a
Μεγάλος ο ντόρος γύρω από την συγκεκριμένη συναυλία η οποία μονοπώλησε το ενδιαφέρον του κόσμου για όλους τους λάθος λόγους και τελικά απεδείχθη ιδανική για όλους τους σωστούς λόγους στο τέλος. Η συναυλία πάντως είχε να προσφέρει τρείς μπαντάρες, η κάθε μία εκπροσωπώντας ένα από τα τρία μεγάλα παρακλάδια του ακραίου ήχου και που στο τέλος η κάθε μία έδωσε το στίγμα της στον κόσμο σε μία χορταστικότατη συναυλία που διήρκησε τεσσεράμισι ώρες και που ήταν ορισμός του value for money, με τον κόσμο τελικά να δίνει το παρόν σε καλύτερο βαθμό από το αναμενόμενο.
Οι εκπληκτικοί DR. LIVING DEAD! φρόντισαν μέσα σε μία ώρα και 16 (ω, ναι) κομμάτια να αρχίσουν και παράλληλα να τελειώσουν επίσημα τη συναυλία. Αυτά τα αξιότατα τέκνα της Στοκχόλμης που είναι πνευματικά παιδιά των SUICIDAL TENDENCIES, S.O.D., SLAYER και ότι όμορφου και ξυλάτα γρήγορου υπάρχει, ισοπέδωσαν το Piraeus Academy με την παρουσία τους, κάνοντας αρκετούς να τρέξουν και να σπάσουν τα άλατα.
Εμφάνιση για σεμινάριο, από τις καλύτερες στην συναυλιακή μεταλλική ιστορία της χώρας. Με περίσσιο πάθος, η αρμάδα του θεότρελου μπασίστα –και κύριου συνθέτη- Dr. Rad, ο οποίος δεν άφησε μέρος της σκηνής απάτητο, ξεκίνησε με το “Coffin crusher” και δεν κοίταξε πίσω μέχρι να τελειώσει με το ομώνυμο “Dr. Living Dead!”.
O έτερος παλιός στις κιθάρες Dr. Toxic, που μέχρι και κάτω στον κόσμο κατέβηκε στο τέλος, έδινε το σύνθημα με τις ριφφάρες του, ενώ οι δύο μεταγραφάρες στα δύο τελευταία άλμπουμ, Dr. Slam στα τύμπανα και Dr. Mania στη φωνή, έδειξαν γιατί έχουν προσαρμοστεί τέλεια και έχουν κάνει την μπάντα απροσπέλαστη. Παίξανε μέχρι και μέρη από τα “Painkiller”, “South of heaven”, “Criminally insane”, “Spirit in black”, “2 minutes to midnight”, ενώ σε πλήρη χαβαλέ σε κάποια φάση, ο roadie έφερε καρέκλα στον Dr. Mania για να του «παράσχει» τις πρώτες βοήθειες, τάχα διότι ήταν εξαντλημένος.
Οι τύποι αυτοτρολλάρονται, το ζουν στο φουλ και τους χρειαζόμαστε απεγνωσμένα πολύ στη συναυλιακή μας πραγματικότητα. Ελάτε μόνοι σας σε μικρό χώρο να είμαστε 100 άτομα και να πηδάμε από τη σκηνή από την αρχή ως το τέλος!
Άγγελος Κατσούρας
Οι ANCIENT είχαν το τιτάνιο έργο να κερδίσουν τον κόσμο που είχε υποστεί το πολλαπλό σοκ από τη συγκλονιστική εμφάνιση των DR.LIVING DEAD! Και ανέλπιστα ως ένα βαθμό τα κατάφεραν, φέρνοντας χαμόγελα ικανοποίησης σε όσους ήξεραν το ειδικό βάρος που έχει το όνομα τους στο μαυρομεταλλικό στερέωμα. Οι υπόλοιποι χειροκρότησαν θερμά μια μπάντα που παρουσιάστηκε σφιχτοδεμένη ακόμα και όταν επισπεύσθηκε τελευταία στιγμή να αντικαταστήσει μια μπάντα κατά πολύ μεγαλύτερη σε όνομα!
Χωρίς, λοιπόν, τον Nick Barker πίσω από τα drums – είχε υποχρεώσεις που τον εμπόδιζαν να είναι παρών – και τον δεύτερο κιθαρίστα τους στα live, Ghiulz Borroni, η αρμάδα του Νορβηγού μπασίστα και τραγουδιστή τους, Aphazel, μας παρουσίασε ένα σετ χωρισμένο στα δύο. Στο πρώτο μέρος παρουσίασαν κομμάτια από τους δίσκους της ύστερης εποχής τους, δηλαδή από τα τρία τελευταία τους album. To “Halls to eternity”, με το οποίο επανήλθαν ανανεωμένοι ηχητικά το 1999, αδίκως αγνοήθηκε.Ξεκίνησαν με τα “Out in the haunted woods” και καπάκι το “Ponderous”. Ο ήχος τους ικανοποιητικός στην αρχή, βελτιωνόταν ολοένα σε τέτοιο βαθμό, όπου από κάποιο σημείο και μετά ξεχάσαμε ότι είχαν δυο session μουσικούς! Πραγματικά αν σε κάποιον έλεγε κανείς ότι μόλις πριν 15 μέρες έμαθαν ο κιθαρίστας και ο drummer αυτά τα κομμάτια, θα του φαινόταν απίστευτο το δέσιμο που εμφάνιζαν στη σκηνή! Σε αυτό το πρώτο μέρος απολαύσαμε τον δικό τους trademark ήχο που στηρίζεται πολύ στις μελωδίες και στα black metal ξεσπάσματα, έχοντας πολλά βιρτουόζικα solos – πολλά από αυτά πήρε πάνω του ο session κιθαρίστας! Το σημαντικό ήταν ότι τα γρήγορα μέρη των κομματιών, παιζόντουσαν ακόμα πιο γρήγορα με ήχο black metal! Πραγματικά απορώ πως τα καταφέρανε και σε αυτόν τον τομέα…
Ο Ιταλός, Emanuele Prandoni, drummer των GRIND ZERO – μπάντα του μόνιμου κιθαρίστα τους- τα πήγε περίφημα! Δεν είχε βέβαια το παίξιμο του Nick Barker, αλλά η παρουσία του ήταν καταλυτική για να παρουσιαστούν καταιγιστικοί στο rhythm section τους! Τα “Prophecy of Gehenna”, “The draining”, “Mad blood scenario”, “Audrina, the sweet”, “On blackest wings”, “Rape the children of Abel”. απλώς επιβεβαίωσαν το πόσο ξεχωριστή μπάντα είναι ακόμα και στους δίσκους, που δεν είχαν τον ίδιο αντίκτυπο με τις mid 90s κυκλοφορίες τους!Ήταν όμως η ώρα για να μας παρουσιάσουν το μεγαλειώδες ντεμπούτο τους full length album, “Svartalvheim” και μια «σφήνα» από το “Trolltaar”. Με το εισαγωγικό του δίσκου, ο κόσμος αναθάρρησε και με το “Trumps of an Archangel” βιώναμε το πόσο διαφορετικοί ήταν στην αρχή τους οι ANCIENT! Τρομερή ενέργεια και εκτελέσεις ακόμα πιο καταιγιστικές από το δίσκο! Τα “Eerily Howling Winds” και “Trolltaar” που ακολούθησαν σκόρπισαν ενθουσιασμό στο κοινό, που δέχτηκε το πρώτο highlight της εμφάνισης τους: Ποιος δεν τους προσκύνησε στο πιο διάσημο κομμάτι της πρώτης εποχής τους, το θρυλικό “Det glemte riket”; Ασύλληπτη εκτέλεση! Ακόμα και τα προηχογραφημένα πλήκτρα στο υπερηχητικό τέλος του κομματιού ήταν φοβερά μέσα στο διαχωρισμό των οργάνων! Όλα ήταν απλά τέλεια και διασκεδάσαμε μέχρι τέλους το “Lilith’s embrace”, με το οποίο γίνανε διάσημοι για το ελεεινό video clip του – να φανταστείτε δεν υπάρχει καν διαθέσιμο στο YouTube!
Grand finale που ήταν το κερασάκι στην τούρτα: Η ασύλληπτη παρουσίαση του κομματιού – έμπνευση της ιδιοσύστασης των early/mid 90s DARKTHRONE! Μιλάμε φυσικά για το “13 candles” των BATHORY, από το δίσκο που οφείλουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ ηχητικά οι ANCIENT της πρώτης εποχής (“Under the sign of black mark”)! Ακόμα δεν έχω συνέλθει από τους πολλαπλούς οργασμούς που είχα, ακούγοντάς το live να παρουσιάζεται τόσο τρομερό! ΕΠΟΣ!Οι μόλις 18 που επέστρεψαν το εισιτήριο τους, γιατί ήθελαν να δουν MARDUK, απλά έχασαν μια πολύ σημαντική εμφάνιση των Νορβηγοϊταλών, 14 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους! Ανέλπιστα καλοί και κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα του κοινού και την επαναφορά τους στην καρδιά των παλιών οπαδών τους! Κρίμα που δεν επέλεξαν να το παρουσιάσουν ολόκληρο το “Svartalvheim” και “Trolltaar”, που θα κάνουν στα επικείμενα live τους σε festival! Αν το είχαν κάνει θα είχαμε αφήσει τα κόκκαλα μας στο club…
Λευτέρης Τσουρέας
Συνοψίζοντας όσα εύστοχα κάλυψαν παραπάνω οι εκλεκτοί συνάδελφοι, οι υπέρτατοι crossover thrash παλίκαροι DR. LIVING DEAD έδωσαν το έναυσμα εκπροσωπώντας επάξια το είδος, οι φοβεροί blacksters εκ Νορβηγίας ANCIENT παρέδωσαν μαθήματα ζωντανής απόδοσης black metal (φινάλε με διασκευή BATHORY ΔΙΑΟΛΕ!). Ποιο ακραίο ιδίωμα του metal δε πιάσαμε; Α, ναι. Το death metal. Το πατροπαράδοτο, το βουτηγμένο στο αίμα, το βγαλμένο από ταινίες τρόμου. Το ιδανικό δηλαδή soundtrack ένα βράδυ Ιουνίου με πανσέληνο, και με ένα γλυκό αεράκι που γεμίζει τις καρδιές μας με νοσταλγία, στοργή και τρυφερότητα (γιατί είμεθα και ποιηταί στο ROCK HARD, τρομάρα μας!). Συνθήκες οι οποίες, ντύνουν ρομαντικά το ερωτικό γιουρούσι που θα ελάμβανε χώρα από τις 22:30 και για τα επόμενα 90 λεπτά από τους CANNIBAL CORPSE.
“Code of the slashers”/”Only one will die” (νομίζεις)/”Red before black” και ένας κόκκινος ανεμοστρόβιλος ανοίγει στη μέση του Piraeus Academy. Ένα συγκρότημα άψογα συντονισμένο, σαν καλολαδωμένη μηχανή (30 χρόνια φούρναρης έχω ψήσει…), με μια ειδοποιό διαφορά: στις κιθάρες παρέα στον Rob Barrett κάνει ο ένας και μοναδικός Erik Rutan (HATE ETERNAL, RIPPING CORPSE, και φυσικά MORBID ANGEL). Πέραν των βαρύτατων βιογραφικών ως εις εκ των βετεράνων του Αμερικάνικου ήχου, ο κύριος Rutan απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων (υπέροχη πινελιά η ala Trey Azagthoth κιθάρα… παιδί τους ήσουν είσαι και θα είσαι!), ανεβάζοντας ψηλότερα την σταθερά σπουδαία απόδοση των λατρεμένων Κανίβαλων (οι οποίοι πρέπει να σκεφτούν ΣΟΒΑΡΑ να τον κρατήσουν μόνιμο, όχι μόνο live).
Το σετ έγειρε ελαφρώς στις κυκλοφορίες από το 2000 και μετά με 10 κομμάτια, έναντι των 8 κομματιών της περιόδου από το “Bloodthirst” και πίσω (“Unleashing the bloodthirsty” λέμε!). Προσωπικά, θα κάνω το εξής σχόλιο. Οι CANNIBAL CORPSE προς τιμήν τους, ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ, επαναπαύονται σε όσα κάνανε πριν αισίως 30 χρόνια. Έχουν να δείξουν πράγματα και τα δείχνουν με εμφατικό τρόπο. Εκεί που πρέπει, στο σανίδι. Και αν δε σε ικανοποιούν οι κυκλοφορίες τους στον ίδιο βαθμό πλέον, οφείλεις όμως να τους αναγνωρίσεις ότι εκεί ισοπεδώνουν. Ίσως μόνο να έβγαζα ένα της τελευταίας περιόδου και να έβαζα ένα της πρώτης (ένα “Post mortal ejaculation” ή ένα “Pulverized” θα με έκαναν πολύ χαρούμενο!), αλλά στα μάτια μου μπροστά σε αυτή την απόδοση, αυτά είναι ψιλοπράγματα.
Όντας η τρίτη φορά τη τελευταία δεκαετία που έγινα κοινωνός της σφαγής που αποτελεί μια συναυλία τους, μπορώ με ασφάλεια να πω, ότι δεν παίρνουν χαμπάρι από τίποτα και από κανέναν. Και όπως έλεγα και στο κείμενο μου για το “Evisceration plague”, έτσι τους θέλουμε. Κάπως έτσι, μια άψογη βραδιά έφτασε στο τέλος της. Ένα χορταστικό πακέτο που δεν άφησε κανέναν ακραίο metal οπαδό παραπονεμένο. Σκουπίζοντας το αίμα από το μακελειό, καθείς πήρε το δρόμο του, και μια ακόμα όμορφη εμπειρία να τον συντροφεύει για καιρό.
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
