Και επιτέλους ήρθε αυτή η “ευλογημένη” στιγμή για το νέο άλμπουμ των GHOST. Ίσως το μεγαλύτερο arena rock/metal project της τελευταίας δεκαπενταετίας. Ενός project που δικαιολογημένα έχει χιλιάδες φίλους ανά την υφήλιο και ακόμη περισσότερους εχθρούς, που δεν μπορούν να χωνέψουν πόσο larger than life είναι αυτό που κάνει θραύση.
Το “Skeletá” είναι το άλμπουμ που σίγουρα θα τους ανοίξει ακόμη περισσότερες πόρτες σε ακόμη μεγαλύτερα και εντελώς mainstream ακροατήρια. Και αυτό είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Και τα δέκα του τραγούδια περιέχουν τόσο κολλητικές μελωδίες και ακόμη πιο ευκολομνημόνευτα refrains που δύσκολα φεύγουν από το μυαλό σου. Και όσο φαίνεται παράξενο, η συνάφεια με το “Impera” υπάρχει, αλλά εξελίσσεται σε συναρπαστική.
Για δεύτερο συνεχές άλμπουμ ο Tobias Forge εμπιστεύεται την πλειοψηφία των συνθέσεων στους pop παραγωγούς Vargas and Lagola και Max Grahn, με τον ίδιο να έχει τα αποκλειστικά credits στα εκπληκτικά “Missilia amori” (με το έντονο SCORPIONS άρωμα) και “Marks of the evil one” (ένα πραγματικό EUROPE tribute). Παράλληλα, για πρώτη φορά μετά το “Opus eponymous”, ξαναπαίρνει στα χέρια του εξ ολοκλήρου την παραγωγή σε full length δουλειά ως Gene Walker, καθώς πλέον έχει ξεκάθαρο όραμα για το πως πρέπει να ακούγεται το διαβολικό “παιδί” του.
Εκείνο που διαφοροποιεί και αναβαθμίζει τη μουσική ρότα των GHOST στο “Skeletá” είναι η εξάλειψη όχι μόνο των intros και των instrumentals, αλλά και του occult στοιχείου. Το οποίο ναι μεν υπάρχει στιχουργικά, όταν όμως ακούς τα cowbells στο “Umbra”, στην καλύτερη σύνθεση εδώ, πως γίνεται να σκεφτείς συνειρμικά σκοτεινές τελετές; Η όταν ξεκινά η δεύτερη πλευρά με το “Cenotaph”, πως είναι δυνατό στο σόλο να μην ανακαλέσεις στη μνήμη σου τους σπουδαίους MR. BIG;
Το μοναδικό που έχει την αύρα του παρελθόντος των GHOST είναι το αισθαντικό αποχαιρετιστήριο “Excelsis”, που προσωπικά μου έφερε κάτι από το “Pro memoria”. Άντε και το “Lachryma” με το “Meliora” era riff. Κατά τα λοιπά, η αριστουργηματική έναρξη του “Peacefield” σε καλωσορίζει, το single “Satanized” κυριολεκτικά σε διαολίζει, ενώ ταυτόχρονα σε πιάνει τον γιακά και σχεδόν σου επιβάλλει να ακούσεις την επτάδα που ακολουθεί. Και η αλήθεια είναι ότι η κάθε ακρόαση του “Skeletá” σε εθίζει, μεγαλώνει μέσα σου και σε παρακινεί να το ανακαλύψεις περισσότερο, παρ’ όλη την απλότητα που δείχνει επιφανειακά να το διακατέχει.
Το “Skeletá” κάνει τη δουλειά του και με το παραπάνω. Ο Papa V Perpetua τους στέλνει σε πιο εμπορικά μονοπάτια, λοξοκοιτά για τα καλά το 80s hard rock, έχει μπόλικα καλώς εννοούμενα pop στοιχεία, αλλά κρατάει και τους δεσμούς με τους προκαθήμενους ιερείς. Μετά από αμέτρητες, συνεχείς ακροάσεις, στο μόνο που διστάζω λίγο είναι η αντοχή του έκτου άλμπουμ στον χρόνο, υπό το πρίσμα ότι ίσως σταματήσει γρήγορα να μου προσφέρει τον ίδιο ενθουσιασμό για ανακάλυψη, κάτι που συμβαίνει από την ημέρα που βρέθηκε στα ηχεία μου. Για τον λόγο αυτό θα συγκρατηθώ και θα βάλω μόνο…
9 / 10
Γιώργος Κόης
