ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Serenades” – ANATHEMA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Hammy
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Darren – Φωνητικά
Daniel – Κιθάρες, πλήκτρα
Vincent – Κιθάρες
Duncan – Μπάσο
John – Τύμπανα
Αυτή η αίσθηση, όταν ανατρέχεις σε ένα παλιό άλμπουμ, το οποίο όμως υπήρξε τόσο σημαντικό για εσένα. Σαν αν επισκέπτεσαι έναν φίλο από τα παλιά, τον οποίο όμως ποτέ δεν ξέχασες και έχεις τόσα να μοιραστείς μαζί του. Ένας φίλος από τα παλιά είναι και το “Serenades”, ένα φίλος του οποίου το στίγμα ήταν και είναι εμφανές στην μουσική εξέλιξη και πορεία του γράφοντος. Μετά από ένα ΕΡ και καν δύο demo, οι εκ της Γηραιάς Αλβιόνος ANATHEMA, το 1993, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Και έμελλε αυτό το άλμπουμ, μαζί με το “Lost Paradise” των PARADISE LOST και το “As the flower withers” των MY DYING BRIDE, να καθορίσει τον doom/death metal ήχο, όχι μόνο των 90s αλλά και γενικότερα, έχοντας πιστούς κληρονόμους που ακολουθούν τα βήματα που η Τριάδα της Peaceville αποτύπωσε βαθιά στο χώμα.
Αν γνώρισε κανείς τους ANATHEMA από άλμπουμ όπως το “Alternative 4” ή το “Judgement”, εδώ, σχεδόν δεν θα τους αναγνωρίσει. Φυσικά, τα συναισθήματα όπως της μελαγχολίας, της νοσταλγίας, είναι εδώ και παντού, σε ότι έχει σχέση με τους αγαπημένους Βρετανούς, όμως εδώ… Εδώ είναι ντυμένα με τελείως διαφορετικό ηχητικό μανδύα. Εδώ τα πάντα είναι βαριά, βαθιά. Είναι τρομακτικά, απεγνωσμένα. Οι κραυγές, τα βαριά φωνητικά. Με το που ανοίγει το άλμπουμ με το “Lovelorn rhapsody”, ο ήλιος δύει, το σκοτάδι κυριαρχεί και διαλύει οτιδήποτε στο πέρασμα του. Στην κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα του Bram Stoker από τον Francis Ford Coppola, στην παρουσία του αθάνατου Πρίγκιπα, τα λουλούδια μαραίνονται, χάνουν την ζωντάνια τους. Ακριβώς αυτό συμβαίνει με αυτό το αργόσυρτο, θανατερό doom/death αριστούργημα. Η ελπίδα υποχωρεί, αποχωρεί και αυτό που μένει είναι μαραμένα όνειρα.
Δέκα (ή εννιά) συνθέσεις, αριστουργηματικά δομημένες, δεμένες άριστα μεταξύ τους, ύμνοι στην θεϊκή μελαγχολία, όπως την αναφέρει ο μεγάλος John Milton. Γιατί εννιά ή δέκα συνθέσεις όμως; Γιατί το άλμπουμ κλείνει με τον δραματικό, θεατρικότερο τρόπο που θα μπορούσε. Μετά από την εισαγωγή (ή ίσως και όχι), με το όνομα “Where shadows dance”, διάρκειας δύο λεπτών, ακολουθεί το instrumental αριστούργημα “Dreaming: The romance”. Στη συνείδηση του γράφοντος τα δύο κομμάτια αυτά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Δύο μέρη, της ίδιας ιστορίας. Ειδική μνεία, στο υπέροχο “J’ai fait une promesse”. Ένα τραγούδι το οποίο δείχνει να υπάρχει μία σταλιά ελπίδας στον δίσκο. Ελπίδα που έρχεται να ισοπεδώσει το επόμενο “They (will always) die”.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την πορεία των ANATHEMA, αν αυτοί έμενα σε αυτόν ή κάπου κοντά σε αυτόν, τον πρώτο ήχο τους. Σίγουρα έχουν προσφέρει πολλά στην μουσική και σίγουρα η κορυφή τους ίσως να μην βρίσκεται στο “Serenades”. Όμως… Απλά, όμως.
ΥΓ. Darren, το Βασίλειο μου για ένα growl σου ακόμα…
Φανούρης Εξηνταβελόνης
