Η επέτειος των ερωτευμένων (εντάξει ναι η καθιερωμένη από τον καπιταλισμό επέτειος και τα ρέστα) φαίνεται το έχει τάμα να συμπίπτει κάθε χρόνο με εξαιρετικές συναυλίες στους φίλους του stoner/ ψυχεδελικού αλλά και ευρύτερου metal χώρου (βλέπε ας πούμε και πέρυσι, SAMSARA BLUES EXPERIMENT). Φέτος λοιπόν, ερωτευμένοι και μη, παρευρέθησαν στο χώρο του An club για να παρακολουθήσουν μετά από αρκετά ομολογουμένως χρόνια τους KYLESA ξανά στη χώρα μας. Μαζί τους δύο αρκετά αξιόλογα εγχώρια σχήματα, οι YELLOW DEVIL SAUCE και POTERGEIST, δημιουργούν ένα τρίπτυχο που υπόσχεται ένα αξιομνημόνευτο βράδυ.
Πρώτο στο σανίδι ανέβηκε το trio των YELLOW DEVIL SAUCE και τα πήγε περίφημα. Ομολογώ πως δεν είχα επαφή με τη μπάντα σε στουντιακό και συναυλιακό επίπεδο και η εντύπωση που μου άφησε η εμφάνισή τους ήταν παραπάνω από απλά θετική. Κατάφερε να αποδώσει το grungy/ heavy/alternative υλικό της με περίσσια ενέργεια και ένταση, με το μικροπροβληματάκι με τη ζώνη του frontman να μην τους πτοεί ιδιαίτερα. Το groove ξεχείλιζε και εύσημα γι’ αυτό πρέπει να δοθούν στο εξαιρετικά σταθερό και δεμένο rhythm section με drummer πώρωση, ενώ ο τραγουδιστής/κιθαρίστας της μπάντας είναι και φωνητικά ό,τι πρέπει για το στυλ που παίζουν.
Ο ίδιος βέβαια παραπονέθηκε ότι η μουσική τους χαρακτηρίστηκε ως «μουσική για κορίτσια». Δεν υπάρχει τίποτα το κακό όμως σε αυτό. Εμείς τα κορίτσια, από την πλευρά μας, τους γουστάρουμε και πιστεύουμε ότι ήταν ιδανικοί για το άνοιγμα της συγκεκριμένης βραδιάς, προκαλώντας ακριβώς αυτό το «ζέσταμα» που επιθυμεί το κοινό από ένα support σχήμα.
Τη σκυτάλη πήραν οι έμπειροι πλέον POTERGEIST, μια εμπειρία που είναι εμφανής κάθε φορά που αποδίδουν live. Εκτελεστικά ήταν άψογοι και κατάφεραν να μεταφέρουν τις δονήσεις της μουσικής τους στο κοινό (είχαν και το λαό τους από κάτω) που ανταποκρίθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό, με τα σημεία των breakdowns να πηγαίνουν το μαγαζί πάνω κάτω. Τα βλέμματα τράβηξε όπως είναι φυσικό ο frontman της μπάντας χάρη στην ενεργητική του παρουσία τόσο στο εκτελεστικό κομμάτι, όσο και σε αυτό της σκηνικής παρουσίας. Κατά τη γνώμη μας βέβαια περνά τη λεπτή γραμμή μεταξύ αυθόρμητης πώρωσης και ποζεριάς, αλλά μικρή σημασία έχει. Είτε σου αρέσει η μουσική τους είτε όχι, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι η μπάντα ιδρώνει τη φανέλα και γι’ αυτό και ορθώς κέρδισε το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού κατεβαίνοντας από τη σκηνή. 
Κανένα απολύτως παράπονο από τα support group, αλλά ο κόσμος που είχε τιγκάρει το An περίμενε με ανυπομονησία τη στιγμή που οι KYLESA θα ξεκινούσαν το set τους. Γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο μιας και τα 4 χρόνια που έχουν περάσει από το τελευταίο τους live στην Ελλάδα (από το 2010 στη Σφεντόνα) δεν είναι και λίγα. Και μάλιστα από τον πιο ακατάλληλο στον πιο κατάλληλο χώρο, τουλάχιστον από άποψη ατμόσφαιρας, αμεσότητας και αλληλεπίδρασης μεταξύ μπάντας και κοινού. Ακόμη περισσότερο, με ένα δίσκο στη βαλίτσα τους ο οποίος δίχασε το κοινό, η αναμονή για τη συναυλία των KYLESA γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.
Από την αρχή δυστυχώς υπήρχε ασυνεννοησία και προβλήματα με τον ήχο, κάτι το οποίο εν τέλει στέρησε από το live τον χαρακτηρισμό του τέλειου ή σχεδόν τέλειου, αλλά δεν μπορούσε να του αφαιρέσει το θετικό πρόσημο σε καμία των περιπτώσεων. Το ξεκίνημα με ένα από τα πιο συναυλιακά τους κομμάτια (“Scapegoat”) είχε πολύ σωστή λογική και κατάφερε γρήγορα να ανάψει την σπίθα. Eξάλλου τί καλύτερο από το να γκαρίζεις “Raper of life, killer of love” σε μία μέρα σαν αυτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τα κομμάτια του “Static Tensions” γενικά είχαν την τιμητική τους και απέδειξαν 
πανεύκολα ποιό είναι το καλύτερο άλμπουμ των Αμερικανών, με τις κορυφαίες στιγμές του live να βρίσκονται στα εκπληκτικά “Unknown Awareness” (κυρίως αυτό) και “Running Red”. Το 70λεπτο περίπου σετ πάντως δεν έκανε κοιλιά σε κανένα σημείο, με το groove να είναι ανελέητο, αλλά και τις πιο ατμοσφαιρικές/ψυχεδελικές στιγμές ευτυχώς να μην χάνονται. Διάθεση υπήρχε και από τις 2 μεριές, παρά την κούραση που υπήρχε από μέρους της μπάντας μιας και η Αθήνα ήταν ο τελευταίος σταθμός μιας μακράς περιοδείας και αυτό δίνει έξτρα πόντους συμπάθειας και τιμιότητας για μία έτσι κι αλλιώς τίμια μπάντα. Η Laura μπορεί να φάλτσαρε σε σημεία στα καθαρά της, αλλά είναι ερωτεύσιμη, ο συνιδρυτής κιθαρίστας Phillip είναι ο “αφανής” ήρωας, ενώ ο καινούργιος σχετικά στη μπάντα μπασίστας συμπλήρωσε ιδανικά το δίδυμο των drummers. Το να βλέπεις 2 drummers να παίζουν ταυτόχρονα στην ίδια σκηνή εκτός από τη σπανιότητα σε οπτικό κομμάτι έκανε τη διαφορά και ηχητικά, πραγματικά μπορούσες να κάθεσαι και να τους χαζεύεις. (Nίκος Χασούρας)
Σαφώς η δυναμική σκηνική παρουσία των KYLESA παρά την κούρασή τους δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο. Ο ήχος να κυμαίνεται (με μεγάλη εξαίρεση τα φωνητικά της Laura) σε τραγικά καλά επίπεδα καθ’ όλη τη βραδιά, μέγα bonus για μουσική τόσο απαιτητική όσο αυτή των KYLESA (μεγάλο ρίσκο να παίζεις με δύο drummer). Θα έρθω όμως να κάνω τον αντίλογο περί της αγαπημένης μας κατά τα άλλα Laura. Βλέποντας για πρώτη φορά μία από τις μπάντες που έχουν καταλήξει στα τοπ μου τα τελευταία χρόνια, καθώς και μία προσωπικότητα που τονώνει τη γυναικεία παρουσία στο χώρο, μπορώ να πω ότι μέσες άκρες απογοητεύτηκα. Και ο λόγος της απάντησης μου πολύ φοβάμαι πως είναι η απάντηση στο κουίζ «Τι σε κάνει να φαλτσάρεις, να φαίνεσαι συνέχεια κουρασμένος και να χάνεις τα τρία τέταρτα του βάρους σου σε ένα χρόνο;». Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ικανότητες στην κιθάρα δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα και σε αυτό τον τομέα η Laura μας μάγεψε. Σε συνδυασμό με τον πραγματικό ήρωα, Philip, που κράτησε τα φωνητικά σε ανεκτό επίπεδο (γιατί το να περιμένεις ανυπόμονα να ακούσεις “To forget” και η Laura να πετάει κοκοράκια, σε προσγειώνει ατσούμπαλα στα πλακάκια του An club). Θα καταλήξω όμως στο ίδιο συμπέρασμα, ότι η αλάνθαστη και παθιασμένη μουσική των KYLESA μόνο θετικό πρόσημο μπορούσε να αφήσει στη συγκεκριμένη βραδιά. (Ειρήνη Τάτση)
Συνοψίζοντας, αν εξαιρέσει κανείς τον ήχο που έθαβε φωνητικά (αλλά και την κιθάρα του Philip σε φάσεις), μπορούμε να μιλάμε για ένα σπουδαίο live που άφησε τους πάντες χαρούμενους αν κρίνουμε από το γεγονός ότι μόνο χαμογελαστά πρόσωπα έβλεπες μετά το τέλος της συναυλίας. Ελπίζοντας ταυτόχρονα η υπόσχεση της Laura για πιο τακτικά live στα μέρη μας να τηρηθεί, όπως κι επίσης ελπίζοντας η επίδοσή της στα φωνητικά να βελτιωθεί με κάποιο τρόπο, γιατί είναι πραγματικά κρίμα όλη αυτή η μαγεία να χάνεται για κάτι που με λίγη προσοχή θα απογείωνε τη βραδιά. Πέρα από αυτό όμως, το συγκεκριμένο βράδυ ήταν η απόδειξη ότι οι KYLESA είναι εγγύηση ζωντανά. Κι ίσως ακόμη, μια υπενθύμιση ότι κανένας Βαλεντίνος δε θα σε κάνει να νιώσεις τον ίδιο έρωτα με τη μουσική που αγαπάς.
Kylesa setlist:
Scapegoat
Unspoken
Hollow Severer
Nature’s Predators
Tired Climb
Bottom Line
Quicksand
To Forget
Long Gone
Unknown Awareness
We’re Taking This
Running Red
Encore:
Don’t Look Back
Said and Done
Ειρήνη Τάτση / Νίκος Χασούρας
Φωτογραφίες: Lina Koshka
