Οι μεγάλες αλήθειες πρέπει και να λέγονται και να υπογραμμίζονται. Με ή χωρίς φανελάκι λοιπόν, ο Matt Pike παραμένει ένας σύγχρονος metal Τιτάνας. Και ανάμεσα στην πληθώρα λογυδρίων και φανμποϊκών εγκωμίων που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για το μουσικό του ανάστημα, θα αρκεστώ μονάχα να επισημάνω ότι οι HIGH ON FIRE εκτός από το προσωπικό του μουσικό όχημα αποτελεί επίσης και ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που διακρίνονται για μια δισκογραφική σταθερότητα, σαφώς πιο αξιοθαύμαστη από τα κατσαπλιάδικα ονόματα πρωτοδεύτερης γραμμής που ροκανίζουν εδώ και χρόνια τα αυτιά μας με την «καλλιτεχνική» τους πρόζα.
Το “Electric Messiah” συνεχίζει ουσιαστικά από εκεί ακριβώς όπου σταμάτησε το “Luminiferous”. Η φουριόζικη αισθητική του “Death is this Communion” απλώνει μεν και πάλι την βαριά της σκιά αλλά συγχρόνως δεν επικαλύπτει τα σημεία-κλειδιά όπου το άλμπουμ αναπτύσσει πεισματικά τα δικά του grotesque αντισώματα και ο μίστερ Pike απελευθερώνει σαν αλαλάζων πολέμαρχος έναν κατακλυσμό από riffs που πετσοκόβει σάρκες και ξεριζώνει οδοντοστοιχίες, με χαρακτηριστική ευκολία όσο και ακριβοθώρητη μαεστρία. Κάπως έτσι τα τέσσερα πρώτα κομμάτια είναι από μόνα τους υπεραρκετά για να σε κάνουν να χάσεις την μπάλα. Αν το “Spewn from the Εarth” είναι το κλασικό εκρηκτικό opener που σε τινάζει στον αέρα σαν ξαφνική ηλεκτροπληξία, το Σουμεριανών καταβολών “Steps of the Ziggurat/House of Εnhil” αντηχεί σαν μια πολεμική ιαχή που θα έκανε κάθε αιμοσταγή Αττίλα να ακονίσει το τσεκούρι του με ακόμα μεγαλύτερη ηδονή.
Από την άλλη πλευρά, δεσπόζει φυσικά και το “Electric Μessiah” που επωμίζεται επάξια τον ρόλο του ύστατου tribute στον θρυλικό ηγέτη των MOTORHEAD, που κάθε μέρα που περνάει λείπει όλο και πιο πολύ από κοντά μας, ενώ το “Sanctioned Αnnihilation” είναι ακριβώς ό,τι υποδηλώνει ο τίτλος του: ένα επικό αμάλγαμα doom λύσσας και αργόσυρτης, σχεδόν θανατηφόρας έντασης, γραμμένο αποκλειστικά και μόνο για να κατεδαφίζει σκηνές και ηχεία. Κατά τ’ άλλα η μόνη και ουσιαστική «παραφωνία» που θα μπορούσα να εντοπίσω αφορά το υπόλοιπο του δίσκου, το οποίο φαίνεται να μην ακολουθεί την ίδια κυματογραμμή από πλευράς ποιότητας. Ξεχωρίζει τουλάχιστον το “Freebooter”, το οποίο μοιάζει σαν να προσπαθεί να ξεπατικώσει τις γκρούβες του “Diabolus in Musica” (ξέρετε ποιών) αλλά τα προσχήματα σώζει αυτό το διαβολεμένο “The Witch and the Christ” όπου το rhythm section των κυρίων Kensel και Matz κλέβει τις εντυπώσεις προκαλώντας απανωτά, πλήρως ηδονικά ρίχτερ. Αλήθεια πόσα αφιερώματα και κατεβατά θα διαβάζαμε κάθε μήνα έτσι και αυτοί οι δύο έπαιζαν σε ονόματα μεγαλύτερου «βεληνεκούς»;
Εν τέλει, το “Electric Messiah” κλείνει με πειστικό τρόπο ένα σερί τριών δίσκων που μπορεί να μην εκτόξευσαν τους HIGH ON FIRE στην στρατόσφαιρα, παρόλα αυτά όμως κατάφεραν να τσιμεντώσουν ακόμα περισσότερο την οπαδική βάση του αμερικανικού συγκροτήματος και να καταδείξουν ότι μόνο με τίμιο ιδρώτα, take-no-prisoners λογική και σταθερή επένδυση στο heavy metal συναίσθημα μπορεί κανείς να εξασφαλίσει σταθερή θέση στα υψηλά πατώματα. Μήπως να αρχίσουμε από τώρα τα τάματα και τις προσευχές μπας και τους ξαναδούμε λίαν συντόμως από τα μέρη μας;
7.5/10
Πάνος Δρόλιας
