Η καραντίνα, λόγω του κορονοϊού, δεν φόβισε τους Αμερικανούς CIRCUS OF POWER, που αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το νέο τους ΕΡ, μέσα στον Ιούνη. Ίσως ακριβώς επειδή εδώ και χρόνια ζούνε από τη μουσική και όχι μόνο και γνωρίζουν ότι η δισκογραφία έχει προ πολλού τελειώσει, ως πηγή εσόδων.
Το EP ακολουθεί το πολύ πετυχημένο, καλλιτεχνικά τουλάχιστον, “4” του 2017 και περιέχει 6 νέα τραγούδια. Η μουσική είναι για ακόμη μια φορά μία μίξη hard rock, με λίγη ψυχεδέλεια, punk, αλλά για όσους τους παρακολουθούν γνωρίζουν ότι εδώ μιλάμε για ένα σχήμα αυθεντικό και ευρηματικό και όχι τη μπάντα που θα τζαμάριζε στη «λέσχη» των Sons Of Anarchy. Λάτρης των μηχανών και της ελευθερίας ο Al Mitchell, με τη φωνή του αναλλοίωτη, αλλά και παλαιωμένη με τα χρόνια σαν καλό ουίσκι, μας μεταφέρει από το εναρκτήριο “Strange times”, ένα φόρο τιμής σε όσους στάθηκαν στην πρώτη γραμμή (υγειονομικοί) στο πρώτο κύμα του Covid-19, μέχρι το ”Mister politician man”, ένα σχόλιο στην κατάσταση που παγκόσμια, αλλά ειδικότερα στις Η.Π.Α έχει εκτροχιαστεί.
Οι COP δεν είναι το τυπικό girls,drugs, rnr, sleaze κλπ σχήμα που ίσως νομίζετε. Γαλουχημένοι με τις αξίες όχι του LA, αλλά της Ν. Υόρκης και των περιοχών όπου συναντιόνται μειονότητες (οικονομικές πρωτίστως) και το rock n roll συναντά τους ισπανόφωνους και τους μαύρους, έχουν δικό τους ήχο και στίχο. Χρησιμοποιούν τη μαύρη μουσική, τη soul, σαν αμυδρό υπόβαθρο σε ένα σκληρό, ακατέργαστο rock n roll χαρμάνι. Η βοήθεια του Ελληνοαμερικανού κιθαρίστα Billy Tsounis στον ήχο είναι καθοριστική, μιας και η προσωπική του πορεία είναι περισσότερο ενός καλού instrumentalist και λιγότερο του shredder. Αίσθημα και συναίσθημα (BLACK SABBATH, STEPPENWOLF, THE CULT, RAMONES) στον ήχο, κοινωνικές παρατηρήσεις, φωνή ενάντια στα στραβά μίας κοινωνίας και μίας χώρας που έχει χάσει την ισορροπία της και τα άκρα την τραβάνε στην καταστροφή. Ξεχωρίζουν τα πιο rock, ρυθμικά και «πιασάρικα» “Love machine”, “I liked you better when you got stoned” και “Save the American wolf”, ενώ σαφέστατα πιο σκληρά και SABBATH-ικά είναι τα “Child of mother earth” και “Mister politician man”.
Συνολικά και πάνω από όλα, μιλάμε για ένα EP έκπληξη, που θυμίζει γιατί το LA (η σκηνή του) δεν ήταν μόνο μαλλί κομμωτηρίου, λακ και ναρκωτικά, αλλά είχε και μία βαθύτερη υπόσταση για όσους είχαν αυτιά, να ακούσουν τα 60s και τα 70s και να τα μεταφέρουν με ένα δυνατό τρόπο στην εποχή τους. Δώστε μία ευκαιρία στον εαυτό σας και ακούστε τους.
Για όσους τα ονόματα κάνουν τη διαφορά, πίσω από τα drums, βρίσκεται ο Brant Bjork (KYUSS).
7/10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
