H Γερμανική εταιρία Ηigh Roller είναι γνωστή και σεβαστή στο χώρο εδώ και πολλά χρόνια για τις εξαιρετικά φροντισμένες επανακυκλοφορίες και επανεκδόσεις που κάνει. Όμως ανάμεσα σε αυτές, κυκλοφορεί και νέα σχήματα ανά τακτά χρονικά διαστήματα που ακολουθούν το κλασσικό heavy metal ήχο των 80’s. Ένα από αυτά είναι και οι LUCIFER’S HAMMER από την μεταλλομάνα Χιλή, οι οποίοι είχαν προηγουμένως κυκλοφορήσει δυο ανεξάρτητα album. Το φρέσκο τρίτο album τους έρχεται κατευθείαν από την High Roller (στο μεσοδιάστημα έχει επανακυκλοφόρησε και την υπόλοιπη δισκογραφία τους) και σκοπεύει μέσω της διανομής της εταιρίας να τους κάνει ευρύτερα γνωστούς. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια ο ΝWOTHM ήχος είναι πλέον δημοφιλής και πάμπολλα σχήματα απ’ όλο τον κόσμο κάνουν την εμφάνιση τους όλο και συχνότερα.
Στα κομμάτια τώρα. Mε το που σκάει το riff του εναρκτήριου “The oppression” ακούς μια μπάντα να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στους πρώιμους ΜΕRCYFUL FATE, στους SATAN του “Court in the act” και τους CLOVEN HOOF του πρώτου δίσκου. Πράγματι, οι Χιλιανοί καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου δεν παραλείπουν να μας ταξιδέψουν πίσω στις ημέρες του Βρετανικού μετάλλου.
Το “Forest of tar tac” με την επική του ατμόσφαιρα και το ζόρικο του riff μας θυμίζει MAIDEN και PRIEST, αντίστοιχα το “Ιllusion” μας πάει πίσω στις ΝWOBHM ημέρες των ANGELWITCH. To “Land of fire” θα μπορούσαν να το είχαν γράψει οι ΕΝFORCER, ωραίο στακάτο ρυθμικό heavy metal κομμάτι, με ένα riff στο τέλος που μου έφερε στο μυαλό το “Fly high” των ΒROCAS HELM. Το “Ι believe in you” καθώς και το “All stories come to end” διαθέτουν μια δόση από Αμερικάνικου τύπου hard rock και metal, όπως πολύ επιτυχημένα το κάνουν τα τελευταία χρόνια οι (αγαπημένοι μου) Καναδοί CAULDRON. Τέλος, οι ΤΟΚΥΟ ΒLADE με τις κιθάρες πολυβόλα φαίνεται να λατρεύονται και την Χιλή, το “The winds of destiny” είναι ένα κομμάτι επηρεασμένο από την χρυσή περίοδο της Βρετανικής μπάντας.
Όπως νομίζω έγινε αντιληπτό, οι LUCIFER’S HAMMER επηρεάζονται και εμπνέονται από τον κλασσικό Βρετανικό ήχο και κατά μεγάλο ποσοστό. Οι κιθάρες τους και τα riff τους είναι εξαιρετικά, αυτό που νομίζω τους κρατά αρκετά πίσω είναι η φωνή. Ενώ διαθέτει μια “παλιακή” χροιά σε ηχόχρωμα, στερείτε δυναμικής που θα μπορούσε να δώσει στις συνθέσεις μια πιο “ζωηρή” και πιο “επαγγελματική” χροιά. Ενώ το αποτέλεσμα σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικό, νιώθω ότι με μια πιο διαφορετική φωνή θα μπορούσε να απογειωθεί τόσο η μπάντα όσο και τα κομμάτια. Αυτό που μας δείχνουν λοιπόν στο “The trip” είναι ικανοποιητικό, οι ικανότητες υπάρχουν, η διάθεση και το ταλέντο επίσης και προσωπικά περιμένω το επόμενό τους βήμα για να δω που θα το πάνε. Μέχρι τότε εγκρίνονται.
7 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
