a
Δεν ξέρω πως κρατά το λογαριασμό ο Neal Morse αλλά προσωπικά έχω χάσει το μέτρημα με τα άλμπουμ του υπέρ-δημιουργικού prog rocker απ το Nashville των ΗΠΑ. Μιλάμε για δεκάδες άλμπουμ μέσα σ’ έναν χρόνο συχνά, μαζί με όλα τα live άλμπουμ που βγαίνουν για κάθε ένα από τα πάμπολλα project του. Ο λόγος σήμερα είναι για έναν δίσκο που ηχογραφήθηκε ζωντανά το 2018 στο Morsefest εκείνης της χρονιάς, το φεστιβάλ που ο ίδιος οργανώνει για τον κλειστό κύκλο οπαδών του όπου παρουσιάζει πάντοτε έναν ή δύο δίσκους στην ολότητα τους. Το 2018 παρουσίασε το πραγματικά τεράστιο prog rock μιούζικαλ έπος “Jesus Christ the exorcist” που αφηγείται τα πάθη του Χριστού (βασικά είναι το “Ιησούς από τη Ναζαρέτ” που βλέπουμε σε επανάληψη κάθε Πάσχα). Λέω μιούζικαλ γιατί πρώτον, είναι εμφανέστατες οι επιρροές από το είδος και ειδικά από τον πατέρα του ροκ μιούζικαλ Andrew Lloyd Webber. Ομοιότητες υπάρχουν σε δεύτερο επίπεδο με το επίσης κολοσσιαίο “Tommy” των THE WHO, από τα άλμπουμ στο οποίο ο Morse δεν κουράζεται ποτέ να παραπέμπει με τις ξεκάθαρες επιρροές του. Υπάρχει εδώ επίσης ένα μεγάλο σύνολο ερμηνευτών για κάθε ρόλο στην ιστορία, συνολικά οχτώ, με τον Ιησού να υποδύεται ο Ted Leonard (νυν SPOCKS BEARD και η φωνάρα των ENCHANT) και τον σατανά ο ίδιος ο Morse. Επιπλέον, για τις ανάγκες του live δίσκου, ο Morse επιστράτευσε ένα σύνολο εγχόρδων και πνευστών και στα τύμπανα τον κιθαρίστα-φαινόμενο των THE NEAL MORSE BAND Eric Gilette και τον πληκτρά τους, Bill Hubbauer.
Οτιδήποτε κυκλοφορεί υπό την επωνυμία Neal Morse δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο από το prog ραντάρ μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μένει και για καιρό. Η τάση του Morse να κυκλοφορεί καμιά δεκαριά δίσκους το χρόνο δεν εγγυάται πάντοτε ποιοτική μουσική. Κάπως έτσι ένιωθα για το musical του, που είναι όντως φιλόδοξο, επικό και γεμάτο prog αναφορές, 70s καταβολές και εν γένει ένα πλούσιο μουσικό σύμπαν. Κουράζει όμως είτε γιατί ο Morse ενδίδει συχνά στο πειρασμό να γράφει (πολλούς μα πολλούς) μελιστάλαχτους ύμνους για τον Χριστό και τη πίστη του (μη ξεχνάτε πως είναι born again Χριστιανός) και γενικά δεν τη παλεύω με τη μουσική αλλά και με τους στίχους τόσο που σε φάσεις νιώθω αμηχανία. Είναι από τις λίγες φορές που έχω σοβαρό πρόβλημα με το στιχουργικό περιεχόμενο ενός δίσκου, ενώ για τη μουσική δεν γίνεται να μην αναφερθώ στα πολλά prog κλισέ που μας συνηθίζει ο Morse ειδικά στη σόλο καριέρα του (λείπει η συμβολή του Portnoy και άλλων συναδέλφων του που κάνουν τις δουλειές των TRANSATLANTIC, NEAL MORSE BAND και FLYING COLORS πιο ενδιαφέρουσες).
Επομένως, η ζωντανή εκτέλεση του “Jesus Christ the exorcist” είναι χαμηλά στη συνείδηση μου αφού η «πρώτη ύλη» δεν με αγγίζει εξ αρχής. Επιπροσθέτως όμως, δεν ακούγεται σαν ένας γνήσιος ζωντανός δίσκος. Το κοινό δεν ακούγεται, ο ήχος είναι πολύ συμπιεσμένος και γενικά δεν ακούω κάτι που να λέει πως εδώ ακούμε έναν ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλοι οι παρευρισκόμενοι, μουσικοί και κοινό, νιώθουν στο μεδούλι τους τη μουσική και το θρησκευτικό κομμάτι της εμπειρίας εν γένει (μεγάλο κομμάτι του fan base του Neal Morse μοιράζονται την αγάπη του για τα Θεία). Και ως οπαδός του Morse και έχοντας δει με τα μάτια μου πόσο τον εμπνέει η μουσική και ο Θεός, επί σκηνής, μεταμορφώνοντας την εκάστοτε συναυλία σε μια όντως θρησκευτική εμπειρία, θα σας έλεγα πως κι εγώ το έχω νιώσει συχνά και με άλλα live άλμπουμ, αλλά αυτή τη φορά δεν το νιώθω. Η μουσική είναι κάπως χλιαρή και βαρετή και το θρησκευτικό κομμάτι είναι παραπάνω απ’ όσο μπορώ να αντέξω.
Φίλιππος Φίλης
