Τρία χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο των THE MAGUS, “Βυσσοδομώντας”, το οποίο είχε δείξει ότι ο ηγέτης τους έχει πολλά ακόμα να δώσει μετά το τέλος των NECROMANTIA. Το δεύτερό τους άλμπουμ, “Daemonosophia”, θα κυκλοφορήσει στα τέλη του Φεβρουαρίου του επόμενου έτους από την The Circle Music και μας κάλεσε να το ακούσουμε στα Pentagram studios, όπου και ηχογραφήθηκε.
Αφού μαζευτήκαμε και ήπιαμε τις μπύρες μας από την Strange Brew Athens Brewery, ο Magus μας έδωσε ένα μικρό σημειωματάριο και ένα στυλό-κλειδί που σημειολογικά σχετίζεται με το εξώφυλλο του άλμπουμ, το οποίο φέρει την υπογραφή του Riccardo Isolabella.
Το εισαγωγικό “Pater Noster” με την διαβολική προσευχή του έδωσε το έναυσμα για την προακρόαση του άλμπουμ, το οποίο διαρκεί περίπου 47 λεπτά. Ο ήχος του δίσκου είναι πολυεπίπεδος, καθιστώντας αναγκαία την συνεχή του ακρόαση, για να ανακαλύψει κανείς τα layers που έχει σε κάθε του σημείο. Καταρχήν οι κιθάρες δεσπόζουν στο μεγαλύτερο τους μέρος, με τον El να χρησιμοποιεί έναν gloomy ήχο στα lead μέρη, τα οποία είναι πραγματικά καθηλωτικά. Τα riffs ξεκινούν από το κλασικό heavy metal και φτάνουν μέχρι το ελληνικό black metal όπως έχει καθοριστεί από τα 90s μέχρι και σήμερα όπως συμβαίνει στο “The pact”. Ακόμα και στα solos υπάρχει μια κατεύθυνση που δίνει συνολικά μια ιδιότυπη ταυτότητα στον δίσκο, έχοντας τόσο τεχνική όσο και μελωδική πλευρά. Ο συνδυασμός τους με το εκπληκτικό rhythm section του Magus στο μπάσο και του Maelstrom στα drums είναι φοβερός, δίνοντας ένταση στους ρυθμούς. Ειδικά σε πολλά σημεία όπως στο “Amelia”, τα τεχνικά drums δίνουν έναν πραγματικά μοναδικό αέρα στο κομμάτι. Και αυτό συμβαίνει σε πολλά σημεία του δίσκου, καθιστώντας πολύ ενδιαφέρον να ακούσει κάποιος το πώς πρωταγωνιστούν όλα τα όργανα με μοναδικό τρόπο. Ακολουθώντας τις σημειώσεις που κράτησα, το γενικό συμπέρασμα είναι ότι κάθε σημείο του δίσκου έχει δουλευτεί πάρα πολύ και κάθε κομμάτι έχει τη δική του δομή. Τα black metal ξεσπάσματα είναι απρόσμενα και εναλλάσσονται με mid tempo μέρη ιδανικά όπως στο “The chapel of iniquities”
Τα φωνητικά του Magus είναι θαρρώ τα καλύτερα της καριέρας του, έχοντας σχεδόν όλα φωνητικές γραμμές και μια χροιά που δεν έχω ξανακούσει στο παρελθόν. Απόκοσμος στα γρήγορα σημεία, εσωτερικός και με μοναδικό χρώμα στα πιο αργά μέρη, καταφέρνει να ακούγεται τέλεια στην αντίθεση του με τα μοναδικά φωνητικά της Λαμπρινής Γιώτη (Labri Giotto) στην αρχή του δίσκου και της Ιωάννας Ζαχαροπούλου στο τέλος.
Η πρώτη έκπληξη έρχεται στη μέση του δίσκου με την διασκευή – κυριολεκτικά! – του “The era of Lucifer rising” των THOU ART LORD, του project στο οποίο συμμετέχει ο Magus από τα 90s. Η μεταμόρφωση του είναι πραγματικά αδιανόητη με την ακουστική εισαγωγή του με την χορωδία να δίνει φοβερή ατμόσφαιρα και την μεταφορά του σε mid tempo ρυθμό και τον Magus να απαγγέλει μοναδικά τους στίχους.
Η δεύτερη έκπληξη ήρθε στο τελευταίο κομμάτι όπως έγινε και στον προηγούμενο δίσκο. Το “La Llorona negra” ξεκινάει σαν βαλς και καταλήγει η κιθάρα του El μαζί με το πιάνο να παίρνει μια μαυρομεταλική μορφή που μόνο οι THE MAGUS θα μπορούσαν να κάνουν.
Κοιτάζοντας ξανά τις σημειώσεις μου στο βιβλιαράκι συνειδητοποιώ ότι η δουλειά που έχει ρίξει η τετράδα είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Και λέω τετράδα γιατί ο Magus τόνισε ότι ο Γιώργος Εμμανουήλ είναι «ο Rick Rubin μας». Από το καλοκαίρι του 2024 έχει ξεκινήσει η διαμόρφωση του και το ολοκλήρωσαν στις 2 τα ξημερώματα μόλις δύο μέρες πριν την προακρόαση. Ο Εμμανουήλ μας είπε ότι είχε περάσει και 18ωρα πάνω στο δίσκο για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, καθιστώντας τον για τον ίδιο ως την καλύτερη δουλειά που έχει κάνει.
Σε μια μικρή συζήτηση που είχα με τον Magus μου επιβεβαίωσε την αίσθηση που μου έδωσε ο δίσκος σαν σύνολο ότι έχει μια συνοχή και ταυτότητα, έχοντας όμως κάθε κομμάτι τη δική του κατεύθυνση και δομή.
Η βραδιά κράτησε μέχρι αργά στο μπαλκόνι του studio, θάβοντας τον καινούριο δίσκο των MASTER’S HAMMER και λέγοντας ιστορίες από τα παλιά. Μένει τώρα να μας δοθεί η ευκαιρία να τον ακούσουμε ξανά και ξανά για να ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές του δίσκου, που είναι αδύνατον να αποκαλυφθούν με μια ακρόαση, όσες σημειώσεις κι αν κράτησα γεμίζοντας το βιβλιαράκι.
Κείμενο/φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
