Το 2012 ήταν η πιο σημαντική χρονιά της μουσικής συνύπαρξης των Jon Teague και Daron Beck, η οποία μετράει κοντά στα είκοσι χρόνια. Αρχικά, με την από κοινού συμμετοχή τους στους YETI και αργότερα (γύρω στο 2004) στη δημιουργία των THE GREAT TYRANT, μαζί με τον Tommy Atkins (κιθάρα), μετά τον θάνατο του οποίου μετονομάστηκαν σε PINKISH BLACK.
Πέρυσι λοιπόν, κυκλοφόρησε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος, κάνοντας ένα μεγάλο μέρος της ευρύτερης post-punk σκηνής να παραμιλάει. Φέτος, έχουμε τον διάδοχο του εντυπωσιακού αυτού «ξεκινήματος» -του αν μη τι άλλο έμπειρου ντουέτου- που ακούει στο όνομα “Razed to the ground”, εκπλήσσοντας αυτή τη φορά λόγω της κυκλοφορίας του μέσω της Century Media, ενός label που δε φημίζεται για τις τόσο «εναλλακτικές» του προτιμήσεις.
To “Pinkish black” ήταν σαφώς μια πρώτη επαφή με το κοινό, συστήνοντας αυτόν τον ακατέργαστο ιδιάζοντα death-rock ήχο, στους πρώτους εκείνους ακροατές που επιχείρησαν να πατήσουν το play. Βαθειά επηρεασμένοι από την επάνοδο των θρυλικών SWANS, τις doom εκλάμψεις των KILLING JOKE, αλλά και την πρώιμη περίοδο των GODFLESH, το ντουέτο των Jon και Daron διακήρυξε το δικό του σκοτεινό μανιφέστο με τρόπο ευθύ και απέριττο. Στο “Razed to the ground” τα πράγματα αλλάζουν ελαφρώς, αφού η ονειρική, σχεδόν αστρική μουσική προσέγγιση, συνοδευόμενη με τις αντίστοιχες συνθετικές ambient στιγμές της, μπορεί να δίνει την κατάλληλη ομοιογένεια που έλειπε, προσθέτει όμως ορισμένες φλύαρες εικόνες, η απουσία των οποίων δε θα δυσαρεστούσε κανέναν.
Το μεγάλο κόλπο όμως με τους PINKISH BLACK παιζόταν εξ αρχής στον ήχο τους. Έτσι λοιπόν, μπαίνοντας ξανά στο The Echo Lab στούντιο, μαζί με τον παλιό γνώριμο James Plotkin, καταφέρνουν να τελειοποιήσουν ό,τι είχαν ξεκινήσει τον προηγούμενο χρόνο. Για παράδειγμα, δύσκολα ο ακροατής θα καταλάβει ότι στο δίσκο δεν έχει παιχτεί ούτε ένα τάστο κιθάρας ή μπάσου, κι όμως πολλοί θα έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά για αυτό. Το δημιουργικό ντουέτο είναι ταυτόχρονα και εκτελεστικό, αφού αμφότεροι Jon και Daron χειρίζονται όλα τα synths και τις λούπες, με τις υποχρεώσεις να επιμερίζονται σε ότι έχει να κάνει με τα φωνητικά και τα drums. Η φωνή δε του Daron Beck, είναι απλά καθηλωτική, με την απόκοσμη χροιά του να μπλέκεται μεταξύ των φωνητικών χορδών των Michael Gira (SWANS), Nick Cave και Ian Curtis (JOY DIVISION).
Συνοψίζοντας και ακολουθώντας μια πιο παραγωγική συλλογιστική πορεία, η επιστροφή της post-punk (και των παρακλαδιών της) στο προσκήνιο που επήλθε μετά το ολοκληρωτικό comeback των SWANS, επιβεβαιώνεται μήνα με τον μήνα, κυκλοφορία με την κυκλοφορία. Όχι ότι δεν υπήρχαν αξιόλογες κυκλοφορίες πιο πριν, αλλά από ότι φαίνεται οι μεγάλες εταιρείες, όπως η Century Media στην περίπτωσή μας, αρχίζουν να ρίχνουν λοξές ματιές προς το συγκεκριμένο είδος, αναδεικνύοντας έτσι μπάντες στο ευρύτερο κοινό. Οι PINKISH BLACK είναι από τις μπάντες που αξίζει κανείς να ασχοληθεί, ακόμα και να εμβαθύνει στον ήχο τους, αφού καταφέρνουν να συγκλίνουν ομόπλευρες επιρροές μεν, με μεγάλο ιστορικό βάρος δε.
8.5 / 10
Νίκος Ζέρης
