30 Απριλίου, 2020 – 09:45
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία των αγαπημένων Σουηδών dark metallers ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ, “The fall of hearts”, ένα άλμπουμ στο οποίο με απογοήτευσε ο υπερβολικά prog ήχος του, εκφρασμένος κυρίως από την κιθάρα του Anders. Πέρα από 3-4 κομμάτια, μου ακουγόταν αδιάφορος. Όταν ανακοίνωσαν ότι η μπάντα μπαίνει στο πάγο, θεώρησα ότι ίσως ο ήχος αυτός τους οδήγησε σε αυτήν την απόφαση, αφού δεν είχε καμία σχέση με το ύφος της μπάντας τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια, η μπάντα δε μπήκε ποτέ ουσιαστικά στον πάγο, αφού μετά από κάποιο καιρό άρχισαν τα επετειακά lives ανά τον κόσμο, περνώντας και από τα μέρη μας το περασμένο Φεβρουάριο, πραγματοποιώντας μία πολύ καλή εμφάνιση. Επανήλθαν όμως και δισκογραφικά, με το “City burials”, το οποίο κυκλοφόρησε στις 24 Απριλίου.
Το πρώτο δείγμα που δημοσίευσαν, το “Lacquer”, χωρίς να είναι κακό, δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ένας φίλος που είχε μιλήσει μαζί τους, ενώ η μπάντα βρίσκονταν στην Αθήνα για τη συναυλία, μου εκμυστηρεύτηκε πως του είπαν ότι το υπόλοιπο άλμπουμ είναι πολύ πιο βαρύ και δεν έχει καμία σχέση με το συγκεκριμένο τραγούδι. Να πω ότι αναθάρρησα; Θα πω ψέματα. Μάλλον φοβήθηκα περισσότερο θα έλεγα. Δυστυχώς οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν, όταν η μπάντα έδωσε στη δημοσιότητα το πρώτο video clip του δίσκου, για το κομμάτι “Behind the blood”. Απογοητεύτηκα, νευρίασα, στεναχωρέθηκα. Η κιθάρα του Anders με έκανα να πω «what the f**k?» 15 φορές. Solos βγαλμένα από κλασικo-prog μπάντα! Ευχαριστώ, δε θα πάρω! Ο Jonas το έσωνε λίγο, αλλά η φλύαρη κιθάρα υπερίσχυε στα αυτιά μου.
Το ίδιο συναίσθημα μου προκαλούν τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Ενώ κάποιος μπορεί να βρίσκει τον ήχο της μπάντας μία λογική εξέλιξη, ή γενικότερα «εξέλιξη», εγώ το βρίσκω απλά αδιάφορο, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Σε ορισμένα τραγούδια, η φωνή του Jonas είναι σα να βρίσκεται σε διαφορετικό mood από αυτό της κιθάρας. Σαν να έχει χαθεί η συνοχή των Διόσκουρων Anders και Jonas. Προφανώς δε συμβαίνει αυτό, αλλά εγώ έτσι νιώθω. Απουσιάζει αυτός ο δακρύβρεχτός ήχος της lead, το πεσιμιστικό delay, το οποίο ήταν το σήμα κατατεθέν του Anders, που ήταν και ο λόγος που αγάπησα τη μπάντα. Οι Σουηδοί ήταν prog σε άλλα πράγματα και όχι τόσο πολύ στις κιθάρες. Για τα drums τα έχουμε ξαναπεί. Χωρίς να είμαι μουσικός και χωρίς να θέλω να μειώσω τον Daniel Moilanen, τον βρίσκω «λίγο» για τη μπάντα και με κάνει να νοσταλγώ τον συνονόματό του, Daniel Liljekvist. Η προσθήκη του Roger Öjersson (TIAMAT) στις κιθάρες, ήταν ελπιδοφόρα, ιδίως μετά το τελευταίο live στη χώρα μας όπου τον θαυμάσαμε, αλλά κακά τα ψέματα, εκεί οδηγεί ο Anders. Δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τα μέτρια τραγούδια του δίσκου, αφού όπως προείπα, όση διαφορά και να έχουν μεταξύ τους, οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό της απογοήτευσης. Όπως και στο “The fall of hearts”, υπάρχουν κάποια κομμάτια που σώνουν κάπως τη παρτίδα, με οδηγό το μακράν καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το “Vanishers”, το οποίο θυμίζει παλιές καλές «κατατονικές» εποχές. Μαζί με τον Jonas τραγουδά η άσημη στο ευρύ κοινό Σουηδέζα Anni Bernhard και πραγματικά το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό. Από εκεί και πέρα, το “Flicker” είναι ένα αρκετά καλό κομμάτι, φέρνοντας στο μυαλό την δεκαετία των 00s, ενώ καλή εντύπωση αφήνει το εναρκτήριο “Heart set to divide”, αλλά και το “City glaciers”, τα οποία θυμίζουν “Dead end kings”.
Το “City burials”, επ’ ουδενί δεν είναι κακός δίσκος. Αν δεν ήταν KATATONIA, σίγουρα θα είχε διαφορετική αντιμετώπιση, από μέρους μου τουλάχιστον. Η μπάντα που αγάπησα και ακόμα λατρεύω δεν είναι αυτή. Δεν ξέρω που θα βαδίσει στο μέλλον, αλλά αν είναι του ίδιου επιπέδου, με χάνει οριστικά. Πλέον ο ήχος τους δεν αντιπροσωπεύει, στην κυριολεξία, το όνομα της μπάντας.
6,5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
