Μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια ύπαρξης, και πολλές ανακατατάξεις στο line-up, όντας πλέον ντουέτο, οι PURE REASON REVOLUTION (PRR), έχουν μπει στο ολοένα και μεγαλύτερο ρόστερ της Inside Οut, που έχει μαζέψει όλη τη νέα prog αρμάδα μουσικών, κάτω από την ομπρέλα της. Οι PRR είναι ένα από τα πολλά παιδιά που γέννησε η μήτρα των PORCUPINE TREE και η ιδιοφυία του Steven Wilson (βλέπε επίσης BLACKFIELD, THE PINEAPPLE THIEF, GAZPACHO και άλλους) και γενικά συγκαταλέγονται σε ένα new prog, που δεν έχει καμία σχέση με το ορθόδοξο progressive και που ανοίγει νέους δρόμους καλλιτεχνικής έκφρασης με πολλά crossover. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος πλέον τι σκοπιμότητα έχει ο όρος progressive, αλλά αυτή είναι μία άλλη κουβέντα.
Η μπάντα υπάρχει από το 2003, ενώ το ντεμπούτο τους, “The dark third”, κυκλοφόρησε το 2006. Σε αυτό, διακρίνουμε ένα μουσικό αμάλγαμα με πολλά crossover ανάμεσα σε indie pop, electro, prog με ιδιαίτερη έφεση στους PINK FLOYD και με αρκετά δυνατά riff-based rock ξεσπάσματα. Οι συνθέσεις τους δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες, από άποψη εναλλαγών και songwriting, αλλά χτίζουν ένα πλούσιο και υπερβατικό ηχητικό σύμπαν, με τα πλήκτρα και τα ταξιδιάρικα εφέ στην κιθάρα, σε συνδυασμό με την αιθέρια φωνή της Chloe Alper. Στην πορεία, κάπου έχασαν το νόημα, πειραματίστηκαν περισσότερο με το electro-pop και παραλίγο να διαλυθούν, αφού τα περισσότερα μέλη παραιτήθηκαν. Στο τέλος, έμειναν μόνο οι Chloe Alper (φωνητικά, πλήκτρα, μπάσο) και Jon Courtney (φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα). Με αυτό το line-up επιστρέφουν με τον τέταρτο και αναμφίβολα πιο καλοδουλεμένο δίσκο τους, “Eupnea”.
Το “Eupnea” είναι σίγουρα ο πιο φιλόδοξος δίσκος των PRR, μιας και οι διάρκειες εδώ φτάνουν σε μέσο όρο τα οκτώ λεπτά, κάτι που δεν έχουμε ξανασυναντήσει σε τούτους εδώ τους Άγγλους. Τα έξι κομμάτια του “Eupnea”, είναι πολύ πιο κοντά στο ύφος του “The dark third”, μόνο που το crossover μεταξύ indie/electro pop και prog metal (πάντοτε στο ύφος που δίδαξαν οι PORCUPINE TREE με το “Fear of a blank planet”), εδώ έχει γίνει πιο ομαλά και οι συνθέσεις μαρτυρούν την καλλιτεχνική ωρίμανση του ντουέτου και την ιδανική όσμωση μεταξύ τους. Οφείλω να ομολογήσω, πως η ιδιαίτερη μουσική των PRR δεν είναι ακριβώς το «τσαγοπότηρό» μου, όπως θα έλεγαν οι Άγγλοι, αλλά, ωστόσο, βρίσκω πολλά όμορφα σημεία και αρκετές εκπλήξεις που κεντρίζουν την περιέργειά μου, ειδικά στο ομώνυμο “Eupnea”, που διαρκεί 13 λεπτά και στο οποίο απλώνονται όλες οι μουσικές εμμονές της μπάντας, με υπέροχες post-rock κιθάρες και ταξιδιάρικα πλήκτρα. Τα πιο σύντομα κομμάτια, είναι όμορφα, αλλά σχετικά πεζά indie pop κομμάτια, που φέρνουν σε οτιδήποτε ανάμεσα σε COLDPLAY και PINK FLOYD. Κάπου εκεί διακρίνω ότι η μπάντα μπορεί να κερδίσει τους οπαδούς του progressive και του Brit pop γενικά, πράγμα που αποτελεί χαρακτηριστικό της new prog σκηνής και αναμφίβολο ατού για μπάντες που θέλουν να ανοιχτούν και να ξεφύγουν από ταμπέλες. Προσωπικά, θα ήθελα οι δυνατές παραμορφωμένες κιθάρες να πρωταγωνιστούσαν ενδεχομένως και λιγότερο απο ό,τι κάνουν εδώ οι PRR, μιας και τα πιο metal riff είναι σχετικά επαναλαμβανόμενα, προβλέψιμα και επίπεδα (φέρνουν περισσότερο στο μονοτονικό στυλ των ROYAL BLOOD παρά σε PORCUPINE TREE, πράγμα που δεν με ικανοποιεί ιδιαίτερα) και δεν προσφέρουν πολλά.
Εκεί που οι PRR πραγματικά ξεχωρίζουν, είναι στο συνδυασμό κιθάρας/πλήκτρων με τσιτωμένα τα delay και reverb εφέ και την Chloe Alper στα φωνητικά. Ο Jon Courtney από την άλλη, δε με ενθουσιάζει και τόσο, μιας και ακούγεται σχετικά ένρινος και χωρίς πολύ χρώμα στη χροιά του. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως τους δικαιώνει και ειδικά την απόφασή τους να συνεχίσουν ως ντουέτο, μιας και το άλμπουμ είναι όμορφο και πολλά υποσχόμενο.
7/10
Φίλιππος Φίλης
