Ωωωωωπ, τι έγινε εδώ; Δε με περιμένατε ε; Κι όμως…οι ELYSION αποτελούν πολύ αγαπημένο συγκρότημα από το ντεμπούτο τους “Silent scream” (2009). Τότε, θυμάμαι τους είχα πρωτοακούσει, όταν μου είχε εξασφαλίσει κόπια ο συμφοιτητής μου ο Παναγιώτης ο Λάμπρου (τα του Καίσαρος τω Καίσαρι). Είχα ακούσει ένα δύο κομμάτια από σπόντα (“Walk away”, “Dreamer” αν δε με απατάει η μνήμη μου) και είχα ψηθεί να ακούσω όλο το άλμπουμ. Είχε μια ραδιοφωνική ποιότητα (με τη καλύτερη δυνατή έννοια το “ραδιοφωνική”, φυσικά – ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ποια είναι η αγαπημένη μου μπάντα), που μου θύμιζε μπάντες όπως οι LACUNA COIL ή και οι EVANESCENCE. Χώρια που ο τίτλος με παρέπεμπε υποσυνείδητα στους άρχοντες SLAYER και στον συνώνυμο ύμνο, οπότε είχα ήδη θετική προδιάθεση (μια φορά thrasher, πάντα thrasher βλέπετε – ακόμα κι όταν η μπάντα δεν έχει σχέση ηχητικά). Παίρνω το δίσκο στα χέρια μου λοιπόν, πατάω play, ε και αυτό ήταν, κόλλησα!
Εκεί που μπάντες τέτοιου ύφους, μένουν καμιά φορά σε 2-3 καλά κομμάτια σε σύνολο 10+ κομματιών, οι ELYSION διατηρούν το ενδιαφέρον αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, πετώντας διαφορετικά στοιχεία σε κάθε κομμάτι. Κάτι που φάνηκε ακόμα περισσότερο στο διάδοχο του, “Someplace better” (2014) [μεσολάβησε και το “Killing my dreams” EP (2012)] που το άφησε πολύ πίσω σε όλα. Βαρύτερο, είχε καθαρή μπαλάντα με πιάνο, είχε industrial στοιχεία, είχε πινελιές από κλασσικό heavy metal σε σημεία. Και πάνω από όλα η φωνή της Χριστιάννας που διαρκώς εξελισσόταν και έβγαζε πτυχές σε κάθε κομμάτι, που δε περίμενα ότι θα ακούσω από εκείνη. Και μετά…σιωπή. Μεγάλη σιωπή. Δε λέω, τα καλά πράγματα αργούν, αλλά κάπου ώπα! Πέρασε τα χρόνια, πέρασε και ο κορωνοϊός….και μια ωραία πρωία, μαθαίνω για ολοκαίνουργιο άλμπουμ ELYSION. Τίτλος αυτού: “Bring out your dead”, 17 Μαρτίου. Ωραία λέω, γουστάρω, άντε να σας δω!
Ακούω το πρώτο single. Ακούω και το δεύτερο. Παθαίνω Κώστας Τσάκωνας, ήτοι “ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ; ΕΠΡΕΠΕ ΗΔΗ ΝΑ ΤΑΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ”. Κάπου το άκουσε αυτό το αφεντικό και μου στέλνει το promo της Massacre ένα βράδυ. Χωρίς να χάσω χρόνο, πατάω play. Η πρώτη αναγνωριστική ακρόαση περνάει και ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί από τη μια άκρη ως την άλλη. “Τι κάνανε πάλι…” μονολογώ μπροστά από την οθόνη. Από το γκαζωμένο riff του “Blink of an eye” (από άλλη μπάντα περίμενα τέτοιο μπάσιμο – κλωτσιά στη μούρη, από άλλη το πήρα) μέχρι το “Eternity”, αντιλαμβανόμαστε γιατί οι ELYSION είναι ένα από τα πιο απαραίτητα συγκροτήματα του χώρου τους. Άμα το κομμένο και ραμμένο για single “Crossing over” σας άνοιξε την όρεξη, ετοιμαστείτε για κολλητικά ρεφρέν (“Far away” ας πούμε), αλλά και πολλές στιγμές που θα πείτε “κοίτα να δεις….και δεν τους το ‘χα”.
Μια τέτοια στιγμή είναι το δεύτερο single “Raid the universe”, όπου η μπάντα λίγο με το πιο ταξιδιάρικο riff στην εισαγωγή, λίγο με τη πιο progressive διάθεση του, δίνει το κάτι παραπάνω στον ακροατή, αποδεικνύοντας αυτό που είπα πιο πάνω για τις προηγούμενες δουλειές τους. Υπάρχουν στιγμές φυσικά, που η μπάντα κατεβάζει ρυθμούς, με την ανατριχιαστική μπαλάντα ”Buried alive”, το πιο ταξιδιάρικο “As the flower withers” αλλά και το προσωπικό αγαπημένο μου του δίσκου “Brand new me” που μου έφερνε στο μυαλό τόσο IRON MAIDEN δεκαετίας ’90 (στην εισαγωγή) όσο και στιγμές από τη προσωπική καριέρα του Bruce Dickinson. Ξεχωριστά θέλω να σταθώ στο πιο hard rock υφής ρεφρέν του “This time”, που θα κολλήσει σε μπόλικο κόσμο προβλέπω. Το πιο ιδιαίτερα γκρουβάτο “Blue seasons” έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα διαφορετικό κομμάτι σε ένα πολύπλευρο αποτέλεσμα, κι ένα ακόμα υπέροχο ρεφρέν.
Για το τέλος η μπάντα μας άφησε, ένα από τα πιο περιπετειώδη κομμάτια του δίσκου, το “Eternity”. Μη σας ξεγελάει η ευθεία εισαγωγή του κομματιού, έχει ένα σημείο με οπερετικά φωνητικά στη μέση που αλλάζει τελείως το κομμάτι, ενώ το solo καπάκια….όλα τα λεφτά! Μετά, τελευταίο ρεφρέν προς εμπέδωση και ύστερα…κλείνει ο δίσκος και ασυναίσθητα ξαναπατάς play. Ο γράφων, δεδομένου ότι είχε τη χρονική πολυτέλεια αλλά και το προνόμιο να το ακούσει πριν τη κυκλοφορία, πάτησε αρκετές φορές το play ξανά. Κάτι το οποίο δεν σκοπεύει να σταματήσει όπως το κόβω και αυτό είναι κερδισμένο στοίχημα για τους ίδιους τους ELYSION, ειδικά μετά από τέτοια αποχή από τη δισκογραφία. Και μια και φτάσαμε σε αυτό, θα το βγάλω από μέσα μου: μπάντες σαν αυτούς, πρέπει να βγάζουν δίσκο κάθε 2-3 χρόνια βαριά και να αφήνουν με τη ποιότητα τους πίσω τον ανταγωνισμό του χώρου τους. Έτσι απλά και όμορφα.
9 / 10
Γιάννης Σαββίδης
