a
Η εμπορική επιτυχία, είναι κάτι που δεν με αφήνει ατάραχο. Για να έχει ένα συγκρότημα τόση πέραση, σε εκατομμύρια κόσμου, να γεμίζει σωρηδόν αρένες επί σειρά ετών, όταν ελάχιστα σχήματα σε οποιοδήποτε μουσικό είδος μπορούν να κάνουν, είναι σίγουρα ένα επίτευγμα. Την περίοδο που βγήκε το “Hybrid theory”, είχα ακούσει τα hit του δίσκου (“One step closer”, “Points of authority”, “In the end”), αλλά ήταν κάτι σαν “guilty pleasure”. Οι επόμενοι δύο δίσκοι του γκρουπ, το “Meteora” και το “Minutes to midnight” είναι πολύ αγαπημένοι κι έβρισκαν πολύ τακτικά το δρόμο προς το CD player μου, με τρομερές παραγωγές, πολύ ωραία τραγούδια κι έναν Chester Bennington που είναι ίσως ο καλύτερος τραγουδιστής στο είδος. Η πρώτη συναυλία τους δε, στη Μαλακάσα το 2008, ήταν εκπληκτική εμπειρία, ενός super group στα πάνω του, επαγγελματίες στο έπακρο, ήχος CD… Το θέμα είναι ότι από εκεί και πέρα, πρέπει να μου αρέσουν δύο, με το ζόρι τρία τραγούδια τους. Οι πειραματισμοί που έκαναν, κάτι πλήρως αποδεκτό από πλευράς μου, με άφησαν παγερά αδιάφορο και πλέον, το γεγονός ότι κυκλοφορούν νέο δίσκο, περνά παντελώς απαρατήρητο.
Σάκης Φράγκος
Σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους στο Rock Hard, εμένα μου αρέσουν κατά περιόδους πάρα πολύ οι LINKIN PARK. Μπορεί να αγγίζουν στα περισσότερα τραγούδια τους τα όρια της καθαρής pop, πλην όμως είναι από αυτά που σου μένουν με τη μία.
Το μεγαλύτερο λάθος τους συνέβη πριν 10 χρόνια. Κατά τη στιγμή που είχαν όλο το momentum με το εξαιρετικό “Meteora”, εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους στον τουρίστα Rick Rubin και τους βύθισε στη μετριότητα με το “Minutes to midnight”. Έκτοτε δεν έφτασαν ποτέ στην κορυφή των δύο πρώτων τους album, αλλά έχουν κρατήσει μια σταθερή πορεία που κρατά το όνομά τους ζεστό.
Σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, ακόμη μέχρι και σήμερα, το “Meteora” το ακούω μονορούφι από την αρχή μέχρι το τέλος.
Γιώργος Κόης
Καλά είχα κάνει εγώ και δεν είχα συμπαθήσει ποτέ τους Linkin Park. Θα σκέπτεστε τώρα ότι θα ρίξω το κράξιμο της αρκούδας για τη μουσική τους, αλλά όχι. Ήξερα πάντα ότι θα έρθει εκείνη η ώρα που αυτή η μπάντα θα φύγει μακριά από αυτό που ξεκίνησε και πόσο μάλλον πολύ μακριά από το ίδιο το κοινό που την αγάπησε.
Απορώ γιατί χαλάμε μελάνι για αυτήν την ΜΤV friendly pop/rap αηδία όταν τόσα αλλά μας περιμένουν εκεί έξω. Έξαλλου και μια δεκαετία που κατάφεραν να μείνουν στην επικαιρότητα με την μουσική τους, πραγματικά είναι μεγάλο κατόρθωμα.
Όταν ξεκίνησαν οι Linkin Park δεν με τρέλανε η εικόνα τους και έτσι, σαν ξεροκέφαλος γάιδαρος που είμαι, αρνήθηκα να ακούσω. Βλέποντας όμως την ταινία “Queen of the damned” και αγοράζοντας το soundtrack, στο τρίτο κομμάτι “System”, τραγουδούσε ένα κύριος που δεν ήξερα. Διαβάζοντας τις πληροφορίες ανακαλύπτω ότι είναι ο κύριος που έχω πεισμώσει εδώ και καιρό να μην ακούσω. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Με το “Hybrid Theory” (ένα πολύ μπροστά για την εποχή του nu metal άλμπουμ) και αργότερα με το σπουδαίο “Meteora”, αν και δεν κατάφεραν να μπουν μέσα στην καρδιά μου, τους έβγαλα το καπέλο για την δημιουργικότητα τους και τον ξεχωριστό ήχο που είχαν.
Το ικανοποιητικό “Minutes to Midnight” (που είχαν πλέον ξεχάσει σχεδόν της nu metal αναφορές τους και είχαν στραφεί στο alternative rock) με την καταπληκτική παραγωγή του Rick Rubin, συνέχισε την επιτυχημένη πορεία τους και τους έφερε και στην χωρά μας για ένα φανταστικό show στη Μαλακάσα. Από εκεί και πέρα η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη με το “A Thousand Suns”, που αν και τους παραδέχομαι που πήραν τέτοιο ρίσκο και έβγαλαν κάτι τόσο προοδευτικό για τον ήχο τους και για το κοινό που έχουν, εμένα δεν με άγγιξε ποτέ. Στα επόμενα δυο άλμπουμ πέρα από σκόρπια κομμάτια η κατρακύλα ήταν πλέον φανερή με το αποκορύφωμα φέτος του “One More Light”. Αγοράστε το για την παραλία το καλοκαίρι στη Μύκονο.
Λυπάμαι πραγματικά που μια τόσο σπουδαία φωνή, όπως αυτή του Chester Bennington, καταφέρνει τόσα χρόνια να αδικεί τον ίδιο της τον εαυτό με τις επιλογές που κάνει. Δεν σχολιάζω χαζές δηλώσεις του ανά καιρούς και μιλώ καθαρά πάντα για το καλλιτεχνικό κομμάτι της ιστορίας. Ο Chester είναι η καλύτερη screamo φωνή εκεί έξω (από τους λίγους που μπορεί άνετα να βάζει μελωδίες στις κραυγές του) που χαντακώνεται με pop αηδίες. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Γιώργος Καραγιάννης
Θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του rock, με πωλήσεις που πραγματικά ζαλίζουν. Πάνω από 70 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως και κάτοχοι 2 βραβείων Grammy. Σε όλα αυτά απαντώ όπως ο τεράστιος Ray Butler στο “Gone With The Wind”: Frankly my dear, I don’t give a damn. Το έχω ξαναγράψει και παλαιότερα, και δεν έχω πρόβλημα να το αναφέρω και εδώ. Περισσότερη σχέση έχει ένας πιγκουίνος στη Σαχάρα παρά τέτοιου είδους μπάντες με το heavy metal. Κατά συνέπεια ετούτοι όχι μόνο μου είναι παγερά αδιάφοροι αλλά νιώθω ότι ανάλωσα και πολύ φαιά ουσία για την πάρτη τους, ιδίως ψάχνοντας να βρω κάποιο κομμάτι που να μου κάνει κάπως για να ποστάρω.
Θοδωρής Κλώνης
Δηλώνω κατηγορηματικά και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, ΑΣΧΕΤΟΣ! Μία φορά ήταν αρκετή για να μη ξανακούσω ποτέ το συγκερκιμένο συγκρότημα. Ποτέ δε κατάλαβα και ούτε θα καταλάβω πως αυτό το συγκρότημα έκανε τόσο μεγάλο “μπαμ”. Εντάξει, δε λέω, τα παιδιά μπορεί να το αξίζουν και μπράβο τους που έχουν το κοινό τους που τους ακολουθεί, αλλά εγώ, τα δικά μου αυτιά δεν αντέχουν παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα με τη μουσική τους. Και καθώς δε γνωρίζω ούτε ένα τραγούδι τους επιλέγω μία διασκευή και μάλιστα Live…
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Σωτήριον έτος 2000. Το Αμερικάνικο Spin (αν δεν κάνω λάθος) στο εξώφυλλο έχει τους LINKIN PARK και τους GODSMACK και αναφέρεται στην νέα γενιά του Αμερικάνικου heavy metal. Αμέσως παραγγέλνω από το Amazon και τα δύο αυτά σχήματα και ήταν μόλις που είχε κυκλοφορήσει το “Hybrid theory “ το ντεμπούτο των LINKIN PARK.
Ο ιδιαίτερος ήχος τους ξεχωρίζει, τo nu metal που δένει εξαιρετικά με τα hip hop στοιχεία και αυτά τα ανεπανάληπτα refrains. Ήταν κυρίως o τρόπος που διέθετε η μπάντα ώστε όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία να τα δένει με εξαίσια μαεστρία. Το ντεμπούτο τους εκτός από απαράμιλλη ενέργεια- που ξεχείλιζε κιόλας- είχε και φοβερές τραγουδάρες, το ένα καλύτερο από τα άλλο και δεν μπορούσε παρά να με γοητεύσει από το πρώτο άκουσμα, όπως και εκατομμύρια ακόμα σε όλον τον κόσμο.
Στο επόμενο “Meteora” διατήρησαν την καλή πορεία τους, κάνω την κριτική για το Rock on τους βλέπω εκείνη την χρονιά headliners στο Reading festival σε μια εξαιρετική εμφάνιση κι επιβεβαιώνουν την καλή εικόνα που έχω για την μπάντα.
Τα επόμενα δυο albums που ακολούθησαν, τα “Minutes to midnight” και “Α thousand suns” δεν με ικανοποιούν και είναι τα χρόνια που αν δεν κάνω λάθος ήρθαν δυο καλοκαίρια σερί στην Αθήνα στην Μαλακάσα, σε πολύ ικανοποιητικές εμφανίσεις από την πλευρά τους.
Το “Living Things” του 2012 είναι κατ’ εμέ ο δίσκος που τους επαναφέρει στην κανονικότητα, θυμίζοντας μας την ικανότητα τους να γράφουν σπουδαίες συνθέσεις και κλείνει η κατά κάποιο τρόπο την “ταραγμένη” περίοδο της μπάντας.
Το “The hunting party”(2014) που ακολούθησε ήταν και αυτό πάρα πολύ καλό και δεν μένουν παρά λίγες εβδομάδες για την κυκλοφορία του νέου τους –όγδοου- δίσκου που θα έχει τίτλο “One more light”. Ελπίζω και εύχομαι σε κάτι εξίσου ενδιαφέρον, να συνεχίσουν δηλαδή το καλό σερί των τελευταίων ετών.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Αυτή την εβδομάδα η στήλη “Band Of The Week” φιλοξενεί ενα «αμφιλεγόμενο» σχήμα. Οι LINKIN PARK, για τους οποίους διαβάζετε το άρθρο και όλα τα συναφή συγκροτήματα έχουν χωρίσει την metal κοινωνία σε δυο στρατόπεδα. Ένα με τους φίλους και ένα με τους εχθρούς. Θα σκεφτείτε: «Μα καλά όλα τα groups έτσι δεν είναι;» και άδικο δεν θα έχετε. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά. Συνήθως η όποια αντιπαλότητα στρατοπέδων γίνεται για το αν σου αρέσει ή όχι το σχήμα. Δυστυχώς με τους LINKIN PARK η «αντιπαλότητα» υπάρχει για το αν παίζουν/είναι metal σχήμα ή όχι. Οι νεότερες γενιές, λόγω έλλειψης εμπειρίας έχουν την εντύπωση ότι οι LINKIN PARK και οι λοιποί ηχητικά συμπορευτές είναι το σημερινό metal της δικής τους γενιάς. Από την μια όλο αυτό είναι καταφανής κατάντια αλλά και από την άλλη δείχνει το πόσο έχει παρεξηγηθεί ο όρος. Δεν ξέρω αν φταίνε οι εταιρίες ή τα ίδια τα σχήματα που δεν παράγουν καλή μουσική αλλά ο όρος «metal» έχει μπασταρδοποιηθεί βάναυσα τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη βεβαίως οι LINKIN PARK είναι ένα σχήμα που έχει κάνει επιτυχία γιατί κατάφερε να έχει εύπεπτα τραγούδια που άρεσαν πολύ στον κόσμο. Αν είσαι μουσικά ανοιχτόμυαλος σίγουρα θα σου αρέσει κάποιο/α, ίσως και πολύ το παρακάτω. Η ύπαρξη φαζαρισμένης ηλεκτρικής κιθάρας δεν κάνει metal ένα σχήμα. Να το έχουν στο νου τους όσοι νομίζουν ότι αυτό είναι το metal των τωρινών νέων.
Θοδωρής Μηνιάτης
Μπάντα της εβδομάδας οι LINKIN PARK και νιώθω πολύ περίεργα με την πάρτη τους. Προφανώς επειδή δεν είναι στα ακούσματά μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να μειώσω την αξία ενός συγκροτήματος, επειδή απευθύνεται σε ένα διαφορετικό κοινό και επειδή δεν είναι στις δικές μου μουσικές προτιμήσεις. Και για να μην τρελαθούμε κιόλας δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς που να μην τους έχει ακούσει και να μην γνωρίζει έστω ένα τραγούδι τους.
Μπορεί να ξεκίνησαν ως μία nu metal μπάντα και να εξελίχθηκαν σε ένα electro-pop συγκρότημα, αλλά από το ξεκίνημα τους έχουν προσφέρει όμορφα τραγουδάκια και καλούς δίσκους. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός που όπου και αν παίξουν, τα εισιτήρια των συναυλιών τους εξαντλούνται με τρομακτικούς ρυθμούς. Αλλά για μένα φτάνει η κρίση μου για αυτούς ως εκεί.. Έκαστος στο είδος του και οι LINKIN PARK στο δικό τους.
Δημήτρης Μπούκης
«Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου»
(No video)
Θάνος Κολοκυθάς
