“Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος, και εσύ κολλάς σε κάτι πράγματα μικρά”. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια, δεν θα σου κάνω καντάδα. Αντικείμενο του σημερινού κειμένου, ωστόσο, είναι μια προσωπική αγάπη του ακραίου ήχου. Μια από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες στο χώρο του πατροπαράδοτου death metal. Οι παλαίμαχοι CANNIBAL CORPSE από το Buffalo της Νέας Υόρκης. 30 χρόνια δισκογραφίας συμπληρώθηκαν πέρυσι με τη στρογγυλή επέτειο του “Eaten back to life” και 32 χρόνια συνολικής ύπαρξης. 3 δεκαετίες όπου η τσίπα τους είναι αξιοζήλευτη, και η ποιότητα τους δεδομένη. Φέτος λοιπόν, οι Κανίβαλοι, γυρίζουν στο σφαγείο για να μας παραδώσουν το δέκατο-πέμπτο πλήρες τους πόνημα, με τον τίτλο “Violence unimagined”.
Βλέπεις τίτλο, βλέπεις εξώφυλλο, και λες “όλα στη θέση τους”. Και εδώ, έρχεται η κίνηση – ματ από το συγκρότημα. Στη θέση του Pat O’ Brien (υπό το φως των γνωστών θλιβερών γεγονότων), στις ζωντανές εμφανίσεις των CANNIBAL CORPSE, είχε έρθει ο χρόνια παραγωγός τους και τιτάνας εκ του ανίερου λόχου του death metal, Erik Rutan (RIPPING CORPSE, MORBID ANGEL, HATE ETERNAL). Δια στόματος Alex Webster, ο Rutan, έγραψε 3 από τα 11 συνολικά κομμάτια του δίσκου. Πατάμε play και ευθύς αμέσως, το δεύτερο single “Murderous rampage” αγκαζέ με το “Necrogenic resurrection”, αναλαμβάνουν να μας εισάγουν στο κόσμο των CANNIBAL CORPSE. Ο παλιός γνώριμος, έχει όλα τα καλά που θυμόμαστε. Thrash γκάζια, κλασσικά κοψίματα, ίδιον της τεχνικής κατάρτισης των παικτών που απαρτίζουν τους Κανίβαλους.
Αυτό που βλέπω, και που διαπιστώνω σε όλο το δίσκο φυσικά, είναι πως η ενορχήστρωση τείνει να γίνει πιο “πιασάρικη” σε αυτό το δίσκο, ακολουθώντας διαφορετική αισθητά προσέγγιση από τα τουλάχιστον δύο ή τρια προηγούμενα άλμπουμ τους, όπου γίνονταν όλο και πιο τεχνικοί. Σαν να κόβουν τις πολλές φιοριτούρες με το έμπα της νέας δεκαετίας, και να κλείσανε το μάτι σε δίσκους του παρελθόντος, όπως φερ’ ειπείν το “Kill” (2006) ή το “Gore Obsessed” (2002). Πίσω στο δίσκο, οι ταχύτητες πέφτουν, όχι όμως τα επίπεδα τρόμου. Έτσι, το πρώτο single “Inhumane harvest” (με το ατόφιας βίας και gore αισθητικής video clip του – ουδεμία έκπτωση σε αυτό το τομέα!), μας εισάγει εκτός από αυτή τη πτυχή τους, και ένα υπέροχο solo – σήμα κατατεθέν του Rutan, η παρουσία του οποίου είναι κυριολεκτικά καταλύτης. Tο δε γκρουβάτο “Condemnation Contagion” κουβαλάει ένα τόσο έντονο HATE ETERNAL αέρα που μαντεύω πως αυτό είχε γραφτεί από τον Erik Rutan (ειδικά το υπέροχο γρήγορο ξέσπασμα στη μέση….αχ!), ομοίως και το ολέθριο “Ritual annihilation”, το οποίο είναι τίγκα στα blastbeats!
To “Surround kill devour” ενώ ξεκινάει σε mid-tempo ταχύτητες, έχει κάτι γρήγορα ξεσπάσματα, που θα το έκαναν φονικό live. Οι δυναμικές έχουν δουλευτεί φοβερά σε αυτό το άλμπουμ, κάτι που γίνεται εμφανές στο “Follow the blood”, που σέρνεται και ισοπεδώνει στο πέρασμα του, προτού μετά το ούτε δίλεπτο μετατραπεί σε οδοστρωτήρα υψηλών ταχυτήτων, με τον Corpsegrinder να δίνει το σύνθημα “FIRE AT WIIIIIILL!!”. Στο ίδιο πνεύμα η εισαγωγή του “Bound and burned” και του “Slowly sawn”, με περισσότερα blastbeats αλλά με εξίσου προβλεπόμενο ξύλο, θρασαριστό και περιποιημένο, δια εσάς και τα παιδιά σας! Αργόσυρτο και γκρουβάτο το “Slowly sawn”, με ελαφρύ γκάζι, και τα τύμπανα να πρωταγωνιστούν, κάτω από τα εκπληκτικά solos των κυρίων Barrett/Rutan. Λίγο πριν το τέλος, έρχεται το “Overtorture”….πωπωπω μανούλα μου τι βρωμόξυλο! Φόνος εκ προμελέτης, τρις ισόβια! Φανταστείτε να παιχτεί αυτό live! Αίμα και σπέρμα, χωρίς λύπηση για κανέναν. Mid-tempo σφαγή με ολίγη από γκρούβα μας εξασφαλίζει για το φινάλε το “Cerements of the flayed”, έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε.
Δίσκος που δε περίμενα ότι θα βγάλουν οι Κανίβαλοι. Περίμενα κάτι ανάλογο του “Red before black” που ήταν καλό έως πολύ καλό (όπως είναι στη χειρότερη ένας CANNIBAL CORPSE δίσκος), αλλά τούτο εδώ ήταν μια κλάση πάνω από τις προσδοκίες μου! Η ευθεία προσέγγιση του Erik Rutan πέρασε ξεκάθαρα στη συνθετική τους λογική, και ανανέωσε τον ήχο τους. Και όταν μια από τις πλέον λατρεμένες σου μπάντες στο death metal στον υπ’ αριθμόν 15 δίσκο της, προσφέρει τέτοια ποιότητα, ε σου χτυπάει λίγο πιο γλυκά σαν συναίσθημα. Και ξέρετε κάτι; Αυτά μου αρέσουν!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
