Δέκα παρακαλώ χρόνια (τύφλα να έχουν οι TOOL!) μετά το φανταστικό ντεμπούτο των SCARS ON BROADWAY, που μου έδειξε πως ο κιθαρίστας των SYSTEM OF A DOWN Daron Malakian έχει μια πιο ποπ, μελωδική και διασκεδαστική πλευρά απ’ αυτή που μας έχει συνηθίσει, επιτέλους έσκασαν τα νέα για το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας με το τίτλο “Dictator”. Αφού πλέον είναι πιο βέβαιο και απ’ το θάνατο ότι δεν θα ξαναδούμε δίσκο από τους SOAD, ας επαναπαυτούμε με τη σόλο καριέρα του Malakian αλλά και του τιτάνα Serj Tankian. Ο πρώτος ειδικά έχει αναφέρει πως πολλά κομμάτια του “Dictator” είχαν γραφτεί προ ετών για τους SOAD, επομένως άστους να πλακώνονται, αρκεί να έχουμε στη πορεία και τους SCARS. Τα τρία single, “Lives”, “Dictator” και “Guns are loaded” με είχαν προετοιμάσει για τα καλύτερα. Δυστυχώς δεν με είχαν προετοιμάσει για την εν τέλει χλιαρή αντίδραση που θα είχα στην ολότητα του δίσκου.
Όπως είπα, τα single με είχαν προετοιμάσει για ένα τρομερό ακόλουθο στον ομώνυμο δίσκο του 2008. Το εναρκτήριο “Lives” ειδικά είναι ένα τρομερό καλλιτεχνικό επίτευγμα και αφορμή για να πλέξω το εγκώμιο του Αμερικανο-Αρμένιου κιθαρίστα. Το στιχουργικό κομμάτι μιλάει για τη γενοκτονία των Αρμενίων (αγαπημένο θέμα σε όλη τη δισκογραφία των SOAD) με τρόπο αιχμηρό όσο και υπόγειο, με μεταφορές και χωρίς να ονομάζει θύματα και θύτες. Το μουσικό κομμάτι απ την άλλη ακολουθεί το κλασσικό ανατολικό χορευτικό μοτίβο στο οποίο μας είχαν ήδη συνηθίσει οι SOAD. Αλλά επειδή το μουσικό και θεματικό κομμάτι εκφράζονται με ολιστικό τρόπο, ο Malakian καταφέρνει να μιλήσει και μέσω του video clip που δείχνει επαγγελματίες χορευτές από την Αρμενία να χορεύουν (το κομμάτι λέει χαρακτηριστικά “everybody dance, when you dance, when you wanna dance when you start to dance you will get in a trance”) και παράλληλα να αναπαριστούν σκηνές που συμβολίζουν τη περηφάνια του Αρμένιου λάου ακολουθώντας το θεατρικό ύφος του Αρμένο-Γεωργιανού σκηνοθέτη Sergei Parajanov. Μιλάμε για ένα τρομερό καλλιτεχνικό επίτευγμα και για ένα απίστευτα μεταδοτικό τραγούδι που συνδυάζει όλα όσα έκαναν τους SOAD εποχής “Mesmerize/Hypnotize” αγαπητούς στο metal κοινό.
Τα καλά νέα συνεχίζονται σε όλη τη πρώτη πλευρά του δίσκου με τα heavy, μελωδικά και σούπερ κολλητικά “Angry guru”, το πιο ποπ “Never forget”, το “Fuck and kill” και τα άλλα δύο single. Όλα συνεχίζουν από κει που μας άφησε το ντεμπούτο των SCARS με thrash-ιζοντα ριφ και leads, επικά και σαρωτικά ρεφραίν και τη τρέλα που χαρακτηρίζει τη μουσική του Malakian στους SOAD. Και κει είναι που συνειδητοποιείς πως τα καλύτερα όχι μόνο τα φύλαξαν για το πρώτο μισό, αλλά επιπλέον μας τα είχαν δώσει ως single μήνες πριν την επίσημη κυκλοφορία. Αυτό φίλοι μου λέγεται κακό μάρκετινγκ, γιατί πρέπει να ανοίξεις την όρεξη του κόσμου και όχι να τους τα δώσεις όλα με το ορεκτικό, αφήνοντας ένα μέτριο κυρίως πιάτο.
Έτσι λοιπόν μετά από έξι καταιγιστικά κομμάτια έχουμε άλλα έξι που ρίχνουν απότομα τη διάθεση. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ο Malakian φαίνεται να έχει ξεμείνει εντελώς από ιδέες και έτσι επαναλαμβάνει το ριφ του “Lives” όπως πολύ σωστά μου επέδειξε ο συνάδελφος Φραγκίσκος Σαμοϊλης σε μια κουβέντα μας. Στο δεύτερο μισό απουσιάζει η έμπνευση και το νεύρο και επιβεβαιώνεται η παντοτινή μου πεποίθηση ότι ο Malakian ξέρει πέντε πράγματα στη κιθάρα, έχει πέντε φόρμουλες σύνθεσης, τις επαναλαμβάνει με επιτυχία και αρκετές διακυμάνσεις αλλά, αργά ή γρήγορα, επέρχεται ο κορεσμός. Έτσι, τα “Talkin shit” και ειδικά το “Till the end” ηχούν σαν κακά ξαδελφάκια του, ούτως ή άλλως βαρετού, “Lonely day” από το “Hypnotize”. Το “We won’t obey” είναι καλό αλλά κάτι μου λέει πως το έχω ξανακούσει σε πιο ελκυστική μορφή. Το “Assimilate” που κλείνει το δίσκο είναι ναι μεν πιο δυνατό αλλά με άνευρες lead κιθάρες, χωρίς την επιθετικότητα του “Angry guru” και του ομώνυμου. Το χειρότερο είναι πως όλο το δεύτερο μισό είναι τρομερά προβλέψιμο με υπερβολική έμφαση στο βαρετό και πέραν του δέοντως sing-along ρεφραίν. Σε αντίθεση με το πρώτο μισό που με έκανε να χτυπιέμαι, να χορεύω και να χάνομαι (“when you dance you get in a trance”), εδώ απλά προσπερνάω σχεδόν κάθε κομμάτι. Το τελικό αποτέλεσμα είναι επομένως πολύ κατώτερο των προσδοκιών που η ίδια η μπάντα είχε θέσει. Ευτυχώς που δεν κυκλοφόρησε τότε υπό την επωνυμία των SYSTEM OF A DOWN.
6,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
