Μπαίνοντας στην τέταρτη περίοδό τους, οι NIGHTFALL επαναπροσδιόρισαν τα standards του ήχου τους για μια ακόμη φορά. Τότε η κατάθλιψη ως concept δημιούργησε ένα, πολύπλευρο ηχητικά, δίσκο που ακολουθούσε τη ροή των στίχων και της θεματολογίας του. Αυτή τη φορά το concept επικεντρώνεται στην κεντρική ιδέα ότι όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας πηγής και δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα να μας χωρίζει, όπως συμβαίνει στις οργανωμένες θρησκείες που μόνο διαιρούν, παρά ενώνουν. Ο ηγέτης τους, Ευθύμης Καραδήμας, κατάφερε όχι μόνο με τους τίτλους των κομματιών να προσδιορίσει κάθε κομμάτι ξεχωριστά, αλλά η σειριακή ανάγνωση των τίτλων να είναι μια φράση: “I hate the cannibal lurking inside my head seeking rEvenge for the expelled ones the traders of anathema with outlandish desire to disobey the makhaira of the deceiver christian svengali”. Αντίστοιχα και με τους THE SLAYERKING έκανε κάτι ανάλογο, αλλά είναι η πρώτη φορά που καταφέρνει κάτι ανάλογο με τους τίτλους των τραγουδιών. Ο Eliran Kantor οπτικοποίησε ιδανικά το concept του δίσκου και με τους αντίθετους χρωματισμούς την ένταση που διαπερνά τον ακροατή του.
Και λέω «τραγουδιών» γιατί το κύριο χαρακτηριστικό της νέας τους προσέγγισης είναι η παρουσία ταιριαστών φωνητικών γραμμών και ρεφραίν και στα 10 μέρη του άλμπουμ. Σε επίπεδο απόδοσης ο Ευθύμης Καραδήμας είναι μάλλον στην καλύτερή του φάση, ταιριάζοντας απόλυτα τους στίχους με τη ροή της μουσικής. Κι αυτό είναι σπάνιο στον ακραίο ήχο, όπου συνηθίζεται να μην καταλαβαίνει ο ακροατής τους στίχους. Αντίθετα εδώ τα φωνητικά είναι ευδιάκριτα έχοντας άρθρωση που καθιστά τις συνθέσεις τους τραγούδια και όχι απλά κομμάτια.
Με την επαναδραστηριοποίηση τους σε συναυλιακό επίπεδο, οι NIGHTFALL απέκτησαν συνοχή και δέσιμο με το νέο τους line up. Ηχητικά είναι πιο συμπαγείς από ποτέ, έχοντας ένταση σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, ανεξαρτήτως ταχύτητας. Κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν πάντα τα κιθαριστικά lead περάσματα και ο Κώστας Κυριακόπουλος τα αποδίδει μοναδικά χωρίς φλυαρίες, έχοντας το πιο νευρικό παίξιμο που είχαν ποτέ στις αντίστοιχες ρυθμικές. Η Βασιλική Μπίζα καταφέρνει με το, πολύπλευρο σε ρυθμούς, παίξιμο του Φώτη Benardo να αναμορφώσει το rhythm section της μπάντας με μοναδικό τρόπο. Ο τρόπος σύνθεσης και ηχογράφησης όπως μας αποκάλυψαν στη συνάντησή μας στα Devasoundz studios, εξηγεί γιατί υπάρχει πλήρης διαχωρισμός των οργάνων, μιας και έβαλε το μαγικό του χέρι στη μίξη και στο mastering ο Jacob Hansen. Η συμμετοχή της Μάγιας Μαργαρίτη είναι ταιριαστή σε κάθε σημείο που συμμετέχει με τη φωνή της. Αποκορύφωμα είναι στην εκπληκτική εισαγωγή του “Seeking rEvenge”, όπου αποδίδει μέρος που άλλες μπάντες θα χρησιμοποιούσαν απλά μια ηλεκτρική κιθάρα.
Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και οι NIGHTFALL βρίσκονται στην ίδια θέση που βρέθηκαν οι ROTTING CHRIST στο “Aealo” (2010) μετά το “Theogonia” (2007) και οι SEPTICFLESH στο “The great mass” (2011) μετά το “Communion” (2008). Όπως εκείνοι οι δίσκοι προσδιόρισαν πλήρως τον ήχο τους στην ύστερη πορεία τους, έτσι και το “Children of Eve” ολοκληρώνει πλήρως ό,τι ξεκίνησαν σε όλα τα επίπεδα με το, προ τετραετίας, “At night we prey”. Έχοντας όλες τις συνθετικές αρετές τους, τον πιο συμπαγή και πολύπλευρο ήχο που είχαν ποτέ, καταφέρνουν να αναδείξουν τη θεματολογία του δίσκου με τον βέλτιστο τρόπο. Προσωπικά η ροή του με έχει αναγκάσει να τον ακούω ολόκληρο και όχι κάποια συγκεκριμένα μέρη του, κάτι που έχω να βιώσω από την κυκλοφορία του magnum opus της πρώτης περιόδου τους, “Athenian echoes” (1995). Όλα αυτά συνηγορούν ότι για άλλη μια φορά άγγιξαν το απόλυτο στον υπερθετικό βαθμό, αφήνοντας τους οπαδούς τους να ατενίζουν ήδη το δισκογραφικό τους μέλλον με ανυπομονησία.
9,5 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
