Οι θρύλοι του Τευτονικού thrash DESTRUCTION, επισκέπτονται τη χώρα μας Παρασκευή στις 31 Ιανουαρίου στην Θεσσαλονίκη, στη 1 Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Μετά την ακύρωση στο Βόλο το ‘24, οι μακελάρηδες της καρδιάς μας, επιστρέφουν ορεξάτοι για σφαγή και με νέο άλμπουμ υπ’ αριθμόν 16 προ των πυλών (“Birth of malice”, 7 Μαρτίου). To Rock Hard, φυσικά θα δώσει το παρόν! Βρήκε λοιπόν ευκαιρία να σας πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι στις 4 δεκαετίες της ιστορίας των DESTRUCTION, προθερμαίνοντας σας καταλλήλως για τις νύχτες αυτές. Ο χασάπης μας περιμένει στη πόρτα, κοπιάστε….
‘83 – ‘89: Η ΑΡΧΗ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ
Οι KNIGHT OF DEMON, φτιάχτηκαν στις αρχές του ‘83. Μετά από μερικές εβδομάδες, βαθιά επηρεασμένοι από τους VENOM, θα εγκατέλειπαν το πιο IRON MAIDEN-ικο ύφος τους, όπως και το όνομα τους. Θα επέλεγαν μια λέξη που θα συνόψιζε πιο έντονα τη φρενήρη επίθεση που ήταν ο ήχος τους. DESTRUCTION. Στη σύνθεση της μπάντας, ένας κιθαρίστας κάποια επίπεδα τεχνικής πάνω από τους συνοδοιπόρους της σκηνής (Mike Sifringer), ένας τραγουδιστής / μπασίστας με μια τόσο χαρακτηριστική, εκτροχιασμένη τσιρίδα (Marcel “Schmier” Schirmer), ένας drummer ούγκανος όσο και τεχνικός συνάμα (Tommy Sandmann).
Αυτή η τριάδα, μετά την προειδοποίηση του “Bestial invasion of hell” demo τον Αύγουστο του ‘84, θα έβγαζε, 3 μήνες μετά, πριν από όλους τους υπόλοιπους, τη πρώτη Γερμανική thrash κυκλοφορία, το EP “Sentence of death”. Ένα μνημειώδες EP, όχι μόνο για το ιδίωμα, αλλά και για τον ακραίο ήχο εν γένει. Ρωτήστε όποια black metal μπάντα ξέρετε. Από το punk-ικό demo, στο ακόμα ούγκανο, αλλά πιο τεχνικό και άρτιο EP και από εκεί στο απόλυτο Γερμανικό thrash ντεμπούτο “Infernal overkill” (1985), που έδειξε ποιος κάνει κουμάντο από πλευράς τεχνικής αρτιότητας στη σκηνή.
Σε σχέση με τους πιο λατρεμένους μου συνολικά SODOM και KREATOR, οι DESTRUCTION, έπαιζαν σε παρόμοιες ταχύτητες, πιο περίτεχνα θέματα. Που άμα αυτό σας φαίνεται από μόνο του μαγκιά ολκής, σκεφτείτε ότι ήταν στα 17-19 όταν το πρωτοέκαναν αυτό. Είπατε κάτι; Το φαντάστηκα. Την επόμενη χρονιά, είχαμε την φυσική συνέχεια (προς το τεχνικότερο και πιο περιπετειώδες), “Eternal devastation” το οποίο περιείχε και το δεύτερο instrumental της καριέρας τους, συνεχίζοντας να ξερνάει αιώνιους ύμνους και riffs – πριονοκορδέλα που πετσοκόβουν σβέρκους όπου σταθούν και όπου βρεθούν.
Παράλληλα, τους βλέπεις σε διάφορες εμφανίσεις με λοιπούς συνοδοιπόρους τους: το ‘85 τη μικρή Καναδική περιοδεία με τους CELTIC FROST, την μικρή Γερμανική περιοδεία ως support στους SLAYER του “Hell awaits”, την πρώτη Ευρωπαική “Hell comes to your town” περιοδεία, το 1986, με εκείνους headliners, τους KREATOR του “Pleasure to kill” και φυσικά τους επίσης θρυλικούς RAGE του “Reign of fear”. Και κάπως έτσι, φτάνουμε στην απόλυτη στιγμή τους. Ο νεοκλασσικής ανατροφής Harry Wilkens, μπαίνει στο πλευρό του Sifringer ως κιθαριστικός παρτενέρ, με τους DESTRUCTION για πρώτη φορά τετράδα, ενώ στα τύμπανα βρίσκεται ο Olly Kaiser.
Το “Mad butcher” EP μας τους συστήνει για πρώτη φορά μέσω των “Reject emotions”, “The last judgement”, της διασκευής στους PLASMATICS (“The damned”) και της επανηχογράφησης του ομώνυμου ύμνου, δείχνοντας άμεσα την αλλαγή επιπέδου. Και τότε, σκάει…”Release from agony”. Η κορύφωση της πρώτης περιόδου. Από το εξαίρετο εξώφυλλο, στα εκτυφλωτικά solos, λυσσασμένα μα και περιπετειώδη riffs που δεν είχαν αντίπαλο, οι καλεσμένοι από KREATOR (Mille και Ventor) και POLTERGEIST (Grieder και P.O. Vulver – να ακούσετε το “Behind my mask”!) στα gang vocals να προσθέτουν στην όλη ατμόσφαιρα, ε και πάνω από όλα, ΟΙ κομματάρες. Το ομώνυμο, “Unconscious ruins”, “Sign of fear”….τα λέγαμε!
Και εκεί, αρχίζουν τα προβλήματα. Η μπάντα ήταν διχασμένη ως προς τη κατεύθυνση που ήθελαν να πάρουν υφολογικά, το management και η δισκογραφική ομοίως. O κόσμος ήταν διχασμένος αναφορικά με το “Release from agony” κιόλας σύμφωνα με τον ίδιο τον Schmier, ενώ ειρωνικά, περιόδευσαν πολύ γι’ αυτό το δίσκο (ενδεικτική η περιοδεία με KING DIAMOND και MOTORHEAD) με την τελευταία περιοδεία, να περνάει και από τη χώρα μας, σε μια θρυλική συναυλία στο Ρόδον, αλλά και άλλη μια στη Θεσσαλονίκη, που θα ήταν οι τελευταίες του αγέρωχου frontman με τους DESTRUCTION.
Τελευταίο ηχογράφημα του, θα ήταν το εκπληκτικό “Live without sense” live άλμπουμ που κυκλοφόρησε στην δύση της δεκαετίας.
‘90 – ‘99: ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ SCHMIER
Αυτό που ακολούθησε τη φυγή Schmier, ήταν η πρόσληψη του Andre Grieder από τους POLTERGEIST (ένας από τους καλεσμένους στο “Release from agony” – τυχαίο, δεν νομίζω!), για τη κυκλοφορία του άλμπουμ – φυσική συνέχεια του “Release from agony” 3 χρόνια μετά, στην αυγή της νέας δεκαετίας πλέον. Το όνομα αυτού “Cracked brain”. Ολίγη από DARK ANGEL στα φωνητικά, σπουδαίες κομματάρες όπως το ομώνυμο, σε έναν δίσκο που κοιτάζει στα μάτια τη πρώτη τριάδα με τον Schmier, δημιουργώντας προσδοκίες για μια δεύτερη περίοδο ευημερίας της μπάντας. Αμ δε!
Ο Harry Wilkens είναι παρελθόν λόγω έλλειψης χρόνου, προσλαμβάνεται αυτός ο ανεκδιήγητος frontman που λέγεται Rosenmerkel, ενώ οι τρεις συνολικά κυκλοφορίες (τα EP “Destruction”/”Them not me” και το μοναδικό full-length “The least successful human cannonball”), ήταν τόσο απαράδεκτες, που η μπάντα δεν θέλει καν να τα θεωρήσει μέρος της δισκογραφίας της. Έτσι, μπήκαν κάτω από τη ταμπέλα “neo-DESTRUCTION”. Γιατί τόσο χάλι; Ωραία, φανταστείτε, τους DESTRUCTION να παίζουν σαν κακοί PANTERA. Με τον Rosenmerkel που είναι η χειρότερη εκδοχή Anselmo-ικού τραγουδιστή.
Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι υπερβάλλω; Το μόνο “καλό” ήταν ότι τα EP ήταν απλά αδιάφορα, συν κανένα riff εδώ κι εκεί από τον Sifringer που πάλευε μόνος του με τα θηρία. Παράλληλα, ο Schmier, βρίσκεται στους HEADHUNTER, οι οποίοι βγάζουν πραγματικά πολύ καλούς δίσκους (“Parody of life” – 1990, “A bizzare gardening accident” – 1992, “Rebirth” – 1994). Και προς το τέλος της δεκαετίας, σκάει η είδηση…..επιστροφή Schmier. “ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΣ ΑΥΤΟ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ;” λένε όσοι το διαβάζουν. Και βλέπουν και το demo. 11 Ιουλίου 1999, “The butcher strikes back”. Το δε εξώφυλλο, υπέροχο κολάζ από “Live without sense” και “Infernal overkill”.
Στα τύμπανα, ο κύριος Sven Vorman, που θα συνδεθεί με τη πρώτη δυάδα της επανασύνδεσης. Στο δια ταύτα: μια επανηχογράφηση του “Bestial invasion”, αλλά και δύο ολοκαίνουργια κομμάτια. Το “World domination of pain” και τον μοντέρνο ύμνο “The butcher strikes back” που ήταν η απόλυτη δήλωση. Ερχόμαστε.
Curse the day ten painful years ago,
Since our legacy suffered in death row!
But the eternal ban and the spirit survived,
Over the years like a thorn in the flesh!
The importance of our new mission now is clear
We will break banging necks all over we appear.
Infernal overkill to all the envied souls,
Death to all religions and their sick goals!
The butcher strikes back
Devastating thrash attack
An invincible force – released from agony
Hail to those who obey
And believe in DESTRUCTION!
Σημειώνεται, ότι πέρασαν από την Ελλάδα στα 1999, για δύο συναυλίες που όσοι παλαιοί ήταν, ακόμα τις θυμούνται!
‘00 – ‘09: ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ
Το νερό, ήδη είχε μπει στο αυλάκι, ενώ η ομάδα, υπερπλήρης, με τον κύριο Peter Tägtgren (HYPOCRISY) στη παραγωγή, κυκλοφορεί, δύο σερί ΔΙΣΚΑΡΕΣ. “All hell breaks loose” (2000) και “The Antichrist” (2001) μέσω της Nuclear Blast. Ένας ήχος πριόνι και στις δύο κυκλοφορίες, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για τον υπέροχα οπαδικό Tägtgren, κλασσικές κομματάρες πλέον, συν μια ΕΚΤΕΛΕΣΑΡΑ με τον ίδιο καλεσμένο του “Total desaster” με τον τίτλο “Total desaster”. Κεκτημένη ταχύτητα έρχονται το πιο ωμό ηχητικά “Metal discharge” (2003) (εκεί ανέλαβαν οι ίδιοι τη παραγωγή) και το πιο ογκώδες “Inventor of evil” (2005).
Το τελευταίο και το “D.E.V.O.L.U.T.I.O.N.” (2008) θα αποτελέσουν τη θητεία τους στην AFM (συν το πρώτο μέρος των εορταστικών επανηχογραφήσεων “Thrash anthems”), ενώ μαζί με το “Metal discharge”, συνοψίζουν τη θητεία του καταστροφικού Marc Reign πίσω από τα δέρματα (όπου σε σημεία, ακούγαμε μέχρι και blastbeats). Τρεις δίσκοι που ενώ δεν άγγιξαν επίπεδα της πρώτης δυάδας, ήταν κατ’ ελάχιστον πολύ καλοί, με τον μεσαίο να ξεχωρίζει συνθετικά περισσότερο από όλους. Στα πλαίσια των εορτασμών των 25 ετών, είχαμε και το “A savage symphony – the history of annihilation” DVD με όλα τα παλιά μέλη επί σκηνής στο Wacken 2007.
Εκεί, το υμνικό/οπαδικό “The alliance of hellhounds” έχει τόσους-όσους καλεσμένους (σε αντίθεση με τη studio εκδοχή που κούραζε με τα 15 άτομα που παρελαύνουν σε αυτή). Σε αυτή τη δεκαετία, οι Καταστροφείς θα μας τιμούσαν, πότε μόνοι τους (2009), πότε με τους άλλους 2 της τριάδας (2002), πότε με τους CANDLEMASS (2005), πότε με τους OVERKILL (2003), πότε σε festival στη Δράμα το 2007…δεν τους χάναμε. Βέβαια, το 2009, ήταν απογοητευτικά τα πράγματα από πλευράς προσέλευσης, γιατί είχαν πέσει πάνω στον τελικό κυπέλλου ΑΕΚ – Ολυμπιακός. Και έτσι, κάναμε μπόλικο καιρό να τους ξαναδούμε στην Αθήνα.
‘10 – ‘19: VAAVER ΣΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ – ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΕΤΡΑΔΑ
Πολύ δυνατά μπήκε αυτή η δεκαετία για τους DESTRUCTION. Αλλαγή drummer (πάλι), με τον Wawrzyniec “Vaaver” Dramowicz των INDUKTI, να κάθεται πίσω από το kit, αλλαγή αέρα στο σχήμα, που ξαναμπήκε στο δυναμικό της Nuclear Blast. Η δυάδα “Day of reckoning” (2011)/”Spiritual genocide” (2012) αποτελούσε το καλύτερο σερί των Γερμανών από την επανένωση. Γκαζωμένα άλμπουμ, κυρίως όμως εμπνευσμένα, με καλύτερα κομμάτια και η μπάντα να βγάζει όρεξη και υγεία. Κεκτημένη ταχύτητα έρχεται και το επίσης πολύ καλό “Under attack” (2016), που συνεχίζει τη πορεία των Γερμανών.
Επίσης, είχαμε το δεύτερο μέρος του “Thrash anthems”, την τελευταία ηχογράφηση του Vaaver με το σχήμα. Και προς το τέλος, έχουμε την κίνηση – ματ. Δεύτερη κιθάρα μετά από 30 χρόνια και βάλε, στο πρόσωπο του Damir Eskic. Επιπλέον, λόγω του ότι ο Vaaver ήθελε να περάσει χρόνο με την οικογένεια του, έπρεπε να ξανααλλάξουν drummer. Αντικαταστάτης ευρέθη, στο πρόσωπο του Randy Black (με θητεία στους ANNIHILATOR και τους PRIMAL FEAR). Το “Born to perish”, κλείνει με το καλύτερο δυνατό τρόπο τη δεκαετία, δείχνοντας μια μπάντα που δεν μασάει από αλλαγές. Ίσα – ίσα, αυτές θα την έκαναν πάντα δυνατότερη.
Toν Φεβρουάριο του 2019, οι DESTRUCTION, θα επισκέπτονταν τη χώρα μας για δύο συναυλίες που έδειξαν για ποιους λόγους θεωρούνται θρύλοι και γιατί τους λατρεύουμε για τη ξεροκεφαλιά τους. Συν τοις άλλοις, απεδείχθη περίτρανα, ότι ο κόσμος όχι μόνο δεν τους ξέχασε, αλλά θέλει κι άλλο!
‘20 – ΣΗΜΕΡΑ: ΦΥΓΗ SIFRINGER ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΞΕΚΙΝΑ
Και πάνω που η μηχανή έχει πάρει μπρος (υπογράφουν συμβόλαιο στην κραταιά Napalm Records – που τους στηρίζει με πάθος ως και σήμερα), με μια αύρα “Release from agony” πάνω από το “Born to perish”, δίνοντας τη δυνατότητα στη μπάντα να συνθέσει πράγματα που μπορούν να παίξουν δύο κιθάρες….ο Sifringer αποτελεί παρελθόν το ‘21. Σοκ στις τάξεις των οπαδών, που είχαν ταυτίσει τον σγουρομάλλη κιθαρίστα με τον ήχο – ταυτότητα των Καταστροφέων. Και αυτό, εν μέσω καραντίνας, πανδημίας, κορωνοϊού και τα συναφή. Η μπάντα βρίσκει αντικαταστάτη, στο πρόσωπο του παραγωγού και φίλου Martin Furia. Πρώτο δείγμα, “State of apathy”.
Η μπάντα σε μια από τις καλύτερες της φάσεις, ανανεωμένη πλήρως, δείχνοντας ότι ένα λειτουργικό line-up μπορεί κάλλιστα να είναι ευεργετικού χαρακτήρα για μια μπάντα εν αντιθέσει με ένα “κλασσικό” line-up που παραπαίει στο εσωτερικό του. Οι προβλέψεις ευοίωνες για το πρώτο άλμπουμ χωρίς τον Mike, με το “Diabolical” το πρώτο άλμπουμ της δεκαετίας, να τις δικαιώνει και με το παραπάνω. Ένας δίσκος – κάθαρση μετά τη περίοδο της πανδημίας, που αγαπήθηκε από πολύ κόσμο εκεί έξω. Ο Schmier, οδηγεί το σχήμα, όπως εκείνος κρίνει σωστό, με τις επιλογές του να τον βγάζουν κατά πλειοψηφία δικαιωμένο.
Έτσι, φτάνουμε στο σήμερα, την αναμονή για το “Birth of malice”, με τα τρία ως τώρα δείγματα, να επιβεβαιώνουν το πολύ καλό φεγγάρι στο οποίο είναι ο αγέρωχος Τεύτονας και η συμμορία του, μπαίνοντας στην πέμπτη δεκαετία ύπαρξης. Και υπό αυτές τις συνθήκες, μας ξανάρχονται, ένα μήνα πριν τη κυκλοφορία του. Στο πλευρό τους, οι YOTH IRIA του Δημήτρη Πατσούρη (πάλαι ποτέ ROTTING CHRIST), ενώ τις συναυλίες, θα ανοίξουν στην συμπρωτεύουσα οι WHITE TOWER, στην Αθήνα οι LEATHERHEAD. Όσοι πειστήκατε από τις αράδες μου, ξέρετε που πρέπει να βρίσκεστε αυτά τα βράδια! Τα λέμε στο pit!
Γιάννης “Invincible Force” Σαββίδης
