αυτοπεποίθησή τους και προσπαθώντας ενάντια σε κάποια τερτίπια του ήχου (κυρίως στα φωνητικά) προθέρμαναν επαρκώς της ατμόσφαιρα. Μεγάλη έκπληξη ήταν η παρουσία του (δεύτερου) κιθαρίστα, ο οποίος με την αεικίνητη δημιουργικότητά του την ανεξέλεγκτη riffολογία, έκλεψε την παράσταση από τον βαρύ και απόμακρο τραγουδιστή (και ρυθμικό κιθαρίστα).
Με αυτά και με ‘κείνα, λίγο μετά τις δέκα και μισή στριμώχθηκαν πάνω στην σκηνή και τα έξι μέλη του συγκροτήματος, με τον πρωτεργάτη Duncan Attwood να βρίσκεται αρχικά πίσω από την κιθάρα για την εκτέλεση του “Seven” από τον δεύτερο δίσκο “The Fallen Host”. Η ανακατάταξη των μελών στα μουσικά όργανα είναι γνωστή. Έτσι για τις ανάγκες κάθε κομματιού τόσο ο Duncan, όσο και ο τύπος στα synth, άλλαζαν θέσεις, πότε στα τύμπανα, στη κιθάρα ή τα πλήκτρα. Όλοι οι υπόλοιποι, με τους Ben Paget (μπάσο) και Rich Sadler (κιθάρα) να ξεχωρίζουν, έδιναν τη δική τους μάχη σε κάθε κορύφωση, σε κάθε ξέσπασμα.
Αν και από την προηγούμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα, έχει μεσολαβήσει το αξιόλογο “Epilogue”, ωστόσο το setlist μοιράστηκε ισόποσα σε όλη την δισκογραφική πορεία της μπάντας, αφήνοντας δυστυχώς έξω κομμάτια όπως “Lilitu” και “Oig”. Από την άλλη είχαμε την χαρά να απολαύσουμε την εξαιρετική ερμηνεία του Duncan, εκτός από τα κλασικά “The Guest” και “Epiphany” και σε ένα νέο κομμάτι που θα περιέχεται στο νέο δίσκο (που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή από το νέο έτος), του οποίου τον τίτλο μας προέτρεψε να τον δώσουμε εμείς, αν και κάτι πήρε το μάτι μας για “corweavitu” (ή κάτι τέτοιο). Από εκεί και πέρα όλη η συναυλία κύλησε τρομακτικά γρήγορα, με τον χρόνο άλλοτε να διαστέλλεται και άλλοτε να συστέλλεται, ευθέως ανάλογα με την ένταση της μουσικής, των συναισθημάτων ή των ακίνητων λεπτών κατά τις παύσεις. Μέσα σε όλο αυτό τον καταιγισμό 
υποσυνείδητων εικόνων στη οθόνη του πίσω μέρους του μυαλού μας, πολύ δύσκολα συγκράτησα τους υπότιτλους. Έτσι μεταξύ άλλων ακούσαμε το “Saw bones” από το χλιαρό “Repetitions” (2011), ενώ από το “Epilogue” (2012) ακούσαμε τα δύο μέρη του “Colonization”. Ενώ από το μοναδικό “The Fallen Host” ακούσαμε το “Revelations” και κλείσαμε την βραδιά μας με το αξεπέραστο “Low”.
Περαιτέρω λόγια είναι περιττά. Όσοι έχετε βρεθεί σε συναυλία των BLUENECK γνωρίζετε την ποιότητα της μουσικής που προσφέρει το συγκρότημα στις ζωντανές του εμφανίσεις και φυσικά η εν λόγω συναυλία δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αναμένουμε, λοιπόν, αγωνιωδώς την επόμενη κυκλοφορία τους αλλά και την αφορμή για να περάσουν από τα μέρη μας.
Νίκος Ζέρης
