ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Death row” – ACCEPT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΙΑ: RCA/Ariola
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: ACCEPT
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Udo Dirkschneider – φωνητικά
Wolf Hoffmann – κιθάρες
Peter Baltes – μπάσο
Stefan Kaufmann – ντραμς
Επιπλέον μουσικοί:
Stefan Schwarzmann – ντραμς στα “Bad habits die hard” και “Prejudice”
Τα 90s ήταν μία πολύ περίεργη περίοδος για το heavy metal, όχι μόνο για τα thrash metal σχήματα, αλλά και γι’ αυτά του κλασικότερου ήχου. Εξαίρεση δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν οι ACCEPT. Οι Γερμανοί, είχαν περάσει τις φουρτούνες τους νωρίτερα από τους υπόλοιπους, με την αποχώρηση του Udo Dirkschneider μετά το “Russian roulette”, την πλήρως αποτυχημένη προσπάθειά τους να προσεγγίσουν τον αμερικάνικο hard rock ήχο με το “Eat the heat” και τον David Reece στα φωνητικά, έκαναν ένα διάλειμμα κι επέστρεψαν με τον πραγματικά πολύ καλό “Objection overruled” που ήταν πολύ κοντά στον κλασικό τους ήχο.
Ζεστοί, από την περιοδεία που ακολούθησε, οι ACCEPT για να μη χάσουν το momentum, μπήκαν στο στούντιο για να γράψουν το “Death row”. Μόνο που τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά τώρα. Πάντα, μέσα από αυτού του είδους τις στήλες, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα βλέποντάς τα μέσα από το πρίσμα των 30 ετών που έχουν περάσει από την κυκλοφορία του και κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα.
Εκείνα τα χρόνια, οι PANTERA είχαν αρχίσει να σαρώνουν τα πάντα με τον ήχο τους και πολλοί, επιτυχημένα ή όχι, θέλησαν να προσεγγίσουν τον ήχο τους. Οι ACCEPT είναι δεδομένο ότι χαμηλοκουρδίζοντας τις κιθάρες τους και κάνοντας την παραγωγή τους λίγο πιο μοντέρνα, προσπάθησαν να εκσυγχρονιστούν και γιατί όχι να «πιάσουν» ένα νέο ακροατήριο. Το μπάσιμο του δίσκου, με το ομώνυμο τραγούδι, είναι χαρακτηριστικό, μόνο που το τελικό αποτέλεσμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν θα το χαρακτήριζα και ιδιαίτερα επιτυχημένο. Αντίθετα το “Sodom & Gomorra”, που είναι σαν outtake από το “Painkiller” κι έχει και το καθιερωμένο –για το σχήμα- πέρασμα της κλασικής μουσικής και συγκεκριμένα το “Sabre dance” του Αράμ Χατσατουριάν, σίγουρα ανεβάζει στροφές κι επίπεδο, το ίδιο και το “The beast inside” που ακολουθεί. Βαρύ κι ασήκωτο, παραδοσιακό ACCEPT.
Το θέμα είναι ότι από εκεί και κάτω, περισσότερα είναι τα αδιάφορα, παρά τα ενδιαφέροντα τραγούδια. Αυτό το “Guns ‘R’ Us” (τι στο καλό, αναφορά στους Guns N’ Roses έκαναν;) για παράδειγμα, είναι εκνευριστικό σε σημεία, τα “Dead on” και “What else” αδιάφορα, ενώ το “Like a loaded gun”, νομίζω ότι με κερδίζει λόγω των «αναφορών» στο “Son of a bitch”. Δεν χρειάζεται να τα πάρω track by track τα τραγούδια, αφού και μόνο ότι είναι 15 στον αριθμό, καταλαβαίνεις ότι γίνεται του filler το κάγκελο.
Το “Bad habits die hard”, είναι συμπαθητικό (βγήκε και single), ενώ το “Stone evil”, με κέρδισε έστω και προσωρινά με τα “Balls to the wall” vibes. Σίγουρα όμως, εδώ και χρόνια, μένω με την απορία, για ποιον λόγο να επανηχογραφήσουν το “Generation clash” που υπήρχε στο “Eat the heat”, ονομάζοντάς το “Generation clash II”. Θεωρούσαν ότι είναι τέτοια τραγουδάρα που χαντακώθηκε από τον Reece; Χρόνιο αναπάντητο ερώτημα.
Στα συν του δίσκου οι κιθάρες και τα σόλο του Wolf Hoffmann, στα μείον η πολύ έντονη προσπάθεια, ίσως και λίγο επιτηδευμένη, αν με ρωτάτε, να βάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα trademark gang vocals. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την πιο μοντέρνα προσέγγιση του ήχου τους. Άλλωστε μοντέρνα ήταν και η προσέγγιση στο “Blood of the nations”, που το λατρεύω όσο λίγους δίσκους των ACCEPT. Το μεγάλο πρόβλημα στο δίσκο, δεν ήταν ο εκμοντερνισμός, αλλά οι πολλές μέτριες συνθέσεις. Άλλωστε υπάρχουν κάποια τραγούδια, που είναι πραγματικά αξιόλογα. Η συνθετική κατηφόρα, όμως, που είχαν πάρει, κορυφώθηκε στο επόμενο άλμπουμ τους, το “Predator”, αλλά αυτό είναι μια ιστορία που θα την πούμε σε δύο χρόνια από τώρα… Σίγουρα, το “Death row”, είναι από τους δίσκους που είχα να επισκεφτώ πολλά χρόνια και ξανακούγοντάς τον, κατάλαβα ότι υπήρχε σοβαρός λόγος γι’ αυτό…
Σάκης Φράγκος
