Δύσκολο να γράφεις ένα μεταθανάτιο και εν μέρει αφιερωματικό κείμενο, για έναν μεγάλο και αγαπημένο μουσικό. Στις 22 Αυγούστου 2021, νικημένος από έναν ύπουλο εχθρό, ο Eric Wagner πέρασε στην Ιστορία. Δε χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ το έργο του, δεν υπάρχει αναγκαιότητα να κάνουμε κάποιου είδους «μάθημα» σχετικά με το τι ήταν για παράδειγμα οι TROUBLE. Κατά πάσα πιθανότητα, για να έχεις ξεκινήσει ήδη την ανάγνωση, το έκανες επειδή όλα αυτά σου είναι γνώριμα, οικεία. Και στην εξαιρετικά σπάνια περίπτωση που η απλή περιέργεια σε οδήγησε εδώ, μπορείς να ξεκινήσεις μόνος σου να ανακαλύπτεις σιγά-σιγά τα όσα θαυμαστά άφησε πίσω του αυτός ο τεράστιος τραγουδιστής. TROUBLE, LID, BLACKFINGER, THE SKULL… Όπου βάδιζε, η ποιότητα ακολουθούσε. Οφείλουμε όμως να αποδώσουμε τα του Καίσαρος, όσον αφορά το ταλέντο του. Συγκαταλεγόταν στις καλύτερες φωνές που ακούσαμε ποτέ; Όχι. Υπήρξαν και υπάρχουν άλλοι, καλύτεροι. Οπότε, τί να τον έκανε άραγε τόσο σημαντικό;
Ο Eric Wagner ήταν κάτι άλλο, που κάποιες φορές, στο τέλος της ημέρας, βαραίνει περισσότερο από την όποια τεχνική τελειότητα: Ήταν μια ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ φωνή, και μια εν γένει ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ persona, ηγετική, σημαίνουσα. Το “In the lonely light of mourning” είναι το κύκνειο άσμα του. Σαν σε ένα μακάβριο παιχνίδι της μοίρας, τούτο το «μοναχικό πένθιμο φως» άναψε λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατό του. Ήταν μάλιστα, λες και ο ίδιος είχε προαισθανθεί το τέλος του «ταξιδιού» του. Σύμφωνα με τον Ron Holzner, επί χρόνια φίλο και συνοδοιπόρο του, κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο Austin του Texas, λίγες μέρες πριν νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, o Eric γύρισε προς το μέρος του και προς το μέρος των υπολοίπων συνεργατών του και τους ευχαρίστησε λέγοντάς τους πως τους αγαπά. Επιπροσθέτως, στο “In the lonely…” ο Eric φανερώνει την πιο ευαίσθητη πτυχή του, με κάποιους στίχους που θα μπορούσες να τους πεις ως και προφητικούς! Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες… Πώς να ακούσεις αυτόν τον δίσκο και, αν είναι δυνατόν, να τον βαθμολογήσεις; Δε θα υπάρξει λοιπόν καμία βαθμολογία στο τέλος του κειμένου. Μόνες τους θα παραμείνουν οι λέξεις. Η συναισθηματική και μουσική βαρύτητα που έχει, ενώνονται και δημιουργούν ένα τείχος απροσπέλαστο προς κάθε «αντικειμενικό κριτικό».
Εκτός του Ron Holzner, συνεισφέρουν με το ταλέντο τους στο “In the lonely…” οι κιθαρίστες Doug Hakes, Lothar Keller, Victor Griffin και Chuck Robinson, οι μπασίστες Sean McAllister, Matt Cross και Tim Reeves, ο Brian Gaona στο cello και ο έτερος ιθύνων νους πίσω από το εγχείρημα αυτό, ο Dave Snyder (drums, κιθάρα). Όλοι τους φίλοι και συνεργάτες του Eric επί πολλά χρόνια, σε κάθε έκφρασή του, εντός και εκτός studio. Ίσως γι’ αυτό ο δίσκος ακούγεται σαν μια σύνοψη όλης του της καριέρας. Είναι το συλλογικό άλμπουμ που πάντα οραματιζόταν, λόγω του ότι έχει στοιχεία από κάθε συγκρότημα με το οποίο μεγαλούργησε. Το «πύρινο», «τιμωρητικό» doom metal των TROUBLE, το πιο μελαγχολικό, «εσωτερικό» αλλά εξίσου «βαρύ» των THE SKULL, το doomy rock όπως το έπαιξαν οι BLACKFINGER. Αυτό που ακούς, είναι ο τρόπος με τον οποίον εκφράζονται μόνον οι πραγματικά άξιοι του είδους, με τον εκλιπόντα να ακούγεται στα καλύτερά του και φορτισμένος συναισθηματικά όσο λίγες φορές. Είναι δε, κάποιες φορές, που σε κάνει να κουνάς περίλυπος το κεφάλι για τον χαμό του. Γιατί είχε ακόμη να προσφέρει. Είχε να «πει». Και δυστυχώς, έφυγε άδοξα. Αλλά τουλάχιστον, είχε τα πιστεύω του, έπαιρνε δύναμη από αυτά και ένιωθε ότι θα πήγαινε σε ένα καλύτερο μέρος.
Ο κόσμος της μουσικής είναι ήδη φτωχότερος χωρίς τη φωνή του, το ταλέντο του και τον χαρακτήρα του. Η κληρονομιά του όμως, θα ζει αιώνια. Τόσο μέσα από την ίδια του τη μουσική, όσο και μέσα από αυτήν των τόσων που εμπνευστήκαν από τον ίδιον και θέλησαν να τον μιμηθούν. Eric Wagner, μακάρι να βρήκες γαλήνη εκεί που βρίσκεσαι τώρα. Για κάποιους από μας, δεν έφυγες ποτέ.
Δημήτρης Τσέλλος
