Αφορμή για το συγκεκριμένο αρθράκι δεν ήταν η κλασική ταινία του Θόδωρου Μαραγκού αν και συναντούμε σε αυτή πληθώρα ροκ καταστάσεων με τον Τσάκωνα, τον Καλογερόπουλο και τον Διαμαντόπουλο. Επιφυλάσσομαι να επανέλθω σε αυτή στο μέλλον αφού υπάρχει πολύ ζουμί…
Διάβαζα μία πρόσφατη συνέντευξη του Ralf Scheepers ο οποίος, όταν του ζητήθηκε η άποψη για τη σημερινή κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας, έκανε λόγο για ανάγκη εκπαίδευσης των οπαδών και κατ’ επέκταση του αγοραστικού κοινού.
Είναι εύκολο να αναθεματίζουμε διαρκώς τις παραπαίουσες δισκογραφικές εταιρείες που όταν έπρεπε να ενεργήσουν αντέδρασαν με αντανακλαστικά που θα ζήλευε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έκανε τις παροιμιώδεις δηλώσεις του στους δημοσιογράφους. Επίσης, είναι αυτονόητο να επικεντρωνόμαστε στη χείριστη οικονομική κατάσταση που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αγορές…ειδών πολυτελείας όπως είναι το CD ή το βινύλιο. Αυτά είναι απολύτως σεβαστά και γνωστά σε όλους. Άλλωστε δεν υπάρχει κανένας νομιμόφρων πολίτης εκεί έξω που να μην έχει περιέλθει σε δυσχερή οικονομική κατάσταση. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος.
Από την άλλη, θα πρέπει να εξετάσουμε και το ζήτημα του δέκτη. Γιατί βαρύτατο μερίδιο ευθύνης δεν έχει μονάχα ο πομπός (βλ. εταιρείες παντός είδους, διοργανωτές συναυλιών, συγκροτήματα, managers, media κτλ.) αλλά και ο ίδιος ο δέκτης. Προσωπικά, όλα αυτά τα χρόνια, υπογραμμίζω τη σημασία αυτής της πλευράς του προβλήματος και εντοπίζω ακριβώς εκεί την ουσία του όλου ζητήματος. Τι εννοώ; Αν ο οπαδός της μουσικής κατανοήσει το ότι δεν αποτελεί λύση να πατάει ένα κουμπί και να «κατεβάζει» δωρεάν δίσκους από τα «αγαπημένα» του σχήματα, τότε θα έχει γίνει ένα πρώτο βήμα. Αν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μαγκιά –αλλά απλώς ποζεριλίκι- να αγοράζει μπλουζάκια από rock μπάντες (βλ. GUNS N’ ROSES, RAMONES, NIRVANA) χωρίς καν να έχει ακούσει ένα ολόκληρο άλμπουμ (παρά μόνο τα γνωστά 
hits από το YouTube) τότε θα έχει γίνει ένα δεύτερο βήμα. Επίσης, αν αρχίσει να διαμορφώνει ιδία άποψη χωρίς να βασίζεται στους διάφορους…ειδικούς και μη δίνοντας σημασία στις εκάστοτε μόδες (ακόμη και στο πάντα…μοδάτο underground), τότε θα έχει γίνει ένα τρίτο βήμα…αν και αυτό θέλει χρόνο και εμπειρία.
Οι πιτσιρικάδες του 2014 έχουν και άλλα πλεονεκτήματα. Μπορούν άφοβα και…αναίμακτα να ακούσουν ένα δίσκο και αν τον γουστάρουν να αγοράσουν το φυσικό προιόν ή να πληρώσουν για ένα νόμιμο downloading. Παλιότερα, αγοράζαμε δίσκους μόνο και μόνο γιατί γουστάραμε το εξώφυλλο ή γιατί κάποιος «ειδικός» το είχε εκθειάσει σε κάποια κριτική (πολύ αργότερα μάθαμε τι παιζόταν και σε αυτό τον τομέα). Ακόμη θυμάμαι πόσο έκλαιγα το χαρτζιλίκι μου όταν αγόρασα το “In God we trust” (STRYPER) ή το “Think this” (TOXIK).
Είναι, λοιπόν, ζήτημα παιδείας και χρειάζεται μία διαρκής εκπαίδευση. Μονάχα έτσι θα καταφέρουν να επιβιώσουν οι μικρές και ανερχόμενες μπάντες αφού πολλές από αυτές διαθέτουν περίσσειο συνθετικό ταλέντο. Για αυτό ενδείκνυται να στηρίζουμε τα μεγαθήρια του παρελθόντος αλλά επιβάλλεται να επενδύουμε στα νέα groups. Δεν τρέφω αυταπάτες και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα. Ωστόσο, δεν βλάπτει να αναμένει κάποιος την ευχάριστη έκπληξη…π.χ. τη διάλυση των EPICA! Γιατί, η σωστή εκπαίδευση ξεκινάει από την εκστρατεία κατά του…ψεύτικου metal! Αστειευόμαστε…μάλλον!
Σάκης Νίκας
