Καλώς τα παιδιά! Καλώς τα με τον έβδομο δίσκο τους μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, που αν μη τι άλλο δείχνει συνέπεια και πως τούτοι εδώ οι λεβέντες δεν σταματούν να γράφουν νέο υλικό. Ο τελευταίος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 2019 και ήταν αρκετά ικανοποιητικός για τα δικά μου αυτιά. Με το “Untammed” έβαλα τον εαυτό μου σε μια διαδικασία ότι η μπάντα λόγω covid είχε πολύ χρόνο να τελειοποιήσει τον δίσκο της. Τα κατάφερε;
Ένα πράγμα που με «χαλάει», γιατί είμαι λίγο παλαιολιθικό στοιχείο, είναι τα κουρδίσματα στις κιθάρες. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι μπάντες του hard rock να είναι χαμηλοκουρδισμένες, εκτός αν λέγονται MOTLEY CRUE. Αν θέλω να ακούσω «όγκο» υπάρχουν άλλα είδη που το κάνουν πάρα πολύ καλά. Το προσπερνάω… Κομμάτια να γίνει. Ο δίσκος στην αρχή του με πάγωσε. Δεν μου έδωσε απολύτως τίποτα στα πρώτα ακούσματα. Δεν μπορεί λέω, κάτι δεν ακούω καλά ή δεν είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Ακουστικά και συνεχίζουμε. Τελικά δεν έπεσε και πάρα πολύ έξω. Και το λέω αυτό διότι η πρώτη μεγάλη στιγμή του δίσκου ακούει στο όνομα “Demon” που σημαίνει με απλά λόγια ότι έφτασα στη μέση του άλμπουμ για να γουρλώσω τα μάτια μου από χαρά. Μέχρι εκείνο το σημείο ακούω τετριμμένα πράγματα και πράγματα που μπάντες σαν τους STEEL PANTHER το κάνουν πολύ-πολύ καλύτερα. Το “Summer Jesus” είναι τραγούδι που μου θυμίζει γιατί το hard rock χρειάζεται «πισωκίνηση» που για να την πετύχεις θέλει και λίγη έως πολύ μαγκιά. Μεγάλο μπράβο στους BLACKRAIN για τούτο το τεμάχιο! Επίσης τραγούδια τα οποία ξεχώρισα πλην από αυτά τα δύο δυστυχώς δεν υπάρχουν…
Το “Untamed” δεν με ενθουσίασε. Σε δώδεκα συνθέσεις ακούω το ίδιο πράγμα. Κοινότυπο και χωρίς καμία απολύτως έμπνευση… Ειδικά τα τρία τελευταία τραγούδια είναι απορίας άξιο γιατί μπήκαν στον δίσκο. Αδιάφορα εντελώς. Υπάρχει (;) κόσμος εκεί έξω που θα γουστάρει το άλμπουμ. Εμένα πλην από δύο τραγούδια και το ρεφραίν τους “The end” δεν με άγγιξε καθόλου…
Τάλιρο και όλα καλά!
5 / 10
Ντίνος Γανίτης
