ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “A pleasant shade of gray” – FATES WARNING
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: Massacre
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Terry Brown
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ray Alder
Κιθάρα – Jim Matheos
Μπάσο – Joey Vera
Ντραμς – Mark Zonder
Πλήκτρα – Kevin Moore
Προτού μιλήσουμε για το “A pleasant shade of gray”, νομίζω ότι είναι ωφέλιμο να δούμε λίγο το πλαίσιο κάτω από το οποίο έγινε αυτή η κυκλοφορία. Οι FATES έχουν κυκλοφορήσει το “Parallels”, ένα άλμπουμ που για τα δεδομένα τους, είναι γεμάτο από δυνητικά “singles” (τι είπα τώρα το άτομο), η εμπορική επιτυχία του όμως δεν ήταν η αναμενόμενη, παρότι οι πωλήσεις του για τη σημερινή εποχή θα ήταν ανεπανάληπτες… Αυτός είναι και ο δίσκος που τους έχει κάνει «αιώνια αδικημένους», αφού ποτέ δεν τους έβαλε τελικά στο επίπεδο των DREAM THEATER και QUEENSRYCHE. Το “Inside out” που ακολούθησε, προς μεγάλη έκπληξη, ακολουθούσε πάνω-κάτω την ίδια συνταγή με τον προκάτοχό του (άσχετα αν είναι πολύ αγαπημένος δίσκος), οπότε ο Jim Matheos πήρε την απόφαση να κάνει κάτι εντελώς ρηξικέλευθο, ακολουθώντας τη συνταγή περασμένων δίσκων που ήταν αρκετά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Αυτήν τη φορά όμως, το προχώρησε πολύ παραπέρα, τερματίζοντάς το!!!
Ένα κομμάτι ολόκληρος ο concept δίσκος, με διάρκεια 52 λεπτά, χωρισμένο σε 12 μέρη!!! Ο τεράστιος Kevin Moore στα πλήκτρα χτίζει μία απίστευτα μελαγχολική ατμόσφαιρα, 8 χρόνια μετά τη guest συμμετοχή του στο “At fates hands”, ο Mark Zonder παίζει τα μακράν πιο απαιτητικά του τύμπανα, διανθίζοντας με μοναδικό τρόπο τη μουσική του Matheos. Ο Vera για πρώτη φορά στο συγκρότημα (παραμένει στις τάξεις τους μέχρι σήμερα, αντικαθιστώντας τον Joe DiBiase, μας χαρίζει διαχρονικές μπασογραμμές που παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη μας, ενώ ο Ray Alder κάνει μία από τις κορυφαίες του ερμηνείες, με ξεχωριστό πάθος. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον Jim Matheos, όμως. Τόλμησε να κάνει μία άκρως αντιεμπορική κίνηση, βλέποντας ότι γράφοντας τετράλεπτα και πεντάλεπτα κομμάτια ούτως ή άλλως δεν θα γνώριζε εμπορική επιτυχία, πόσο μάλλον όταν το metal δεν ήταν πλέον στη μόδα. Έκανε έναν concept δίσκο, τον πιο progressive στην ιστορία του σχήματος, με riff που είναι πάρα πολύ δύσκολο να συλληφθούν, σχεδόν παντελή έλλειψη σόλο, από τη στιγμή που ο Frank Aresti δεν ήταν στο συγκρότημα και χτίσιμο μία ατμόσφαιρας που κυριολεκτικά σου λιώνει τα μυαλά…
Όταν βγήκε ο δίσκος, οι οπαδοί των πρώτων δίσκων τους, τους αποκήρυξαν εντελώς. Οι υπόλοιποι το αντιμετώπισαν με ποικίλα συναισθήματα και δικαιολογημένα. Δεν ήταν ο πιο εύκολος δίσκος για να «χωνευτεί». Όσοι του έδωσαν τα ακούσματα που απαιτούσε, απέκτησαν έναν σύντροφο για άπειρες ακροάσεις. Ο Matheos είχε επιλέξει τον μοναχικό δρόμο και ο ήχος εκείνου του δίσκου, στιγμάτισε την καριέρα των FATES WARNING στη συνέχειά τους. Μακριά από οποιοδήποτε ίχνος εμπορικότητας, δημιούργησε έναν μαγικό δίσκο, υπερβολικά τεχνικό, με μία ομάδα μουσικών που ήταν στην καλύτερή τους φόρμα.
Το “A pleasant shade of gray”, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους του συγκροτήματος. Προσωπικά, το λατρεύω όσο λίγα άλμπουμ, παρότι μου πήρε χρόνο να το χωνέψω σε βάθος και όσο το άκουγα, τόσο πιο πολύ με έκανε «δικό του». Χαρακτηριστικό είναι ότι στην περιοδεία που ακολούθησε, το έπαιζαν live ολόκληρο και μάλιστα κυκλοφόρησε σε VHS την επόμενη χρονιά και σε DVD αρκετά χρόνια αργότερα με την επανακυκλοφορία του. Κι επειδή το παίζουμε πολύ φανατίκλες με τους FATES WARNING, νομίζω ότι αξίζει να αναφέρω το γεγονός ότι την εποχή που έβγαινε το Metal Invader, το περιοδικό εκείνο (του οποίου υπήρξα για πολλά χρόνια μέρος του), κατάφερε και πήρε τα δικαιώματα να το δώσει σαν δώρο στους αναγνώστες του, αλλά οι πωλήσεις ήταν αποκαρδιωτικές, σε μία περίοδο που τα δώρα στα περιοδικά τραβούσαν πάρα πολύ και οι πωλήσεις ήταν τεράστιες… Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό, αλλά είναι κι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του δύσκολου αυτού άλμπουμ…
Σάκης Φράγκος
