Σάββατο, 30/09/2023 και στην πρωτεύουσα πραγματοποιούνται τρεις συναυλίες, αυτή του Demon’s Gate, το Metal United Worldwide festival και οι ARRAYAN PATH, με τους SILENT WINTER και τους SUBFIRE. Το γεγονός αυτό από μόνο του, για αυτούς που είχαν όρεξη να πάνε κάπου και να ακούσουν live μουσική, ήταν ένα δίλημμα και θα επηρέαζε την προσέλευση των συναυλιών αυτών. Εγώ λοιπόν είχα την τύχη να παρευρεθώ στο Metal United Worldwide festival, στο An Club, που διοργανώθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας, με την συμμετοχή όχι μίας, ούτε δύο αλλά έξι ελληνικών συγκροτημάτων.
Μην έχοντας την παραμικρή ιδέα (με εξαίρεση τους SCAR OF THE SUN και KARMA VIOLENS), για το μουσικό ύφος των συγκροτημάτων αυτών, έφτασα 10 λεπτά πριν ξεκινήσει το live και με χαρά διαπίστωσα την τίμια παρουσία του κόσμου. Για να μην παίζουμε με αριθμούς, το An είχε μία πολύ ικανοποιητική παρουσία και κόσμο που ήταν εκεί αποφασισμένος να περάσει καλά.
Με αυτό το vibe άνοιξαν το live οι STILL DUSK, ένα συγκρότημα που κινείται στους ήχους του alternative rock, θα μπορούσα να πω ότι σε πολλές περιπτώσεις ένιωσα δόσεις από παλιό κλασικό και αθάνατο ελληνικό ροκ στη μουσική τους. Η διάθεση τους ήταν πάρα πολύ καλή και η τραγουδίστρια τους είχε το κέφι και την ζωντάνια να ξυπνήσει το διστακτικό μέχρι εκείνη την στιγμή κοινό. Στα αρνητικά της εμφάνισης τους ήταν μόνο ο πολύ δυνατός ήχος στο μπάσο, που σκέπαζε λίγο τα υπόλοιπα όργανα. Σε τεχνικά σημεία δεν θέλω να σταθώ, καθώς μιλάμε για ένα πολύ νέο συγκρότημα, που σίγουρα χωράνε πολλά πράγματα προς βελτίωση και χρειάζεται να δουλέψουν πολύ ακόμα σε αρκετούς τομείς. Όμως το σημαντικό είναι ότι το υλικό και η διάθεση υπάρχουν και με το τέλος της εμφάνισης τους έλαβαν το χειροκρότημα από τον κόσμο. Να σημειώσω ότι το τραγούδι που νομίζω το έπαιξαν για πρώτη φορά και ας με συγχωρήσουν αν το γράφω λάθος, “00.03”, είχε αρκετό ενδιαφέρον.
Πιστοί στο πρόγραμμα πήραν θέση για την συνέχεια οι BLACK STONE MACHINE, όπου για εμένα τα παιδιά αυτά ήταν η έκπληξη της βραδιάς. Η μουσική τους είναι ένα γρήγορο, επιθετικό, groove-άτο και βρώμικο southern metal, όπου συνδυάζει λίγο BLACK LABEL SOCIETY, λίγο PANTERA και με αρκετά στοιχεία thrash. Φανταστικοί, με πολύ ενέργεια, τα παιδιά γούσταρα το κάθε δευτερόλεπτο που είχαν στην διάθεση τους για να παίξουν, παρασέρνοντας τον κόσμο μαζί τους, που ξεκίνησε τα πρώτα mosh pits. Μεγάλη εντύπωση και στα πολύ θετικά της βραδιάς θα βάλω τον ντράμερ τους, ο οποίος πραγματικά τα έσπασε. Αν δεν είχε γίνει και ένα λάθος από τον ηχολήπτη, που ξέχασε, πολύ χαμηλά όμως, να παίζει η playlist που χρησιμοποιείται στο κενό διάστημα μεταξύ των εμφανίσεων των συγκροτήματων, που ναι μεν μπορεί να μην το κατάλαβαν πολλοί, αλλά δυστυχώς μπούκωνε τον ήχο της μπάντας, θα μιλάγαμε για μια αψεγάδιαστη εμφάνιση. Μπράβο στα παιδιά.
Την σκυτάλη από τους BLACK STONE MACHINE παρέλαβαν οι PASSENGERS IN PANIC, με τους οποίους να πω την αλήθεια μπερδεύτηκα αρκετά. Αρχικά τα παιδιά παίζουν ένα είδος progressive/folk, έχοντας πολλά μέρη στα τραγούδια τους που μου έβγαλαν επιρροές από IRON MAIDEN, κυρίως της πρώτης τους περιόδου και μερικές επιρροές από JETHRO TULL. To folk το αναφέρω γιατί αν δεν με γέλασαν τα αφτιά μου, άκουσα προηχογραφημένο βιολί. Μέχρι εδώ όλα καλά, όμως έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ακούσω την γλυκύτατη τραγουδίστρια τους. Ο ήχος που ερχόταν από το μικρόφωνο ήταν πολύ χαμηλός και με το ζόρι την άκουγα ενδιάμεσα από τα τραγούδια, πόσο μάλλον την ώρα που έπαιζαν κάποιο τραγούδι. Κακά τα ψέματα, αυτό στέρησε αρκετά από την εμφάνιση τους, χωρίς όμως να φαίνεται να τους επηρεάζει στο ελάχιστο. Μάλιστα κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους, για δύο τραγούδια ανέβηκε στη σκηνή ο ηθοποιός Γιάννης Τσορτέκης, ο οποίος συμμετείχε, πιο πολύ σαν αφηγητής. Κρίμα που ούτε αυτόν ακούσαμε.
Η συνέχεια άνηκε στους PSYCOREPATHS και κάπου εδώ αρχίζει η μούρλα. Με το που ξεκίνησαν να παίζουν αντιλήφθηκα πως μιλάμε για ένα συγκρότημα που παίζει ένα κράμα groove, nu metal και extreme metalcore. Η ενέργεια στον θεό, με τον τραγουδιστή να κινείται όπως οι παλιοί πάνκηδες. Στα πρώτα τραγούδια υπήρχαν αρκετά τεχνικά προβλήματα, κυρίως στην κιθάρα και πολλοί μικροφωνισμοί, που διαπίστωσε και ο ίδιος ο τραγουδιστής. Όμως οι PSYCOREPATHS τον χαβά τους. Wall of death, mosh pit, βαβούρα και χάος, με το συγκρότημα να το διασκεδάζει και μαζί τους όλο το υπόλοιπο An.
Και κάπου εδώ τα πράγματα γίνονται πιο μεστά και πιο δραστήρια και είναι απόλυτα λογικό, γιατί οι KARMA VIOLENS είναι ένα συγκρότημα που έχει και την εμπειρία και τις παραστάσεις για να προσφέρει ένα καλό show. O κόσμος είχε συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή, γνωρίζοντας το τι θα ακολουθούσε και η αλήθεια είναι ότι και εγώ είχα την ανυπομονησία. Η τελευταία φορά που τους είδα ήταν το μακρινό 2014, όταν έπαιξαν support στους AMON AMARTH, σε μία βραδιά που μου είχαν αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις. Τώρα, με μία νέα σύνθεση, αμέσως παρατήρησα διαφορετικό μπασίστα και ντράμερ (αν δεν κάνω λάθος και διαφορετικό τραγουδιστή), έσπειραν όλεθρο. Χωρίς υπερβολή, οι KARMA VIOLENS είχαν τον καλύτερο ήχο, από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα το συγκεκριμένο βράδυ. Η ενέργεια τους ήταν φοβερή, μέχρι και που είδαμε τον τραγουδιστή τους να πηδάει στον κόσμο την ώρα του wall of death. Συνεχόμενο σφυροκόπημα και ασταμάτητοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και όχι μόνο κέρδισαν το χειροκρότημα, άλλα άφησαν τους πάντες κατάκοπους.
Και κάπου εδώ έρχονται οι SCAR OF THE SUN, που ναι μεν έκλεισαν την βραδιά ως headliners, αλλά ένιωσα πως ήταν λίγο άδικο για αυτούς να παίξουν λίγο πριν τα μεσάνυκτα, μπροστά σε έναν κόσμο που ήταν εκεί ήδη τέσσερις ώρες, κάτι που αναγνώρισαν και οι ίδιοι, αφού ευχαρίστησαν το κοινό που έκατσε μέχρι αργά για να τους δει. Στα της εμφάνισης τους λοιπόν, ως τετράδα και όχι ως πεντάδα, γιατί όπως μας είπε ο τραγουδιστής τους Terry Nikas, ο δεύτερος κιθαρίστας δεν μπορούσε να είναι μαζί τους λόγω ανωτέρας βίας, οι SCAR OF THE SUN έπαιξαν τραγούδια και από τα τρία τους άλμπουμ, σε ένα βράδυ που θα μπορούσαν να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, αν ο ήχος στην φωνή και την κιθάρα ήταν λίγο πιο δυνατός. Κατά τα άλλα ήταν πάρα πολύ καλοί και προσωπικά τους χάρηκα. Οι SCAR OF THE SUN είναι ένα συγκρότημα που δεν είχα δει ξανά και το “In flood” είναι ένα άλμπουμ που μου άρεσε πάρα πολύ. Με χαροποίησε αρκετά που άκουσα το “Gravity” από το “A series of unfortunate concurrencies” όπως και το “Among waters and giants” από το “In flood”, με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνιση τους, λαμβάνοντας το χειροκρότημα από το κοινό που είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά υποτονικό, κυρίως βασικά λόγω των πολλών ωρών που βρίσκονταν στο χώρο.
Να πω πως όλα τα συγκροτήματα ευχαρίστησαν με την σειρά τους τον διοργανωτή Ηρακλή Γιώτη και τίμησαν όλοι ένας τον άλλον. Αυτά είναι πράγματα που θέλουμε να βλέπουμε στην ελληνική σκηνή και το φιλικό κλίμα ήταν μία ευχάριστη νότα στη βραδιά. Επειδή όμως όσο περνούν τα χρόνια και γίνομαι ολοένα και περισσότερο παράξενος και περίεργος, κάτι που θα μπορούσαμε εμείς ως κοινό να κάνουμε, είναι όταν πηγαίνουμε σε μία συναυλία, να ακούμε τον καλλιτέχνη που είναι επάνω στην σκηνή και μας μιλάει για το επόμενο τραγούδι ή για κάτι που θέλει να πει και όχι να λέμε μεταξύ μας τα νέα της εβδομάδας και λοιπά κουτσομπολιά. Αυτό δεν έχει να κάνει φυσικά με την ελληνική σκηνή, καθώς πλέον είναι ένα φαινόμενο που το συναντάμε όλο και περισσότερο σε όλες τις συναυλίες και είναι άσχημο όταν κάποιος μιλάει, από κάτω να επικρατεί μια χάβρα. Λίγο σεβασμός, μπορεί να είναι ακόμα καλύτερη στήριξη σε ένα συγκρότημα, από το να αγοράσεις μια μπλούζα του ρε αδερφέ. Από εμένα ένα μπράβο σε όλα τα συγκροτήματα για την προσπάθεια τους.
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Γιάννα Φώτου
