Ένας ζωντανός (και το κυριότερο, ακμαίος) θρύλος των Λευκών Blues, ένας από τους σκαπανείς της υπέροχης μίξης τους με το κλασσικό rock, ένας από τους δημιουργούς του Blues Rock. Κιθαρίστας θρύλων όπως ο John Lee Hooker, ο Percy Mayfield, η Big Mama Thornton, ο Joe Tex, πρώτο βιολί στους CANNED HEAT και συμπρωταγωνιστής στους THE BLUESBREAKERS, δίπλα στον μεγάλο John Mayall. Πολυβραβευμένος μουσικός, με πάνω από δέκα προσωπικά βραβεία και μια «δική του» δισκογραφία που ξεπερνά τους τριάντα δίσκους αλλά και ένας άνθρωπος ταλαιπωρημένος, που τα τελευταία χρόνια, πέρασε πολύ μεγάλο «κανάλι», καθώς είχε να «παλέψει» πολύ με την κίρρωση του ύπατος. Μια ασθένεια που τον είχε φέρει σε σημείο όχι απλά να μη μπορεί να παίξει κιθάρα, αλλά ούτε να μιλήσει και να περπατήσει, ως ότου γίνει η πολυπόθητη μεταμόσχευση… Αυτός είναι ο Walter Trout, που ω του θαύματος στέκεται ξανά γερά στα πόδια του, «περπατά» την έβδομη δεκαετία της ζωής του και κυκλοφορεί το “Ride”.
Το “Ride” λοιπόν, είναι ένας από τους πιο «φορτισμένους» συναισθηματικά δίσκους που θα ακούσεις φέτος. Η μακρά περίοδος της καραντίνας είχε μεν αρνητικό συναισθηματικό αντίκτυπο στον Walter, ωστόσο ο μεγάλος bluesman άδραξε την ευκαιρία και έκανε τις σκέψεις του και την αυτοκριτική του, μουσική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, εκτός από την σύνθεση τραγουδιών που μιλούν για την τρέλα που βίωσε και βιώνει ο πλανήτης λόγω του Covid, αλλά και τη γενικότερη αλλοπρόσαλλη σημερινή πραγματικότητα, να «βουτήξει» ο σπουδαίος αυτός μουσικός στο δικό του παρελθόν, να ανασύρει μνήμες και να τις κάνει τραγούδια. Να ανατρέξει στην πολύ δύσκολη παιδική του ηλικία, με τον βετεράνο και αιχμάλωτο πολέμου πατέρα του να του κάνει τη ζωή «κόλαση», στη μητέρα του που δεν τον στήριξε όσο ο ίδιος ήθελε, στη μάχη που έδωσε για να μείνει ζωντανός…
Ακούγοντας το album, διακατέχομαι από ένα ανάμεικτο συναίσθημα έκπληξης και θαυμασμού. Πως γίνεται ένας μουσικός που μετρά πάνω από πενήντα χρόνια στο «κουρμπέτι», να κυκλοφορεί έναν από τους καλύτερους δίσκους του; Πόσο αστείρευτη πια είναι η πηγή της έμπνευσής του; Ο Trout και η μπάντα του είναι σε καταπληκτική κατάσταση. Ο παλιός συνοδοιπόρος Michael Leasure στα τύμπανα, πλήκτρα ο συμπατριώτης μας Teddy “Zig Zag” Andreadis και νέος μπασίστας ο Jamie Hunting, «δεμένοι» με τρόπο… αριστοτεχνικό. Χωρίς κάποιον σημαντικό – διάσημο καλεσμένο, όπως συμβαίνει κατά κόρον σε ανάλογες δισκογραφικές δουλειές. Μόνον ο tour manager, ο Anthony Grisham, παίζει ρυθμική κιθάρα σε ένα κομμάτι. Έτσι, για να «ξεσκουριάσει» λίγο κι αυτός. Το “Ride” έχει έντεκα υπέροχα τραγούδια, ικανά/ιδανικά να αποτελέσουν soundtrack και συντροφιά όλες τις ώρες της ημέρας. Τραγούδια που θα σε κάνουν να βάλεις μπροστά το αυτοκίνητο και να ξεχυθείς σε κάποια λεωφόρο, που θα σε στείλουν στην πλησιέστερη κάβα για μπύρα ή ουίσκι (εντάξει, ΑΝ έχεις ξεμείνει), που θα τα αφήσεις να παίζουν «χαλί» σαν βρίσκεσαι με το έτερον ήμισυ… Γνωστά και αναμενόμενα πράγματα δηλαδή, αφού μιλάμε για έναν blues rock δίσκο.
Κάτι που οφείλω να επισημάνω, είναι πως τούτο το album δεν στοχεύει μόνο στους απανταχού λάτρεις των blues του Δέλτα. «Χτυπά την πόρτα» και των «καθαρόαιμων» rockers, αυτών που ανέκαθεν, ασυναίσθητα ή μη, δέχονταν πως “the blues are the roots” και αποθέωναν τον Gary Moore. Θα «κερδίσει» επίσης και όλους όσους υμνούν τους LYNYRD SKYNYRD και τους THE ALLMAN BROTHERS, αφού ο Νότος πάντα θα «σφραγίζει» με τον δικό του, μοναδικό τρόπο κάθε τέτοια κυκλοφορία. Ο Walter και η παρέα του καταθέτουν ένα “crème de la crème” blues rock δίσκο, ειλικρινή και πηγαίο. Παίζουν αυτό που «βγαίνει από μέσα τους». Άλλωστε, όλοι οι σύγχρονοι bluesmen, πεισματάρηδες πρωτίστως, δεν προσποιούνται και απέχουν από τους «επιτήδειους παλιάτσους» που εκμεταλλεύονται «μόδες» σε κάθε μουσικό είδος. Kαι ειδικά το rock και το heavy metal είναι γεμάτα από δαύτους, δυστυχώς…
Για το τέλος, μια ακόμη σημαντική παράμετρος, έτσι, για να «κλείσει» εμφατικά το κείμενο: Στο “Ride” ο Trout «κεντάει» στην ταστιέρα με τρία δάκτυλα. Το σπασμένο και ανήμπορο τελικά, μικρό του δάκτυλο, δε θα μπορούσε να αποτελέσει τροχοπέδη για έναν τέτοιο μουσικό. Είπες κάτι; Να μην πεις, δε χρειάζεται. Μόνο κάνε μια ευχούλα, μπας και τον δούμε ποτέ και στα μέρη μας. Μα στάσου, εδώ είναι Ελλάδα, δεν υπάρχει κοινό για έναν τέτοιο μουσικό, οι bluesmen είναι λίγοι και οι λοιποί του «σκληρού ήχου», στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αδίκως περιμένουμε κάποιοι να ξεκολλήσουν από τα ίδια και τα ίδια. Οπότε, λέω να διοργανώσω blues rock βραδιά στο σαλόνι μου. Θα κάνω sold out.
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
