Ζόρικη μπάντα οι MORBUS CHRON, εξίσου ζόρικη περίπτωση και το νέο, δεύτερο άλμπουμ τους, “Sweven”, μιας και με δυσκόλεψε πολύ για αυτή την κριτική. Από τους πλέον αναμενόμενους metal δίσκους της φετινής χρονιάς, για όσους είχαν ορθώς κατατάξει τους Σουηδούς ως μία από τις ανερχόμενες δυνάμεις στο είδος τους, κυρίως χάρη στο μπαμ που έκαναν με το θεϊκό ντεμπούτο τους, “Sleepers in the rift”, το 2011. Ο λόγος που με δυσκόλεψε, είναι ότι ήθελα πολύ να μου αρέσει, όμως, η αλλαγή στον ήχο είναι τόσο έντονη που χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να χωνευτεί πλήρως.
Οι Σουηδοί ακολουθούν το μονοπάτι της εξέλιξης/ωρίμανσης μέσα από τη μείωση της βαρβαρότητας και την υιοθέτηση ενός πιο προοδευτικού ήχου, με την ενσωμάτωση και αρκετών εξωμεταλικών στοιχείων, τάση που συναντάται όλο και συχνότερα τελευταία στον extreme metal χώρο (βλέπε και τους συμπατριώτες τους NECROVATION & TRIBULATION). Οι συγκεκριμένοι βέβαια, μας είχαν προετοιμάσει, με το ΕΡ “A saunter through the shroud” να αποτελεί το μεταβατικό στάδιο μεταξύ των δύο full length άλμπουμ, που έδειξε τη διάθεσή τους για διαφοροποίηση και πειραματισμό. Ωραία η πιο κουλτουριάρικη προσέγγιση σε artwork, τίτλους (δυστυχώς δεν έχω στίχους) και γενικά η νέα πιο εκλεπτυσμένη και σχεδόν ψυχεδελική αισθητική, όμως οι MORBUS CHRON δοκιμάζουν αρκετά πιο περίεργα πράγματα από την πλειοψηφία μπαντών με extreme metal background και στον μουσικό τομέα.
Συγκεκριμένα, έχουν αφήσει σε μεγάλο βαθμό στην άκρη (όχι όμως τελείως) το στιβαρό death metal παίξιμο με το οποίο τους γνωρίσαμε, δίνοντας χώρο σε έναν πιο ατμοσφαιρικό χαρακτήρα, πιο υπόγειο και ταξιδιάρικο, με πιο ελεύθερες δομές, λιγότερα φωνητικά, πολλά ακουστικά περάσματα και ελαφρώς πιο πεσμένες ταχύτητες συνολικά, που στοχεύει στη ροή και την ολότητα του χαρακτήρα του προκειμένου να απορροφήσει τον ακροατή, παρά στο να τον γραπώσει και τον κοπανίσει όπως έκαναν πριν λίγα χρόνια. Το παίξιμο (και η λογική όπως αναφέρθηκε) είναι αρκετά progressive, με τις old school Σουηδίλες να έχουν σχεδόν σβηστεί από τον χάρτη, τους AUTOPSY να παραμένουν (αλλά όχι και το πνεύμα τους) ως επιρροή, κυρίως ως προς το doom κομμάτι που έχει σημαντικό μερίδιο στον δίσκο, αλλά να εξασθενούν για χάρη των DEATH και τους VOIVOD να μπαίνουν στο παιχνίδι. Βασικά αν σκαλίσει κανείς το δίσκο θα βρει ένα σωρό επιρροές, από prog rock μέχρι πιο παραδοσιακά metal θέματα, που όμως δε βγάζουν μάτι. Τα αγαπημένα μας φωνητικά ευτυχώς είναι εδώ, ως ένα από τα ελάχιστα αναλλοίωτα στοιχεία του ήχου τους. Δεν ξέρω αν ο χαρακτηρισμός του death metal τους εκφράζει απόλυτα πλέον, αλλά σίγουρα τους περιορίζει και ο δίσκος πιθανότατα θα κάνει και σε ακρατές με διαφορετικά γούστα. Ακόμα και για αυτούς που ακούνε τη μπάντα για πρώτη φορά, νομίζω γίνεται εύκολα κατανοητό και πλήρως φανερό ότι πρόκειται για ποιοτική μπάντα, από αυτές όπου ξεχωρίζουν. Τα σημάδια εξάλλου ότι είναι καλοί τραγουδοποιοί και πέρα από τα όρια του death metal, υπάρχουν. Το παράπονό μου όμως, είναι ότι αυτά τα σημάδια, όπου εντυπωσιάζουν και δείχνουν πραγματικά μεγάλη μπάντα, δεν είναι τόσα όσα θα περίμενα. Μέσα σε μία διάρκεια 53 λεπτών, παρόλο που ο δίσκος κυλάει αξιοθαύμαστα από την αρχή ως το τέλος (που αυτό ήταν μάλλον και το point της μπάντας), τα σημεία που πραγματικά με ενθουσίασαν και με γράπωσαν δεν ήταν πάνω από –χοντρικά- 6-7, ενώ ήθελα περισσότερα. Γιατί καλές οι ατμόσφαιρες, αλλά δε μιλάμε και για drone/ambient και όσο να είναι θέλεις από κάπου να πιαστείς. Μάλλον όμως φταίει αυτό το καταραμένο, υπερπιασάρικο ντεμπούτο τους, που ήταν όλο χιτάρες. Λογικά με τον καιρό θα αποβάλλω αυτή την παραξενιά.
Για να κλείνουμε, το νέο εγχείρημα των Σουηδών τους πάει πολλά βήματα μπροστά, δίνοντας μάλιστα στον horror χαρακτήρα που πάντοτε είχαν μια νέα διάσταση, πιο παραστατική και… τρομακτική. Αντικειμενικά εξετάζοντας το ζήτημα, το metal έχει ανάγκη μπάντες σαν τους MORBUS CHRON των demo/EP και του “Sleepers in the rift”. Γιατί μπορεί πάρα πολλοί να παίζουν έτσι, αλλά ελάχιστοι το κάνουν όσο καλά όσο οι συγκεκριμένοι πιτσιρικάδες στις προαναφερθείσες ηχογραφήσεις τους. Από την άλλη όμως, ίσως να έχει ακόμη περισσότερο ανάγκη τους σημερινούς MORBUS CHRON και δίσκους σαν το “Sweven”, κάτι που σαφώς λιγότεροι επιχειρούν. Αρκεί βέβαια αυτό να είναι στα στάνταρ που έχει προηγουμένως θέσει η ίδια η μπάντα και νομίζω ότι εκεί υπάρχουν περιθώρια για τους Σουηδούς, χωρίς το εγχείρημα να κρίνεται σε καμία περίπτωση αποτυχημένο. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα σπεύσουν να αποθεώσουν (και άλλοι τόσοι να θάψουν βέβαια). Ο καθένας ακούει και βγάζει τα συμπεράσματά του. Το μόνο σίγουρο είναι πως το άλμπουμ είναι άξιο τσεκαρίσματος και ξεψαχνίσματος και οι δημιουργοί του είναι από τους τύπους που έχουν κάτι να πουν, μέσα στην σημερινή πληθώρα αχρείαστης μουσικής.
7.5/10
Νίκος Χασούρας
