a
Το “Judgement” είναι το πέμπτο άλμπουμ των Βρετανών ANATHEMA. Ήδη φυσικά το συγκρότημα, είχε δείξει την διάθεσή του να απομακρυνθεί από τον ήχο των δύο πρώτων άλμπουμ του και ήδη είχε δείξει την αγάπη του στους πειραματισμούς, αφαιρώντας και προσθέτοντας στοιχεία στη μουσική του, τα οποία διαφοροποιούσαν την μία δουλειά του από την επόμενη. Με το κλασσικό “Alternative 4” να έχει προηγηθεί, κυκλοφορόντας μόλις ένα χρόνο πριν το “Judgement”, το τότε νέο άλμπουμ του σχήματος, είχε δυνατό αντίπαλο να ανταγωνιστεί.
Αλλαγές δεν είχαν επέλθει μόνο στον ήχο της μπάντας όμως, αλλαγές έφερε το “Judgement” και στην σύνθεση των ANATHEMA. Είναι το πρώτο άλμπουμ με τον Dave Pybus να εντάσσεται στο συγκρότημα για να αντικαταστήσει τον μπασίστα, συν-αρχηγό και βασικό συνθέτη Duncan Patterson. Ο Danny Cavanagh αναλαμβάνει πλέον μεγαλύτερο μερίδιο των υποχρεώσεων της σύνθεσης τραγουδιών για να αντισταθμίσει την αποχώρηση του Patterson. Είναι επίσης το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος με τον αρχικό ντράμερ John Douglas από την επιστροφή του το 1998. Η αδερφή του John, η Lee, εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αυτό το άλμπουμ, αν και σε ρόλο guest. Αργότερα θα γίνει η τρίτη βασική τραγουδίστρια του συγκροτήματος.
Το “Alternative 4”, στιχουργικά τουλάχιστον, θα λέγαμε ότι είναι ένα πολύ σκοτεινό και καταθλιπτικό άλμπουμ. Στο “Judgement”, μπορεί οι στίχοι να είναι και πάλι -κατά τη συνήθεια του συγκροτήματος- μελαγχολικοί, αλλά η μουσική, παρότι συνδυάζει πολλά στοιχεία doom metal, έχει ακουστικά σημεία, ιντερλούδια και πρελούδια, τα οποία περιέργως αφήνουν μία νότα αισιοδοξίας να πλανάται στην ατμόσφαιρα που τα δεκατρία (ή δώδεκα, θα δείτε γιατί) τραγούδια του άλμπουμ δημιουργούν.
Ακουστικά, αυτό το άλμπουμ είναι πολύ πιο καθαρό από κάθε προηγούμενο άλμπουμ των ANATHEMA, τόσο από άποψη φωνητικών όσο και μουσικής. Φωνητικά, όλα τα ίχνη κραυγών έχουν αφαιρεθεί για μια ξεκάθαρα καθαρή τραγουδιστική προσέγγιση. Αυτό δεν είναι κακό αφού το “Judgement” διαθέτει εξαιρετικά φωνητικά τόσο από άποψη τεχνικής απόδοσης όσο και από άποψη αισθητικής. Οι προοδευτικές δομές τραγουδιών έχουν μάλλον απορριφθεί υπέρ των τραγουδιών που βασίζονται κυρίως σε μορφή εναλλαγών μεταξύ στίχου και ρεφρέν με κάποιες μικρές παραλλαγές. Και πάλι δεν είναι κακό, γιατί οι ANATHEMA δεν είχαν ποτέ μια ξεκάθαρη μουσική προσέγγιση στις συνθέσεις τους. Αν κάτι είναι σταθερό σε αυτούς, είναι μάλλον η συναισθηματική έκφραση μέσα από τα τραγούδια τους.
Παρακάτω, θα προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μία σειρά το περιεχόμενο του δίσκου. Υποκειμενική φυσικά. Όπως και η αντίληψη της μουσικής είναι στον καθένα μας.
The “Judgement” countdown:
- “Parisienne moonlight” – (02:10)
Χρησιμοποιεί μια λιγότερο στιχουργική άποψη από τον υπόλοιπο δίσκο, με εξαιρετικά πλήκτρα, πλήρη αποθέωση για τα φωνητικά του Vincent και ο τόνος της κιθάρας του κομματιού ανατριχιάζει.
- “Pitiless” – (03:11)
Το drumming είναι αρκετά εντυπωσιακό με τον John Douglas να παρουσιάζει μερικές εξαιρετικές στιγμές στην πορεία, όπως και το μπάσο του Dave Pybus που παρέχει μια υπέροχη βάση για πολλά κομμάτια αλλά και εδώ.
- “Forgotten hopes” – (03:50)
Άραγε, είναι σωστό κατηγορείς τον εαυτό σου για τα αλκοολικά προβλήματα ενός γονιού; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται μέσα από αυτό το πολύ όμορφο κομμάτι.
- “Don’t look too far” – (04:57)
Το ανήσυχο συναίσθημα του να ονειρεύεσαι πολύ μεγάλα πράγματα, τα οποία κατά βάθος νιώθεις ότι δεν μπορείς να κατακτήσεις. Τελικά, η διαδρομή και η αφοσίωση, είναι αυτά που κερδίζουν την παρτίδα.
- “Wings of God” – (06:29)
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, ίσως και το πιο ελπιδοφόρο; Σίγουρα αμφίσημο αλλά εν πάση περιπτώσει, αυτό το οποίο δείχνει μία στροφή προς κάτι μεγαλύτερο, κάτι που μπορεί να προστατεύσει, κάτι που μπορεί να απαλύνει τον συμπυκνωμένο πόνο αλλά παράλληλα και το τέλος.
- “Emotional winter” – (05:54)
Το τέλειο παράδειγμα της αυξημένης μουσικότητας του συγκροτήματος, όσον αφορά την εξέλιξη και την ικανότητα γραφής τραγουδιών. Η εισαγωγή και το ρεφρέν δείχνουν στον ακροατή την αγάπη των ANATHEMA για τους PINK FLOYD με ψυχεδελική ατμόσφαιρα, μία όμορφη κιθάρα και ένα σπαραχτικό ρεφρέν σχετικά με το πώς ο καθένας συμπεριφέρεται στα λάθη και τις προσωπικές παγίδες του.
- “2000 & Gone” – (04:51)
Η αίσθηση ενός βάρους στην καρδιά, φτάνει σε μία κορύφωση, έως ότου ο ακροατής μεταβεί στο χαλαρωτικό αυτό ορχηστρικό κομμάτι. Ο πόνος έχει πραγματικά φύγει σε κάθε του μορφή, μέσω κάποιου ή κάτι που έρχεται να βοηθήσει. Η προσέγγιση των ANATHEMA σε αυτό το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αριστοτεχνική λόγω του πώς αλλάζουν τα συναισθήματα τόσο γρήγορα με ένα φαινομενικό άλμα στο χρόνο.
- “Destiny is dead” – (01:47), “Make It right (F.F.S.)” – (04:19)
Αλληλοσυμπληρούμενα, δεν είναι παρά μια κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου που κατηγορεί τον εαυτό του για μια αποξενωμένη σχέση και την τρομερή απώλεια ενός στενού αγαπημένου προσώπου.
- “Judgement” – (04:20)
Ομώνυμο και δύσκολο να καταταχθεί κάπου. Εξαιρετικό στιχουργικά, όπως ολόκληρο το άλμπουμ. Μουσικά, το απαύγασμα της ουσία ολόκληρου του δίσκου. Θέμα του, η στιγμή της κρίσης, το «ταμείο», το σημείο που όλα έχουν τελειώσει και πρέπει να γίνει ο απολογισμός. Κρίση. Δίκαια. Έρχεται πάντα στο τέλος και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτήν.
- “Anyone, anywhere” – (04:51)
Η απόλυτη δυστυχία, απομόνωση και κατάρρευση του πρωταγωνιστή αυτού του τραγουδιού (και της ημι – concept, κεντρικής ιστορίας του άλμπουμ φυσικά). Βλέπει τον κόσμο καλύτερο χωρίς αυτόν. Ως ένα μέρος όπου κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτόν ή δεν τον αγαπά. Αποξένωση.
- “One last goodbye” – (05:24)
Αυτός ο αγαπημένος για τον οποίο τραγουδά υπέροχα ο Vincent εδώ, δεν είναι άλλος από τη μητέρα του με την οποία ήταν εξαιρετικά δεμένος. Από τις ήπιες ακουστικές κιθάρες μέχρι την ξαφνική αύξηση της παραμόρφωσης, το τραγούδι παρουσιάζει έναν ήχο που θυμίζει post rock και αποδεικνύεται εκπληκτικό. Το σόλο κιθάρας που εμπνέει δέος δεν είναι τίποτα περίπλοκο αλλά παρόλα αυτά συγκινεί συναισθηματικά με το να βρίσκεται στο επίκεντρο, παρότι κοντά στο τέλος.
- “Deep” – (04:53)
Ξεκινά με ένα επαναλαμβανόμενο, αλλά απλά συναρπαστικό κιθαριστικό riff που εξελίσσεται όλο και περισσότερο καθώς το τραγούδι προχωρά σε ένα εξίσου συναρπαστικό σόλο στα ύψη. Οι απαισιόδοξοι στίχοι του Vincent σχετικά με την αδυναμία να νιώσει οτιδήποτε και τους τρομερούς δαίμονες που είναι κλειδωμένοι μέσα στο μυαλό του, μπορεί να φανούν ως υπερβολικά ζοφεροί στην αρχή, αλλά η έκκληση να φύγει αυτό το συναίσθημα εξελίσσεται σε κάτι λιγότερο μελοδραματικό και πιο αληθινό. Μπάσο και τύμπανα είναι εξίσου εξαιρετικά. Δίκαια η πρώτη θέση του ανήκει. Όχι;
Φανούρης Εξηνταβελόνης
