Δεν πιστεύω να υπάρχει έστω και ένας fan αυτής της μουσικής, που να μην έχει βιώσει διαμάχη μελών ενός πολύ αγαπημένου του συγκροτήματος! Άραγε τι θυμούνται μετά από χρόνια;
Ας αναλογιστούμε τι πραγματικά ωθεί τα μέλη ενός σχήματος σε ρήξη. Είτε μας αρέσει, είτε όχι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αντικρουόμενα συμφέροντα. Το λάθος που κάνουμε όλοι μα όλοι είναι να τα σχετίζουμε τον όρο συμφέρον με την οικονομική του παράμετρο. Και το λέω, γιατί τα οικονομικά παίζουν πάντα ρόλο, αλλά τις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι ο κυρίαρχος…
Θα μου πείτε που το ξέρεις αυτό; Ωραία ερώτηση, που κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση πέρα από τον κοντινό περίγυρο του σχήματος. Γιατί, όμως, σήμερα δίνουν όλοι αβέρτα απαντήσεις και σχεδόν κανείς δε θέτει ερωτήματα;
Σκεφτείτε ένα προς ένα όλα τα «σήριαλ» με αποχωρήσεις/διαλύσεις μεγάλων σχημάτων πριν την έλευση του Internet. Μπείτε στον κόπο να αναλύσετε τη φυγή του Kai Hansen από τους HELLOWEEN και μετά του Michael Kiske και μετά την αυτοκτονία του Ingo Switzenberg. Βάζω στοίχημα πως δε θα έχετε να πείτε πάρα πολλά και για τις τρεις περιπτώσεις, ενώ για την υπόθεση STRATOVARIUS μπορείτε να εκδώσετε μέχρι και βιβλίο! Πόσα βγήκαν προς τα έξω με τη φυγή του Adrian Smith το 1989 από τους IRON MAIDEN; Ξέρει κανείς τίποτα παραπάνω πέρα από τις επίσημες δηλώσεις του ίδιου και του περιβάλλοντος των MAIDEN; Ακόμα χειρότερα, ακούστηκε κάτι παραπάνω έστω και σαν φήμη όταν έφυγε ο Dickinson μόλις λίγα χρόνια μετά; Ναι, έγινε χαμός! Ναι, όλα τα περιοδικά αφιέρωσαν σελίδες επί σελίδων για τους υποψήφιους αντικαταστάτες του. Διαβάσατε τότε για φήμες, εικασίες και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, που να αμφισβητούν ό,τι είπε ο κοντοπίθαρος frontman και η πλευρά των IRON MAIDEN; Οι fans τα θεώρησαν με κάποιο «μαγικό» τρόπο ότι δεν αμφισβητούνται ως αληθή και δεν το έψαξαν καλύτερα; Πιάστηκαν κορόιδα και δεν αναφέρθηκε η αλήθεια;
Αυτές τις μέρες έχουμε αναταραχή στο στρατόπεδο των QUEENSRYCHE. Η αντιστοίχιση που δίνουν όλοι είναι με ό,τι συνέβη στους SEPULTURA. Αυτός ο συνειρμικός τρόπος αποκαλύπτει και το πόσο «εκπαιδευμένο» είναι και το αναγνωστικό κοινό, στο να προδικάζει και το αποτέλεσμα, λες και ισχύει ένα δεδικασμένο. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν;
Στην περίπτωση των SEPULTURA πόσα ξέρετε; Ξέρετε τι συνέβη μεταξύ τους και παρέμεινε ο Igor Cavalera στην μπάντα, «αδειάζοντας» τον αδερφό του; Ξέρετε με ακρίβεια τι συνέβη μετά σε εποχή Internet και έφυγε από τους SEPULTURA, για να ενώσει τις δυνάμεις του με τον Max; Γιατί δεν το ψάχνουμε με την ίδια θέρμη, που είχαμε και στους STRATOVARIUS;
Το 2008 οι THE GATHERING δέχτηκαν το σοκ της φυγής της Anneke van Giesbergen. Έφτασαν στο σημείο να παραδεχτούν ότι στην αρχή θα διαλύονταν και μετά άλλαξαν γνώμη και συνέχισαν. Όλοι δε θα θέλαμε να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη; Γιατί αρκεστήκαμε απλώς στις εκατέρωθεν σιβυλλικές δηλώσεις; Μήπως συμβαίνει κάτι βαθύτερο από αυτό;
Θεωρώ πως η χειρότερη περίπτωση στην ιστορία της μουσικής με περίπτωση ρήξης των μελών ενός συγκροτήματος, είναι αυτή των PANTERA. Και το θέτω ως σημείο αναφοράς, για να αντιλαμβανόμαστε άπαντες τι συνέπειες έχουν οι κινήσεις και τα θέλω μας από μια μπάντα όταν την παρακολουθούμε με στενό τρόπο. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι τόσο αποτρόπαιο, που να οπλίσει κάποιον με το αίσθημα της αυτοδικίας! Το ερώτημα στην περίπτωση αυτή είναι σαφές: Μπορούσε να αποτραπεί η δολοφονία του Dimebag Darrel; Όλοι θα έχετε και από μια ξεχωριστή εκδοχή, η οποία θα συγκρούεται ή θα συμπληρώνει μία άλλη. Αυτό το γεγονός, αποδεικνύει τη σύγχυση, την οποία επωφελήθηκε ο δολοφόνος του τεράστιου αυτού κιθαρίστα. Ποιος την προκάλεσε;
Όποιος θεωρεί εαυτόν φανατικό μιας μπάντας και δηλώνει ότι δε θέλει να μάθει όλη την πραγματική αλήθεια πίσω από τέτοια γεγονότα, μάλλον ψεύδεται. Και λέω μάλλον, γιατί δυστυχώς οι υγιώς σκεπτόμενοι fans είναι είδος σε έκλειψη στην εποχή μας. Αυτοί οι οπαδοί είναι που αρκούνται στις επίσημες ανακοινώσεις και βγάζουν τα συμπεράσματα τους, λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις συνεντεύξεις που έχει διαβάσει, τα άρθρα και τη γενική εικόνα που έχει σχηματίσει για την μπάντα. Δεν περιμένουν να βγάλουν συμπεράσματα από φήμες και εικασίες από τον περίγυρο. Χρησιμοποιούν τα ίδια στεγανά, που υπήρχαν στην εποχή προ Internet και ήξεραν χωρίς να γνωρίζουν λεπτομέρειες. Πώς όμως; Εκαναν μαγικά;
Πείτε μου ειλικρινά, γιατί να πέσει ένας fan των DREAM THEATER από τα σύννεφα με τη ρήξη, που επήλθε στις τάξεις του group; Προσωπικά θα σοκαριζόμουν αν έβλεπα τον Muyng να φεύγει, όχι τον Portnoy. Εκείνο που έχει σημασία είναι να αξιολογούμε τις κινήσεις και αν ευθυγραμμίζονται με όσα λέγονται επισήμως. Αν υπάρχει αναντιστοιχία, τότε και μόνον τότε αξίζει να το ψάξουμε βαθύτερα. Και εκεί θαρρώ ξεκινάει το πρόβλημα από όλες τις πλευρές. Τα μεν media παίζουν το ρόλο της φυλλάδας που αναπαράγει φήμες και οι fans τα καταναλώνουν ως αδηφάγα όντα, που θέλουν να ξέρουν τα πάντα για το group τους. Πώς προκύπτει αυτή η λογική;
Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και σε αυτήν οι οπαδοί δε λειτουργούν όπως παλιά. Δε διαβάζουν όλες τις συνεντεύξεις, δεν αξιολογούν τους στίχους, τα credits, το αξιακό υπόβαθρο των στρατηγικών τους κινήσεων και γενικότερα δε δημιουργούν ένα αόρατο παζλ της γενικής εικόνας που έχουν για το group. Γιατί; Πολύ απλά, γιατί απαιτεί χρόνο, κόπο, όρεξη και προπαντώς αγάπη για το σχήμα αυτό καθεαυτό. Αυτή είναι και η κινητήριος δύναμη, που ωθεί τόσα χρόνια τους οπαδούς των ‘RYCHE να ασχολούνται με το σχήμα τους. Δεν το παρατάνε, γιατί είναι κομμάτι της ζωής τους και μέρος της αντίληψης τους για ό,τι είναι. Και ω του θαύματος, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα και στεναχωριούνται για όσα συμβαίνουν. Στην πραγματικότητα, όμως, για ποιο πράγμα στεναχωριούνται; Για την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί; Για το ξεκατίνιασμα; Για το μέλλον των αγαπημένων τους μουσικών;
Προσωπικά αν ήμουν fan τους δε θα είχα τρομάξει! Γιατί; Απλά γιατί όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή είναι λογικό επακόλουθο όσων κινήσεων γίνονται στη μπάντα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και το λέω αυτό, γιατί όταν υπάρχει δυσαρέσκεια από μέρος της μπάντας, τότε ενεργοποιείται ένα φιτίλι που κάποια στιγμή θα πυροδοτήσει τη βόμβα των αλλαγών. Αυτό το φιτιλί είναι όχι απλά εμφανές, αλλά ορατό από όσους γνωρίζουν τι συμβαίνει γύρω από την μπάντα! Πέσατε από τα σύννεφα όταν ξέρετε ότι ο Tate έχει κάνει το group οικογενειακή υπόθεση, βάζοντας τη γυναίκα του ως manager και την κόρη του υπεύθυνη της εικόνας του group στο Internet; Αυτό δε μιλάει από μόνο του, όταν επί σειρά ετών τα albums γράφονται αποκλειστικά από τον Tate; Και αν το αποτέλεσμα ήταν καλό, καλά θα κάνετε να είστε υπνωτισμένοι! Αλλά άπαντες σε όλο τον κόσμο παραδέχονταν πως πήγαιναν καλλιτεχνικά από το κακό στο χειρότερο! Και φυσικά δε θα ξέρατε ότι το δεύτερο μέρος του “Operation Mindcrime” ήταν ιδέα της Susan Tate. Και εδώ είναι και το σημείο κλειδί: Θα του δώσετε την ίδια βαρύτητα σαν γεγονός με τον δεκαετή αποκλεισμό από τις συνθέσεις των υπόλοιπων μελών του group; Αν ναι, τότε πέφτετε στην παγίδα των εντυπώσεων, που θέλουν τα μέλη να αναδείξουν!
Αν παρατηρήσετε η ρήξη που πάντοτε προκύπτει είναι διαιρετική. Στη θεωρία των ομάδων, η ρήξη προκαλεί διαίρεση και όχι κατακερματισμό σε περισσότερα από 2 στρατόπεδα. Από τη μια πλευρά είναι αυτοί που θέλουν να συνεχίσουν την κατάσταση ως ήταν και από την άλλη η πλευρά που θέλει αλλαγή. Αν παρατηρήσετε καμμία από τις δύο δε θέλει να παραχωρήσει όσα έχει καταθέσει στο σχήμα, θεωρώντας τα ως κεκτημένα. Έτσι έχουμε από τη μια την πλευρά που ισχυρίζεται ότι «κανείς δε μου εξέφρασε ανοιχτά τη δυσαρέσκεια του για όσα γίνονταν και ήταν επαναπαυμένοι, ενώ εγώ έτρεχα για όλα» και από την άλλη η πλευρά που θεωρεί ότι είναι η αδικημένη. Επί της ουσίας τι ισχύει;
Όταν ένα σχήμα στηρίζεται στη χημεία του, τότε οποιαδήποτε αλλαγή μελών προκαλεί πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει και όταν αλλάζουν οι σχέσεις των μελών με τη μπάντα. Όταν ο Portnoy πήρε υπερεξουσίες στους DREAM THEATER, ήταν λογικό να προκληθούν κάποια στιγμή εντάσεις! Γιατί; Μα πολύ απλά, γιατί και καλλιτεχνικά και εμπορικά τα albums που προέκυψαν στα 00s είχαν αμφιλεγόμενη αποδοχή. Εκτός κι αν είστε από εκείνους που θεωρούν ότι υπάρχει έστω και ένα album τους στα 00s που να απολαμβάνει την αποδοχή των 90s album τους πλην του “Falling into infinity”. Έχετε την ψευδαίσθηση πως αν ο Portnoy πήγαινε το καράβι DREAM THEATER τέλεια ως καπετάνιος του, θα είχε προκύψει κανένα πρόβλημα; Μήπως, όμως, δεν υπήρχε πρόβλημα αλλά κόντρα και μάλιστα υπόγεια, που χρειάστηκε αφορμή για να φανερωθεί;
Ποια θα ήταν η αντίδραση σας αν οι QUEENSRYCHE έβγαζαν απανωτούς πολύ καλούς δίσκους; Θα ενδιαφερόσασταν τι γίνεται στις τάξεις τους; Όσοι απαντάτε ναι, ξανασκεφτείτε το! Γιατί όταν όλα πάνε καλά, η αδικία παραμερίζεται, για να μην πω ότι μπαίνει σαν τη σκόνη κάτω από το χαλάκι για να μην ενοχλεί! Παραμένει όμως και εκεί είναι που οφείλουμε να δίνουμε τη δέουσα σημασία! Δε γίνεται να κοιτάζουμε να ικανοποιηθούμε εμείς με το έργο ενός σχήματος και άστους αυτούς εκεί μέσα να σκοτώνονται. Και το λέω αυτό, γιατί έτσι ουσιαστικά δεν είναι καλλιτέχνες, αλλά υπάλληλοι της δικής μας ανάγκης να διαιωνίζουν το όνομα που είχαν κάποτε. Θαρρώ, λοιπόν, πως με την αγνωμοσύνη μας, πυροδοτούμε εξελίξεις και καταστάσεις, που μας κάνουν συνεχώς «να πέφτουμε από τα σύννεφα».
Ο ρόλος του φίλου ενός σχήματος σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι ούτε να αποδίδει τα του καίσαρως τω καίσαρι ως άλλος δικαστής, ούτε να παίρνει το μέρος κάποιας πλευράς επειδή έχει δίκιο. Θαρρώ πως πρέπει να ανασύρει όλο το παρελθόν του σχήματος και να το επανατοποθετήσει μπροστά του, για να δει τι δεν πήγε καλά. Ποιο ήταν το σημείο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ως κίνηση, για να οδηγηθούν οι εξελίξεις στην καταστροφή; Αν σε αυτό το ερώτημα υπάρχει απάντηση, τότε σίγουρα αξίζει κανείς να ασχοληθεί ακόμα και σε σημείο να θεωρηθεί η προσπάθεια ως έρευνα.
Στην περίπτωση των DREAM THEATER ήταν αναμφίβολα η σιωπή όλων των μελών έναντι όλων όσων έκανε επί χρόνια ο Mike Portnoy. Έτσι ο drummer τους έγινε δικτάτορας στα μάτια τους, πέρα από ηγέτης και spokesman. Αλλά όταν εκείνος έτρεχε για όλα πανικόβλητος και εκείνοι κάθονταν και τον έβλεπαν, μάλλον ένιωθαν βολεμένοι ή εφησυχασμένοι. Τώρα πλέον βλέπουμε τον πανταχού απών από τις δραστηριότητες τους, Jame LaBrie, να αναλαμβάνει την οργάνωση του υλικού από τις ηχογραφήσεις κάθε συναυλίας! Δε μπορούσε να προσφερθεί να το κάνει πριν; Ήταν τόσο υπερπροστατευτικός ο Portnoy; Κι αν ναι, γιατί τότε δεν είπε στις συνεντεύξεις ότι του το ζήταγα επίμονα και εκείνος αρνιότανε; Μήπως γιατί άφηναν να διαιωνίζεται η κατάσταση; Τους βόλευε; Τον φοβόντουσαν;
Αντίθετα με τους περισσότερους που παραλληλίζουν όσα συμβαίνουν στους QUEENSRYCHE με τα αντίστοιχα των SEPULTURA στα mid 90s, θα ισχυριστώ πως αναλογίες υπάρχουν μόνο στους DREAM THEATER. γιατί έχουμε ανάλογα φαινόμενα. Έφυγε ο Kevin Moore και η χημεία του σχήματος διαταράχτηκε σε τέτοιο βαθμό, που υπέκυψε στις πιέσεις της εταιρίας για να βγάλει δίσκο που δεν την εξέφραζε. Από εκείνο το σημείο και μετά έπρεπε κάποιος να οδηγήσει το καράβι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Στην περίπτωση των ‘RYCHE είχαμε τον Chris de Garmo με ανάλογα γεγονότα. Μήπως θα πρέπει οι υπόλοιποι της μπάντας να αναρωτηθούν γιατί ανεχόντουσαν τέτοιες συμπεριφορές επί μακρόν; Μήπως θα έπρεπε να απαντήσουν στους οπαδούς τους γιατί διασύρουν μαζί με τον Tate το όνομα μέσω του οποίου έγιναν ό,τι έγιναν; Μήπως θα πρέπει και εμείς από την πλευρά μας να αρχίζουμε όχι απλώς να καυτηριάζουμε, αλλά να γυρίσουμε την πλάτη μας και στις δύο πλευρές; Στα δικά μου μάτια ο Tate με προκλητικό τρόπο παίρνει πάνω του το όνομα του σχήματος και θέλει να μας πει πως μόνο εκείνος είναι οι QUEENSRYCHE. Αντίστοιχα οι υπόλοιποι θέλουν να μας πείσουν ότι μπορούν να συνεχίσουν τη μπάντα χωρίς εκείνον που φέρει την υπογραφή του μεγαλύτερου μέρους από το υλικό των θρυλικών τους δίσκων! Σε αυτή την κατάσταση δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την αδιαφορία για ό,τι ετοιμάζεται ως ένδειξη ελάχιστης διαμαρτυρίας για το διασυρμό τους, έτσι δεν είναι;
Λευτέρης Τσουρέας
