Υπάρχει κάποιος άλλος γνωστός και μη εξαιρετέος συντάκτης στην ομάδα του Rock Hard που πίνει νερό στο όνομα του “Slide it in”, το αγαπημένο του άλμπουμ από τους WHITESNAKE (λόγω και παραγωγής, όπως διατείνεται ο ίδιος), o οποίος θα είχε πραγματικά ιδρώσει για να βγάλει αυτό το “Worst to Best”. Περίμενα, μεταξύ μας, να του πάει συστημένο. Έλα όμως που η κληρωτίδα έβγαλε εμένα, όχι ότι θα μου είναι ευκολότερο διότι πάλι έχω να αντιμετωπίσω μία πρόκληση για ένα άλμπουμ που βρίσκεται στην κορυφαία μου τριάδα από το συγκρότημα.
Οι WHITESNAKE του 1983 είχαν κατακτήσει την Ευρώπη και την Ιαπωνία, αλλά η Αμερική εξακολουθούσε να σφυρίζει αδιάφορα. Ο David Coverdale αποφασίζει πως ήρθε καιρός να αλλάξει πορεία, προκειμένου να πετύχει στις ΗΠΑ και το αποτέλεσμα θα ήταν το “Slide it in”, που κυκλοφόρησε την 30η Ιανουαρίου του 1984.
The “Slide it in” countdown:
- “Hungry for love” (3.57)
Το “Hungry for love” πατάει στις hard rock blues ρίζες των WHITESNAKE, προσφέροντας μας έναν τραγούδι, που αν και εξ’ ορισμού διαθέτει ενέργεια, ακούγεται κάπως απλοϊκό. Η εμφατική κιθάρα του Mel Galley και τα σίγουρα φωνητικά του David Coverdale ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό το είδος κομματιών, χωρίς περαιτέρω διακοσμητικά (πέρα από τα περιστασιακά πλήκτρα του Jon Lord), προκαλώντας συγκρίσεις με τους BAD COMPANY, αλλά δεν το λες και hit που μπορεί να κρατήσει μία δική του ξεχωριστή θέση στο άλμπουμ. Δεν ξεχωρίζει ως πρωτοποριακό ή ευφάνταστο αλλά η απλότητα και ο ρυθμός του το καθιστούν ένα αξιοπρεπές συμπλήρωμα.
- “Spit it out” (4.11)
Άτακτε Coverdale, σατανά! Το “Spit it out” δικαιολογεί την φήμη των WHITESNAKE να συνδυάζουν την μουσική τους με παιχνιδιάρικους, αναιδείς αλλά χιουμοριστικούς στίχους. Ο μετρονόμος Cozy Powell στερεώνει το τραγούδι, ενώ τα riff του Galley προσθέτουν κάτι έξτρα. Το ρεφρέν είναι πιασάρικο και διασκεδαστικό, συνοψίζοντας το αυθόρμητο πνεύμα των 80s. Αν και το στιχουργικό περιεχόμενο και η απλή δομή του τραγουδιού μπορεί να μην είναι για όλους, η γενικότερη απόδοση του τραγουδιού διασφαλίζει ότι παραμένει ένα διασκεδαστικό και ζωντανό κομμάτι. Το “Spit it out” είναι ένα στιγμιότυπο της ικανότητας των WHITESNAKE να εξισορροπούν την διακριτική χυδαιότητα με το hard rock, δίνοντάς του μια … γοητεία. Στο φινάλε, “spit it out, if you don’t like it”!
- “All or nothing” (3.34)
Το “All or Nothing” προχωράει με σταθερό riff και ενέργεια, συνδυάζοντας κλασικό rock με ένα πιο μοντέρνα και πιο heavy στυλ. Τα επιβλητικά φωνητικά του Coverdale συνδυάζονται με τα πανίσχυρα ντραμς του Cozy Powell, δημιουργώντας ένα δυναμικό κομμάτι με αξιομνημόνευτο ρεφραίν. Τα πλήκτρα του Lord παρέχουν μια απροσδόκητη αντίθεση που λειτουργεί μέσα στην σύνθεση, προσθέτοντας βάθος στο τραγούδι. Αν και δεν είναι από τις πιο σύνθετες προσφορές του άλμπουμ, η απόδοση και ο ρυθμός του το κάνουν να ξεχωρίζει. Η ισορροπία μεταξύ βάρους και μελωδίας στο “All or nothing” είναι μία ακόμη απόδειξη της ικανότητας των WHITESNAKE να αναμειγνύουν το hard rocking blues τους με την ένταση της δεκαετίας του 1980.
- “Give me more time” (3.41)
Εδώ έχουμε ένα πολύ πιασάρικο mid-tempo τραγούδι που ενσωματώνει μπόλικη μελωδία στο κλασικό στυλ των WHITESNAKE. Οι ικεσίες του David δεν μπορούν να αφήσουν την (όποια) αποδέκτρια ασυγκίνητη, με την παρακλητική ατμόσφαιρα που δημιουργούν τόσο η μπάντα όσο και ο παραγωγός της, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Martin Birch. Η παραγωγή (σ.σ.: γεια σου Δημήτρη!) είναι αρκετά περιποιημένη (αναμενόμενο) και δίνει άπλετο χώρο στις κιθαριστικές πινελιές του Galley. Το “Give me more time” αποτέλεσε το δεύτερο single του άλμπουμ και προσέφερε ποιότητα χωρίς να ξεπερνάει τα όρια, επιδεικνύοντας διακριτικά την αποχώρηση των WHITESNAKE από τα blues προς τον λαμπερό ήχο των 80s.
- “Gambler” (3.57)
Δύο είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του “Gambler”, του πρώτου τραγουδιού του “Slide it in”. Πρώτο (και κύριο), η σύντομη ονειρική εισαγωγή του Jon Lord με το συνθεσάιζερ, που χαϊδεύει με τρυφερότητα τα αυτιά του ακροατή. Δεύτερον είναι το γεγονός ότι παραγωγή στο συγκεκριμένο τραγούδι έκανε ο γνωστός παραγωγός Eddie Kramer. Το τραγούδι κρατάει έναν σταθερό, υπνωτιστικό ρυθμό στην διάρκεια του, με ένα ασυνήθιστο ρεφραίν, από την άποψη ότι δεν κορυφώνεται αλλά σε κρατάει δέσμιο με κάποιο τρόπο. Πρόκειται για ένα ενδοσκοπικό τραγούδι με ατμόσφαιρα που συνδυάζει το συναισθηματικό βάθος με την rock αισθητική. Είναι, δε, πολύ ενδιαφέρον να ακούσετε και το “Kiss of fire” του project των PHENOMENA, όπου ο Galley (που πρωτοστατεί με τον αδελφό του στο εν λόγω εγχείρημα) χρησιμοποιεί ξανά το riff του “Gambler”, παραδίδοντας το στην αγγελική φωνή του παλιού φίλου και συνεργάτη του Coverdale, Glenn Hughes.
- “Standing in the shadow” (3.32)
Επίκαιρο όσο ποτέ στις μέρες μας, το “Standing in the Shadow” επιδεικνύει περήφανα το ενεργητικό hard rock των WHITESNAKE, με τα φωνητικά του Coverdale να τραβούν την προσοχή, περιβαλλόμενα από την κιθάρα του Galley και το δυναμικό rhythm section των Colin Hodgkinson (μπάσο) και Cozy Powell. Το άκρως μεταδοτικό ρεφραίν και η ζωηρή ενορχήστρωση αναδεικνύουν την ικανότητα των Whitesnake να συνδυάζουν τις κλασικές ροκ ρίζες τους με έναν πιο κομψό, μοντέρνο ήχο. Το “Standing in the shadow”, τρίτο single από το “Slide it in”, αποπνέει αυτοπεποίθηση και ακρίβεια, και αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της ευελιξίας του συγκροτήματος ότι μπορούσαν να συγχωνεύσουν απρόσκοπτα το πνεύμα των blues με τη ενέργεια του rock της δεκαετίας του 1980. Παραμένει ένα δημοφιλές και συναρπαστικό κομμάτι, αγαπημένο πολλών από το συγκεκριμένο άλμπουμ.
- “Guilty of love” (3.18)
Γεμάτο ενέργεια και ηλεκτρισμό, στο πνεύμα των παλιότερων επιτυχιών τους “Lie down”, “Take me with you” και “Sweet talker”, το “Guilty of love”, μία προσωπική σύνθεση του Coverdale, ήταν το πρώτο single που βγήκε από το “Slide it in”, και αυτό σε παραγωγή του Kramer. Με την διπλή κιθαριστική του επίθεση από τους Micky Moody (τον τελευταίο της παλιάς φρουράς μαζί με τον Jon Lord) και Mel Galley, θα μπορούσε άνετα να είναι ένα single των THIN LIZZY. Τα φωνητικά του Coverdale, ταιριάζουν με τον γρήγορο ρυθμό του τραγουδιού και τις άκρως «μεταδοτικές» κιθάρες και κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πάντως, στην έκδοση που ηχογραφήθηκε για την αμερικάνικη αγορά λίγο αργότερα, οι δύο κιθάρες των Moody και Galley αντικαθίστανται από την μοναδική κιθάρα του θεού John Sykes, νέας, τότε, προσθήκης στους WHITESNAKE. Ένα λαμπρό highlight του δίσκου.
- “Slide it in” (3.20)
Το ομώνυμο τραγούδι αποπνέει δυναμικότητα και μαγκιά, τέτοια που μόνο ο Coverdale με το χάρισμα του θα μπορούσε να προσφέρει, ένα εξαιρετικό δείγμα σαγήνης μέσω hard rock κελευσμάτων. Ο τραγουδιστής υποστηρίζεται στο έργο του από τους Galley και Powell, που δημιουργούν ένα δυναμικό, groove μουσικό χαλί προκειμένου να προσφέρουν οι WHITESNAKE στους φίλους τους αυτό που κάνουν καλύτερα από τον καθένα: αστείρευτη rock ενέργεια, χωρίς να απολογούνται (προφανώς) για αυτό που τραγουδούν, απλά και με πειραχτική διάθεση, κάπως σαν τους AC/DC, με τους οποίους συνυπήρξαν αρκετά χρόνια στην hard rock σκηνή. Το “Slide it in” είναι από τους πλέουν βασικούς ύπνους των WHITESNAKE, ενσαρκώνοντας με ιδανικό τρόπο όλα τα χαρακτηριστικά που έκαναν το συγκρότημα δημοφιλές παγκοσμίως.
- “Slow an’ easy” (6.09)
Για πολλούς, το “Slow an’ easy” αποτελεί το κορυφαίο τραγούδι του “Slide it in”, ένα αριστούργημα έξι λεπτών έντασης, δύναμης και βασανιστικού δράματος. Χτισμένο γύρω από ένα χαρακτηριστικό riff με slide από τον Moody και το βροντερά τύμπανα του Cozy Powell, το τραγούδι σκόπιμα ξεδιπλώνεται σταδιακά, ανεβάζοντας την ένταση. Τα φωνητικά του Coverdale είναι στα καλύτερα τους, επιδεικνύοντας χάρισμα και μια μαγκιά που αιχμαλωτίζει τη σαγηνευτική διάθεση του τραγουδιού. Το κομμάτι που έγραψε από κοινού ο τραγουδιστής με τον Micky Moody, παραμένει πιστό στις μπλουζ ρίζες του συγκροτήματος, φτιάχνοντας, ωστόσο, μια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα τύπου arena rock. Αυτή θα ήταν και η τελευταία μεγάλη συνεισφορά του Moody στους WHITESNAKE, αφού μετά από έντονη διαφωνία με τον Coverdale αποχώρησε από το σχήμα. Η βαθμιαία συσσώρευση ενέργειας και τα εκρηκτικά τελειώματα του, καθιστούν το “Slow an’ easy” ένα σημαντικότατο τραγούδι των WHITESNAKE, που προβάλλει την ικανότητα τους να συνδυάζουν αριστοτεχνικά την σαγηνευτική διάθεση και τη δύναμη του παιξίματος τους. Το ατμοσφαιρικό βιντεοκλίπ, βοήθησε το “Slow an’ easy” να ανέβει στο νο. 17 των αμερικάνικων singles charts, συνεισφέροντας σημαντικά στην γενικότερη επιτυχία του άλμπουμ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
- “Love ain’t no stranger” (4.13)
Με τα πολλά φτάσαμε στην κορυφή. Θεωρώ πως το “Love ain’t no stranger” είναι το τραγούδι που αξίζει να κλείσει αυτή την αριστουργηματική δεκάδα των τραγουδιών που απαρτίζουν το “Slide it in”. Πρόκειται για την τύπου “power ballad” του άλμπουμ, αν και αυτό ισχύει περισσότερο για την εισαγωγή. Ένας συναισθηματικός ύμνος που αναδεικνύει την πιο ευγενή πλευρά των WHITESNAKE, χωρίς όμως να υπολείπεται δυναμικής. Το “Love ain’t no stranger”, τέταρτο τη σειρά single του άλμπουμ, ξεκινάει με την μελαγχολική φωνή του David (του Coverdale των 80s πλέον εδώ), υπό την συνοδεία των ευαίσθητων πλήκτρων του Lord και την ακουστική κιθάρα του Galley. Παρόλαυτα, δεν αργεί να εκτοξευθεί σε μία εμψυχωτική rock ψαλμωδία, απευθυνόμενη σε όλους αυτούς που έχουν «καεί» ερωτικά στο ταξίδι της ζωής τους. Η ενορχήστρωση, οι ρυθμοί, το πανέμορφο κιθαριστικό σόλο, όλα εναρμονίζονται προκειμένου να διαμορφωθεί το τέλειο παρασκήνιο για τα θέματα που πραγματεύεται το τραγούδι, την ερωτική απογοήτευση αλλά κυρίως την ανθεκτικότητα των ανθρώπων απέναντι της. Τόσο τρυφερό όσο και μεγαλειώδες, το κομμάτι αποτυπώνει το συναισθηματικό βάθος των WHITESNAKE. Ένα όραμα που μοιράστηκε επιτέλους και το αμερικάνικο ακροατήριο, υποβοηθούμενο και από το σχετικό video clip, ανεβάζοντας το “Slide it in” στο νο. 40 των charts, από το νο. 151 του “Come an’ get it” τρία χρόνια πριν. Ως ένα από τα εμβληματικότερα τραγούδια του συγκροτήματος, το “Love ain’t no stranger” αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του και πιστεύω πως επάξια κερδίζει τη θέση του ως το κορυφαίο τραγούδι του “Slide it in”.
Το “Slide it in” παραμένει το σημαντικότερο σημείο καμπής από την δημιουργία του συγκροτήματος, μετά την οποία άλλαξε το πεπρωμένο των WHITESNAKE. Μία ενδιάμεση γέφυρα μεταξύ του hard rock blues ήχου των πρώτων πέντε άλμπουμ και του υπερθεαματικού, λαμπερού heavy/glam metal που συγκλόνισε την Αμερική, μέσα από το κραταιό, τότε, MTV και τις τεράστιες αρένες. Αν και έχει δύο διαφορετικές εκδοχές, δραματικές αλλαγές lineup και διχάζει τους fans του συγκροτήματος μέχρι και σήμερα, η αναμφισβήτητη δύναμή του βρίσκεται στην ίδια τη μουσική: τολμηρή, παθιασμένη και αμετανόητα ζωντανή. Ήταν η σπίθα που πυροδότησε την άνοδό τους στις ΗΠΑ, μια στιγμή μεταμόρφωσης όπου το παρελθόν και το μέλλον συγκρούστηκαν, το άλμπουμ αποτελεί απόδειξη της επανεφεύρεσης, της ανθεκτικότητας και της αδυσώπητης φωτιάς του rock ‘n’ roll των WHITESNAKE. Στο τέλος, η μουσική είναι αυτή που αντέχει.
ΥΓ: Ξεκάθαρα αυτό το άρθρο είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένο στον ένα, μοναδικό και αξέχαστο για πάντα John Sykes, έναν από τους αγαπημένους μου μουσικούς όλων των εποχών, που έφυγε αθόρυβα και πρόωρα πριν λίγες μέρες. Αιωνία η μνήμη αγαπητέ John, θα μου λείψεις. Σε ευχαριστώ και πάλι που μου άφησες αυτή την φοβερή μουσική παρακαταθήκη και κληρονομιά σου, η οποία με συντρόφευσε στα πιο όμορφα μου χρόνια.
Κώστας Τσιρανίδης
