ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “Hail To England” – MANOWAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 1984
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Music for Nations
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Jack Richardson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΛΜΠΟΥΜ :
Eric Adams – φωνητικά
Ross the Boss – κιθάρες, πλήκτρα
Joey DeMaio – μπάσο
Scott Columbus – ντράμερ
Το power/epic metal δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, ήμουν πολύ συγκεκριμένος στα δισκάκια που αγάπησα. Αλλά όταν αγαπάω κάτι, το αγαπάω πολύ. Με πάθος. Και για όσους παρακολουθούν την στήλη και τα άρθρα, μπορεί να παραξενεύτηκαν με την ανάθεση του συγκεκριμένου δίσκου σε μένα, διαβάζοντας όμως τις γραμμές που ακολουθούν θα καταλάβουν γιατί. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν μου ανατέθηκε, το ζήτησα (ταπεινά, πάντα) και το έλαβα. Κι επειδή συνηθίζω να προσθέτω και λίγη από την αυτοβιογραφία μου, εδώ θα βρεις κι ένα σημαντικό κεφάλαιο αυτής.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το 1983 οι κανονικοί, ορθόδοξοι MANOWAR κυκλοφορούν τον δεύτερο δίσκο τους, το “Into Glory Ride”. Γίνεται ένας χαμός, περνάει το καλοκαίρι, φθινόπωρο, εκεί γύρω στον Νοέμβριο μαζεύονται και λένε “θα γράψουμε τώρα το επόμενο”. Ο θρύλος λέει ότι το “Hail To England” ηχογραφήθηκε σε 6, έξι, ΕΞΙ μέρες. Θα κυκλοφορήσει βέβαια την επόμενη χρονιά, και μέχρι να βγει στον κόσμο ήταν ήδη έτοιμο και το επόμενο, 4ο άλμπουμ, το “Sign Of The Hammer” που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά. Πάρε λίγα δευτερόλεπτα να το συνειδητοποιήσεις, και συνεχίζουμε.
Οι MANOWAR είναι ίσως το συγκρότημα που έχει καταφέρει να διχάσει πλήρως τον metal κόσμο. Έχει ή ορκισμένους οπαδούς, ή ορκισμένους εχθρούς. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Κι αυτό λογικά οφείλεται λίγο στο image, δηλαδή στον τρόπο ντυσίματος και πλασαρίσματος, λίγο στο attitude, αυτό το macho man, το υπεράνω, και ό,τι συνεπάγεται αυτών. Βέβαια όλο αυτό είναι ένας ρόλος που παίζουν και τον παίζουν καλά, γιατί η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό που δείχνουν στις φωτογραφίες και στην σκηνή. Όταν το καταλάβεις, αποφασίζεις και αν σου αρέσει ή όχι. Εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε ποτέ το θέμα, από τη στιγμή που έχω παραδώσει σβέρκο από το headbanging και ματωμένο λαρύγγι από τις φωνές, ποσώς με ενδιαφέρει το περιτύλιγμα.
Πάμε να δούμε τώρα τι συμβαίνει στο “Hail To England” πιο συγκεκριμένα, μιας και στις 28 Ιουλίου έχει τα γενέθλιά του, λιονταράκι δηλαδή και γίνεται 40 χρονών μαντράχαλος.
Αρχικά το εξώφυλλο. Σχεδιασμένο από τον Ken Landgraf, σου κάνει εντύπωση ότι παρόλο που είναι φόρος τιμής στην Αγγλία, εκεί όπου γνωρίστηκαν τα μέλη και δημιουργήθηκε το συγκρότημα, στο κοντάρι είναι κρεμασμένη η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο πολεμιστής με τα μπράτσα, ματωμένα σπαθιά, κλασικά MANOWAR πράγματα δηλαδή. Ο γενικός διευθυντής, αρχηγός, μαέστρος, και γενικό αφεντικό της μπάντας, αποφασίζει αυτή τη φορά να κάνει βουτιά στα βαθιά. Μαζί με τον Ross the Boss βρίσκονται σε τρομερό οίστρο έμπνευσης και όλα τα κομμάτια είναι Ύμνοι με όλη τη σημασία της λέξης. Όλα; Εεε, εντάξει, όχι όλα. Υπάρχει μια μικρή παραφωνία, και δεν είναι άλλο από το instrumental “Black arrows”, το οποίο πραγματικά απορώ γιατί βρήκε θέση στο track list. Θεωρώ πως κανένας νοήμων άνθρωπος, επαγγελματίας μουσικός παραγωγός δεν θα επέτρεπε να μπει αυτό το αίσχος εκεί μαζί με τα υπόλοιπα, οπότε το μόνο που απομένει είναι να δεχτούμε ότι επρόκειτο για προσωπικό καπρίτσιο του αρχηγού. Αν εξαιρέσεις όμως αυτό, στα υπόλοιπα δεν θα βρεις ούτε μισό μέτριο δευτερόλεπτο. Βούτηξε λοιπόν στα βαθιά ο κύριος DeMaio, και τι βρήκε λέτε; Το μυστικό της επιτυχίας. Και αυτό είναι: ο Σατανάς. Μάλιστα αγαπητέ αναγνώστη. Το “Hail To England” είναι ποτισμένο και ευλογημένο από τον Άρχοντα του Σκότους αυτοπροσώπως.
Στιχουργικά, αισθητικά, φόρα παρτίδα και χωρίς αναμασήματα υπάρχει έντονο το στοιχείο του Εωσφόρου. Και του θανάτου γενικότερα. Εισαγωγή βιογραφικού σημειώματος λοιπόν. Την εποχή που πηγαίναμε σχολείο, πριν 128 χρόνια περίπου, είχε γίνει ένας τεράστιος σάλος πανελληνίως με την περιβόητη υπόθεση των σατανιστών στην Αθήνα. Τελετές μαύρης μαγείας και οι υπεύθυνοι ένοχοι που έπαιζαν στις ειδήσεις καθημερινά είχαν σοκάρει την χώρα. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, ήταν δύσκολη εποχή για ένα παιδάκι να ακούει heavy metal. Ο νεαρός τότε Μιμάκος είχε αρχίσει να εμπλουτίζει την συλλογή του με κασέτες (και CD αργότερα) έχοντας στην κατοχή του την αφρόκρεμα. Όλα τα METALLICA, IRON MAIDEN, SLAYER, MEGADETH, ήταν περήφανος και καμάρωνε για αυτά. Είχε και ένα πανό, μια σημαία METALLICA, με τα εξώφυλλα των δίσκων, την κρεμούσε στο δωμάτιο του και άκουγε μουσική.
Μέσα σε αυτή τη συλλογή δίσκων λοιπόν, υπήρχε ξεκάρφωτο και το “Hail To England” που το λάτρεψε. Ήταν έρωτας από το πρώτο άκουσμα. Του το είχε γράψει σε κασέτα ο κολλητός του ο Νικόλας και του το έδωσε πακέτο με ένα φύλλο τετραδίου, με τους στίχους του “Bridge of death”. Ναι. Όλο το τραγούδι. Λέξη προς λέξη. Ένα ράντομ απόγευμα λοιπόν, ο ανυποψίαστος Μιμάκος ακούει μουσική στο δωμάτιο του παρέα με το πανό κρεμασμένο. Ανοίγει η πόρτα, μπαίνει μέσα ο πατέρας του, ρίχνει στον μικρό μερικά καντήλια και η τιμωρία ήταν ήδη αποφασισμένη: αύριο τα πάντα σε μια σακούλα για τα σκουπίδια και κρατάς μόνο μία κασέτα! Ήταν σοκαριστικό! Τι να πρωτοδιαλέξεις από όλα αυτά καημένε Μιμάκο; Δεν το πολυσκέφτηκα τότε, τα βάζω ΟΛΑ σε μια σακούλα, τα δίνω, και κρατάω… το “Hail To England”!
Το σκέφτομαι τώρα στα γεράματα και γελάω, τι πήγα να πετάξω και τι κράτησα, τότε όμως φαινόταν σωστό. Αφορμή για όλο αυτό το σκηνικό ήταν το φύλλο με τους στίχους, που έπεσε στα χέρια των δικών μου, δεν ήξεραν να το μεταφράσουν επακριβώς γιατί δεν ξέρανε καλά αγγλικά, για κακή μου τύχη όμως τους βοήθησε η θεία μου (ομογενής από την Αυστραλία, αγγλικά μητρική γλώσσα…) και τους έκανε αυτολεξεί μετάφραση. Ναι, τα πάντα, και την επίκληση στη μέση του τραγουδιού. Κλείνω την παρένθεση λέγοντας ότι τίποτα δεν πήγε στα σκουπίδια εν τέλει, κι εγώ μεγάλωσα φυσιολογικά, δεν έκανα σατανιστικές τελετές, δεν σκότωσα κανέναν, τίποτα απολύτως. Για φαντάσου.
Βάζεις τον δίσκο.
Πατάς play.
“Blood of my enemies”. Εισαγωγή; Όχι με 4 επαναλήψεις, όχι με 8 επαναλήψεις. Αλλά με 6. Και μετά; Μια από τις πιο χαρακτηριστικές τσιρίδες του ημίθεου που ακούει στο επίγειο όνομα Eric Adams. Δεν θα επεκταθώ στο μεγαλείο του, μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι στην κορυφή των ενεργών frontmen εκεί έξω. Ross the Boss έχει κάνει εκπληκτική δουλειά στις κιθάρες, έχει συνεισφέρει και συνθετικά σε “Each dawn I die” & “Army of the immortals” και ο μακαρίτης Scott Columbus παίζει επιβλητικά και διαχρονικά τύμπανα.
Ο δίσκος κλείνει με το έπος “Bridge of death”, διάρκειας σχεδόν 9 λεπτών και εκεί βρίσκεται σχεδόν όλο το ζουμί του δίσκου.
Είναι αυτό το καλύτερο τραγούδι των MANOWAR; Μπορεί και να είναι, δεν θα διαφωνήσω με κανέναν.
Είναι το “Hail To England” ο καλύτερος δίσκος των MANOWAR;
Επίσης μπορεί και να είναι, πάλι δεν θα διαφωνήσω με κανέναν.
Αυτό που μπορώ να υπογράψω με πάσα σιγουριά πάντως, είναι ότι για μία πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όσον αφορά τον πιτσιρικά Μιμάκο, ήταν όχι απλά ο καλύτερος δίσκος των MANOWAR, αλλά ο καλύτερος δίσκος σε ολόκληρο το Heavy Metal…
Μίμης Καναβιτσάδος
