Το να κυκλοφορείς το ντεμπούτο άλμπουμ σου από τη Metal Blade (ενώ έχουν προηγηθεί 2 self-released EP) είναι σημάδι ότι αν μη τι άλλο κάτι κάνεις σωστά. Οι RIVERS OF NIHIL προσπαθούν να πιάσουν το ρεύμα της εποχής και να βγάλουν έναν εντυπωσιακό extreme metal δίσκο, ως σημαντικό πρώτο βήμα για την καθιέρωση. Μέχρι και το εξαιρετικό εξώφυλλο του Dan Seagrave και η παραγωγή του Eric Rutan συνηγορούν υπέρ αυτού. Το θετικό στην περίπτωση αυτή είναι πως ευτυχώς δεν πρόκειται περί φθηνού εντυπωσιασμού, μιας και το όλο εγχείρημα, έχει καλές βάσεις και κυρίως φαίνεται να απέχει από τη λογική “το στυλ πάνω από την ουσία” που έχουν πολλές ανάλογες μπάντες.
Οι Αμερικανοί πιτσιρικάδες ανήκουν στη μοντέρνα σχολή του death metal (εφτάχορδες, αρκετά ψηφιακή παραγωγή, προσεγμένο look κλπ) έχοντας όμως και αρκετές old school επιρροές στον ήχο τους. Για την ακρίβεια είναι ένας αχταρμάς από ιδέες και επιρροές οι οποίες βγάζουν μάτι. MESHUGGAH (μιας και το djent είναι της μόδας), Σουηδίλες α-λα AT THE GATES, μπόλικο τεχνικό, brutal death metal, MORBID ANGEL, αλλά και black metal riffing σε αρκετά σημεία, άντε και σε κάνα δύο γρυλίσματα. Για να είμαστε δίκαιοι, τους βγάζω το καπέλο για το ότι φαίνεται να έχουν μελετήσει καλά καταλήγοντας όλα αυτά τα ετερόκλητα μέρη να μην ακούγονται ιδιαίτερα παράταιρα ή άσχημα μέσα στη ροή του δίσκου. Εκεί όμως που σε κάνουν να σηκώσεις φρύδι είναι σε κάτι ατμοσφαιρικά/ambient περάσματα με τις κιθάρες που δεν είναι εκεί μόνο για ψάρωμα, αλλά λειτουργούν άψογα προσφέροντας, κατά τη γνώμη μου, τη μισή μαγεία του δίσκου. Στα θετικά επίσης, τα αρκετά ευδιάκριτα φωνητικά (συνήθως σε ανάλογες μπάντες είναι τυπικά και άνιωθα μέχρι αηδίας), όπως και το θεματολογικό επίπεδο όπου ψάχτηκαν λίγο παραπάνω από τα συνηθισμένα. Η μπάντα συγκεκριμένα υποστηρίζει ότι το άλμπουμ αντιπροσωπεύει την εποχή της Άνοιξης που σηματοδοτεί την ανάπτυξη και νέα ξεκινήματα, αλλά επεκτείνεται και σε πιο σχετιζόμενα με το φυσικό περιβάλλον θέματα σε post-apocalyptic φόντο. Cudos τέλος πάνε και στα σωστότατα βιρτουόζικα όχι μόνο κιθαριστικά solo.
Το “Conscious seed of light” έχει τα κλισέ του, αλλά τουλάχιστον οι πιτσιρικάδες από την Pennsylvania δεν θυσιάζουν την ίδια τη μουσική στο βωμό τους. Αντίθετα, φροντίζουν να γράψουν συνθέσεις με ουσία παρά το όλο φαντεζί περιτύλιγμα. Έχουν προφανώς αρκετά πράγματα να βελτιώσουν, και κυρίως να αντιληφθούν τη σημασία του όρου επιρροή. Με αυτό εννοούμε να περάσουν τα ακούσματά τους μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο και να μην περιορίζονται σε απλά δάνεια και στη συνέχεια κοπτοραπτική. Αυτή την αντίληψη εξάλλου είχαν όλες οι μεγάλες μπάντες που συναντώνται στον ήχο των RIVERS OF NIHIL, την επιρροή δηλαδή περισσότερο ως έμπνευση για να χτίσουν την ηχητική τους ταυτότητα, αφήνοντας έτσι το στίγμα τους. Αν το καταφέρουν αυτό μπορούμε να περιμένουμε ακόμη καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Τα ατμοσφαιρικά και τα -σχεδόν- black metal μέρη πάντως δείχνουν ότι η μπάντα βρίσκεται σε σωστό δρόμο σχετικά με αυτό το θέμα. Όπως και να έχει, πρόκειται για ένα καλό και υποσχόμενο πρώτο άλμπουμ.
5.5 / 10
Νίκος Χασούρας
