ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Chameleon” – HELLOWEEEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tommy Hansen, HELLOWEEN
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνή – Michael Kiske
Κιθάρες – Michael Weikath
Κιθάρες – Roland Grapow
Μπάσο – Markus Grosskopf
Τύμπανα – Ingo Schwichtenberg
Αν ένα άλμπουμ μπορεί να συνδεθεί στο κοινό υποσυνείδητο των οπαδών μιας μπάντας με ένα συναίσθημα, στην περίπτωση του “Chameleon” των HELLOWEEN αυτό θα ήταν «θλίψη». Θλίψη όχι μόνο για το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου το οποίο θα αναλύσουμε σε λίγο, αλλά κυρίως για όσα λάμβαναν χώρα στο αγαπημένο συγκρότημα εκείνη την περίοδο ή ακολούθησαν αμέσως μετά.
Ελάχιστες μεγάλες μπάντες έχουν καταφέρει να απογοητεύσουν τόσο τους οπαδούς τους και μάλιστα στην πρώτη τους περίοδο, εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να υπάρχει δημιουργική έξαρση και το ένα αριστούργημα να διαδέχεται το άλλο. Αντίθετα, οι HELLOWEEN μετρώντας ήδη στις αποσκευές τους στην πρώτη δεκαετία της ύπαρξης τρεις μεγάλες επιτυχίες (το ντεμπούτο “Walls of Jericho” που άνοιξε τον δρόμο, και τα κορυφαία αριστουργήματα “Keeper of the Seven Keys part I” & “II”), έπεσαν μερικά σκαλοπάτια στο απλώς καλό “Pink Bubbles go Ape”, που από το εξώφυλλο και την αλλαγή λογοτύπου ήδη έχανε 2-0 από τα αποδυτήρια στις καρδιές των οπαδών του σχήματος, και ολοκλήρωσαν την κατρακύλα τους με το “Chameleon”. Τι είχε συμβεί; Μα πολύ απλά, αντί να επανέλθουν στο γνώριμο τους στυλ συνέχισαν τους πειραματισμούς, έστω και αν επανάφεραν το λογότυπό τους πίσω. Και εδώ το εξώφυλλο έστειλε την πρώτη αρνητική προειδοποίηση στους οπαδούς τους (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα early 90s και το κοινό ήταν αρκετά πιο σκληρό και δύσκολο στο να δεχτεί αλλαγές από το σημερινό) και εντός του δίσκου το μουσικό αποτέλεσμα ήταν άνισο, αλλά σε καμία περίπτωση όμως τόσο κακό όσο τελικά θεωρήθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν της κυκλοφορίας του.
Όπως ήδη έχετε καταλάβει, το “Chameleon” κατά την προσωπική μου άποψη πρώτα χαντακώθηκε από το εξαιρετικά κακό μάρκετινγκ και την «με το στανιό» προσπάθεια της μπάντας να αποκηρύξει το (τότε) πρόσφατο παρελθόν της, παρά από αυτή καθαυτή τη μουσική του αξία. Αν τότε αποφάσιζαν να ρίξουν τον… “Keeper” στο artwork και ονόμαζαν τον δίσκο αλλιώς (π.χ. με κάποιο songtitle από τα πιο σοβαρά τραγούδια που περιείχε, όπως το “Giants”) με 2-3 αλλαγές στο tracklist (έξω κάτι “Music”/”When the sinner” και μέσα μερικά bonus tracks (τύπου “I don’t care you don’t care”) το “Chameleon” θα θεωρείτο τουλάχιστον αξιοπρεπής δίσκος.
Όμως όχι, η ιστορία γράφτηκε όπως γράφτηκε και οφείλουμε να πούμε ότι το εναρκτήριο “First Time” ξεκινά το δίσκο ανέλπιστα καλά, πλησιάζοντας άλλα προγενέστερα ή μεταγενέστερα power χιτάκια της μπάντας, με μόνο αμφισβητούμενο σημείο τους στίχους. Στη συνέχεια αρχίζουν τα πειράματα με συνθέσεις οι οποίες χωρίς να είναι απαραίτητα κακές κάπου χάνουν τη συνοχή και το νόημα τους. Ωραίες heavy rock, rock and roll και hard rock ιδέες (“Step out of Hell”, “Giants”, “Crazy Cat”, “Revolution Now”) ανακατεύονται με awkward στιγμές (“When the Sinner”, “Music”, “I don’t wanna cry no more” φλερτάρουν με το μηδέν) και παράγουν τελικά μια συνολική εικόνα μπερδέματος που δεν εκτιμήθηκε από το κοινό, οδηγώντας τη μπάντα σε μια ακόμα νέα κρίση.
Να τονίσω ότι το “Revolution now” και το “Giants” είναι πραγματικά σπουδαία HELLOWEEN κομμάτια που παραπέμπουν στις πολύ καλές εποχές της μπάντας είτε μιλάμε για Keepers είτε για πιο πρόσφατα. Ίσως είναι τα μόνα παραδοσιακά κομμάτια του δίσκου με σκοτεινό, μελωδικό, σοβαρό heavy metal με βαριές κιθάρες και ωραίες μελωδίες, που θα ταίριαζαν π.χ. στο “Master of the Rings” ή το “The Dark Ride”. Αυτά τα δύο άσματα μαζί με το opener “First Time” και το “Longing” που κλείνει τον δίσκο (μια βαθιά συναισθηματική μπαλάντα με παρά πολύ καλή βασική μελωδία που χαντακώθηκε για πάντα λόγω της θέσης του στο συγκεκριμένο άλμπουμ) τιμούν την ιστορία της μπάντας σε έναν τόσο μα τόσο περίεργο δίσκο. Το δε “Longing” έχει και ιστορική αξία αφού αποτελεί το τελευταίο HELLOWEEN τραγούδι της εποχής Kiske, μέχρι βέβαια να έχουμε τα χαρμόσυνα νέα του reunion και το Pumpkins United single του 2017.
Το “Chameleon” παρά την γενική κατακραυγή αποτελεί σήμερα ίσως τον πιο σημαντικό από πλευράς συνεπειών δίσκο της μακρόχρονης ιστορίας των HELLOWEEN: έκλεισε οριστικά την πρώτη εποχή της μπάντας, όπως και τα όνειρα του να πάρουν οι HELLOWEEN status superband τύπου MAIDEN, καθώς το ξεκίνημα τους είχαν δείξει τέτοιες προοπτικές, απομάκρυνε τον χαρισματικό τραγουδιστή Michael Kiske από την σκηνή για παρά πολλά χρόνια (μέχρι να τον επαναφέρει με τα γνωστά γεγονότα ο Tobias Sammet των AVANTASIA/EDGUY), οδήγησε στο άδικο και στενάχωρο τέλος της ζωής του ντράμερ Ingo Schwichtenberg, μα και στην αναγέννηση του συγκροτήματος με την έλευση του εμβληματικού σωτήρα τους Andi Deris ο οποίος τα επόμενα χρόνια πήρε την μπάντα από το χέρι και την οδήγησε σε νέες επιτυχίες. Υπό αυτή την έννοια αν δεν είχε υπάρξει το “Chameleon” δεν θα είχαν παρθεί τόσο δραστικές αποφάσεις, πιθανότατα δεν θα είχε εμφανιστεί ποτέ ο Deris και το συγκρότημα ίσως τέλειωνε μετά από 1-2 αντίστοιχους των “Pink Bubbles…” & “Chameleon” δίσκους. Σίγουρα πάντως το ότι σήμερα απολαμβάνουμε την εποχή reunion με Kiske / Deris / Weikath / Hansen / Grosskopf / Gerstner / Loeble έχει τις ρίζες του στα γεγονότα της εποχής του “Chameleon”.
Did you know that:
- Διάφορα songtitles απο το “Chameleon” αποτέλεσαν (με τις σχετικές διαφοροποιήσεις) prequels από τίτλους μελλοντικών τραγουδιών ή ολόκληρων άλμπουμ της! Γιαπαράδειγματα “Step out of Hell” (album “Straight out of Hell”,2013) ήτο “When the Sinner” (album “7 Sinners”, 2010 αλλάκαιτραγούδι “Where the Sinners Go”).
- Χαρακτηριστικό του συμβιβασμού του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια του δίσκου εκείνου, είναι ότι κάθε συνθέτης έφερε από τέσσερα τραγούδια, τα οποία οι υπόλοιποι δεν θα μπορούσαν να «πειράξουν» κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα το σύνολο να ακούγεται αρκετά… χαοτικό.
Δημήτρης Μελίδης
