Πρίν από 1.5 χρόνο, ο «καπετάνιος» Rock ’n’ Rolf προσπάθησε να μας στείλει σε φρενοκομείο με την τραγική δισκογραφική επιστροφή των RUNNING WILD με το “Shadowmaker”, 7 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Rogues en vogue” και 3 μετά τη διάλυσή τους (προσωρινή από ότι φάνηκε). Όχι ότι περιμέναμε καμία δισκάρα ή κανένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Αυτά σταμάτησαν κάπου εκεί στο 1995 με 1998 (“Masquerade” και “Rivalry” ανάλογα τα γούστα). Όμως το μουσικό έκτρωμα που παρουσίασε παραήταν.
Τώρα, κυκλοφορεί το 15ο άλμπουμ της καριέρας του σαν «καπετάνιος» του πιο διάσημου πειρατικού του heavy metal και τουλάχιστον είναι αξιοπρεπές. Αυτή είναι ίσως η καταλληλότερη λέξη που μπορώ να βρώ για να περιγράψω το “Resilient”.
Ακούγοντας το εναρκτήριο “Soldiers of fortune”, χαρακτηριστικό 6άρι up tempo power των RUNNING WILD, σίγουρα η ψυχολογία σου αλλάζει και ξεχνάς αρχικά το “Shadowmaker”. Ακούγοντας κομμάτια όπως το up tempo μελωδικό “Drift”, το πιο mid tempo/groove-άτο/heavy/μελωδικό “Desert rose”, το up tempo heavy/power “Fireheart”, το groove-άτο με ACCEPT αναφορές Τευτωνικό “Crystal gold” και το καλύτερο μεγάλο σε διάρκεια επικό κομμάτι που έχει γράψει εδώ και 13 χρόνια τουλάχιστον, το εξαιρετικό “Bloody island”, λες ότι υπάρχει ακόμα κάτι μέσα στον Rolf που αναβιώνει αυτά που κάποτε κάποιοι από εμάς λατρέψανε σε αυτή τη μπάντα. Για κάθε ένα καλό κομμάτι όμως, υπάρχει και ένα παντελώς αδιάφορο ή κακό που σε επαναφέρει στην ζοφερή πραγματικότητα των RUNNING WILD από το 2000 και μετά. Η δεύτερη, τρίτη και τέταρτη ακρόαση του δίσκου απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά δεν είναι τόσο καλός, αλλά η «ανάγκη» για πραγματικούς και καλούς RUNNING WILD σε κάνει να συμβιβάζεσαι; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Δεν είναι δίσκος που θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα σε κανέναν της περιόδου 1984 – 1998. Δεν είναι δίσκος που θα τον πείς «δισκάρα», ούτε θα ανατρέξεις σε αυτόν όταν μετά από χρόνια θες να ξανακούσεις κάτι πολύ καλό από RUNNING WILD ή να δείξεις σε κάποιον που δεν τους ξέρει ποιά ήταν αυτή η μπαντάρα. Είναι όμως ένα αξιοπρεπές άλμπουμ, το καλύτερο της περιόδου από το 2000 και μετά και μία αναπάντεχη έκπληξη μετά την μακράν χειρότερη κυκλοφορία τους, το “Shadowmaker”. Ίσως αν σταματούσαν να υπάρχουν πλέον απαιτήσεις (πραγματικά δε βρίσκω το λόγο βλέποντας την πορεία του σχήματος τα τελευταία 13 χρόνια) από τους, κάποτε, φοβερούς και τρομερούς Γερμανούς, να ήταν όλα πιο απλά. Άλλωστε δεν έχουν κάτι να αποδείξουν! Οι RUNNING WILDήταν κάποτε σπουδαίοι και «κόλλημα» πολλών από εμάς. Τώρα το καλύτερο που μπορούν να μας δώσουν είναι το “Resilient” και αυτό αρκετά επιτηδευμένα. Ως εκεί.
6/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
