a
Καναδικό speed metal. Εγγύηση ποιότητας. ANNIHILATOR, EXCITER, RAZOR, και φυσικά ANVIL. Όλοι τους με πολλά χρόνια στη πλάτη και σχεδόν συνεχή δισκογραφική παρουσία. Το 2016 οι τελευταίοι μας επισκέφθηκαν δύο φορές, τη μία στα στερεοφωνικά μας με το “Anvil is Anvil” και την άλλη στο σανίδι του Academy για ένα live ως support του θεού UDO. Ήμουν σε εκείνο το live και μπορώ να εγγυηθώ το εισιτήριό σας κάθε φορά που τούτοι δω οι θεοπάλαβοι τύποι αριβάρουν για να παίξουν ζωντανά. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιον συνδυασμό χαβαλέ και επαγγελματικής προσήλωσης. Δεν κατάλαβα πως το κάνουν. Κατάλαβα όμως πως το κάνουν καλά!
Το “Anvil is Anvil” δεν μου άρεσε και τόσο. Μέτριο, ξεψυχισμένο… Το “Pounding the pavement” όμως, είναι αισθητά καλύτερό του! “Pounding”. Λέξη – φετίχ για τους Καναδούς. Όπως και τόσες άλλες, που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. “ANVIL” λέξη ρε παιδί μου, πως να το πω. Πάμε στο περιεχόμενο τώρα… Το άλμπουμ ξεκινά με το “Bitch in the box”. Ωραίο, ρυθμικό, στακάτο κομμάτι παραδοσιακού heavy metal, μια safe επιλογή σε χωράφια που η μπάντα γνωρίζει πολύ καλά. Το “Ego” που ακολουθεί speed-άρει, έχει τα φόντα να γίνει το hit-άκι του δίσκου, αλλά χάνει πόντους λόγω του μονότονου refrain. Το “Smash your face” είναι το τρίτο κομμάτι που ξεχωρίζει. Είναι μεν αργό, αλλά είναι αρκούντως δυναμικό και συναυλιακό! Σίγουρα θα αρέσει στους οπαδούς της μπάντας. Όπως θα αρέσει στους ιδίους, αλλά και όχι μόνο σε αυτούς, το “Rock that shit”. Χαβαλεδιάρικο rock n’ roll σε speed metal φόρμες, ό,τι πρέπει για να περάσει κανείς καλά σε μια ANVIL συναυλία πίνοντας μπύρες. Πολλές μπύρες. Ένα κομμάτι που μου έκανε εντύπωση, είναι το υπέρβαρο (καλά, μη φανταστείτε doom ήχο, για ANVIL μιλάμε) “Nanook of the north”, με διάρκεια έξι λεπτά. Μαραθώνιος για τέτοιου είδους συγκρότημα, που αρέσκεται σε άμεσες συνθέσεις. Έχει να κάνει και με μια από εκείνες τις ιστορίες που σκαρφίζεται ο θεούλης Lips για να γράψει αλληγορικά επί πραγματικών θεμάτων. Θα παιχτεί οπωσδήποτε live και θα πρέπει ο κόσμος να είναι έτοιμος να συνεισφέρει στο refrain. Τέλος το “Black smoke” είναι η ξεκάθαρη επιστροφή σε κλασσικές speed metal φόρμες, το τραγούδι εκείνο που έχει τα φόντα περισσότερο από κάθε άλλο από αυτόν εδώ το δίσκο να μείνει στο όποιο setlist της μπάντας για τα επόμενα χρόνια.
Το συγκρότημα είναι πολύ δεμένο. Τα «παλιοσείρια» Steve “Lips” Kudlow και Robb Reiner έχουν κουμπώσει εξαιρετικά με τον Chris Robertson (μπάσο και μεγάλη μορφή) και ακούγονται σαν να παίζουν χρόνια μαζί. Ο Lips χειρίζεται πια τη φωνή του όπως η ηλικία και η κατάστασή του του επιτρέπουν, η κιθάρα του (παιγμένη σίγουρα πάλι σε κάποια φάση σε μελλοντικές συναυλίες με δονητή) είναι «αιχμηρή», ενώ ο Reiner εξακολουθεί να θεωρείται ένας μεγάλος drummer. Για τους ANVIL είχα πει κάποτε πως θα βγάζουν δίσκους όσο κρατούν τα πόδια τους για να βγουν σε περιοδεία. Αυτός είναι ο σκοπός τους. Είναι μια από αυτές τις μπάντες που η επαφή με τον κόσμο είναι το πρώτο και κυριότερο κίνητρό τους (μια άλλη που μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό είναι οι METALLICA αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Και αν αυτός ο σκοπός επιτυγχάνεται με έναν δίσκο με αξιόλογα τραγούδια, τότε ακόμη καλύτερα! Το “Pounding the pavement” μπορεί να έχει τα fillers του, αλλά έχει και καλές στιγμές. Είναι ένας τέτοιος δίσκος. Lips, Rob, Chris, αποστολή εξετελέσθη. Δεν θα έρθουμε να σας δούμε για τη τιμή των όπλων και για το αρχαίο σας υλικό, μόνο. Θα έρθουμε να ακούσουμε και τους ANVIL του 2018!
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
