Λοιπόν, για να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Ξέρω ότι είναι πολύ νωρίς, δεν ξέρω ποιοι άλλοι δίσκοι θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2020 (και όπως έλεγε και ο Ρετ Μπάτλερ, “frankly my dear, I don’t give a damn”), αλλά ξέρω ότι εδώ έχουμε ήδη μία από τις δυνατές κυκλοφορίες της χρονιάς. Μιλάμε για το νέο δίσκο των πνευματικών τέκνων των VENOM, των Αμερικανών MIDNIGHT, με τίτλο “Rebirth by blasphemy”. Αν και υπάρχουν σαν μπάντα από το 2003, το “Rebirth by blasphemy” είναι το τέταρτο μόλις άλμπουμ τους (και πρώτο από την Metal Blade), ενώ, σαν τους Βρετανούς μέντορές τους, έχουν κυκλοφορήσει άπειρα EPs και singles.
Μην περιμένετε φυσικά δάφνες πρωτοτυπίας από τους MIDNIGHT. Παρόλα αυτά, όλα τα στοιχεία που ξέρουμε και αγαπάμε από τον Athenar, είναι εδώ. Η ωμότητα, η καφρίλα, η ενέργεια, η πώρωση, είναι παρούσες, έτοιμες να σπείρουν τον απόλυτο πανικό στον ακροατή. Και ειλικρινά πείτε μου, τι άλλο θα μπορούσατε να περιμένετε, όταν ο δίσκος ανοίγει με κομμάτι που λέγεται “Fucking speed and darkness” (πιο VENOM πεθαίνεις!). Μιλάε για ένα κομμάτι-όλεθρος, που δίνει ακριβώς το στίγμα του δίσκου και τον χαμό που θα ακολουθήσει.
Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια, συνολικής διάρκειας 34 λεπτών περίπου,που είναι όσο ακριβώς χρειάζεται. Από το (κλασικά) διαβολικό εξώφυλλο, μέχρι και την τελευταία νότα του “You can drag me through fire”, που κλείνει το άλμπουμ, τα πάντα είναι άψογα. Αν κάτι κάνει το “Rebirth by blasphemy” να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη δισκογραφία των MIDNIGHT, είναι η ποικιλία των κομματιών, όσο βέβαια μπορούμε να μιλήσουμε για ποικιλία στον ήχο της μπάντας. Υπάρχουν, για παράδειγμα, κομμάτια σε πιο mid tempo ταχύτητες, όπως το ομώνυμο, το ρυθμικό “Rising scum”, το MOTORHEAD meets VENOM “The sounds of hell” και το “You can drag me through fire”, που μπορεί να μην είναι γρήγορα, είναι όμως καθαρόαιμα MIDNIGHT. Όσο για τα υπόλοιπα κομμάτια, κινούνται σε ρυθμούς που χτυπούν κόκκινο από την αδρεναλίνη. Γενικά, μιλάμε για ένα δίσκο απίστευτης δύναμης, σφυρηλατημένο στα έγκατα της κόλασης, με riffs που σίγουρα θα έκαναν τον Mantas περήφανο, ενώ ο τρόπος που τραγουδάει ο Athenar, θυμίζει σε πολλά σημεία τον Cronos.
Αν θέλετε να δούμε λίγο πιο αντικειμενικά το άλμπουμ, προσωπικά το θεωρώ ελαφρώς καλύτερο από τον προκάτοχό του, το “Sweet death and ecstasy”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το γούσταρα και αυτό (μεταξύ μας, δεν υπάρχει δουλειά των MIDNIGHT που να μην μου αρέσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Απλά, όπως προανέφερα, μου άρεσε αυτή η ποικιλία στα κομμάτια του νέου δίσκου. Όσο για τα κομμάτια που με ενθουσίασαν λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα, θα έλεγα τα “Fucking speed and darkness”, “Devil’s excrement”, “Cursed possessions” και “The sounds of hell”, αν και πολύ πιθανό να αλλάξω γνώμη αν με ρωτήσετε αύριο, καθώς οι προτιμήσεις μου αλλάζουν κάθε φορά που ακούω τον δίσκο, και τον ακούω σχεδόν καθημερινά. Τελικά, το headbanging είναι το καλύτερο αγχολυτικό και οι MIDNIGHT το προσφέρουν απλόχερα!
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αν είστε από αυτούς που το όνομα VENOM σας προκαλεί ανατριχίλες, αν είστε από αυτούς που η τριπλέτα Lant/Dunn/Bray σας φέρνει ρίγη συγκίνησης, τότε αυτός ο δίσκος είναι για εσάς. Και με δεδομένο ότι πιο πιθανό είναι να παγώσει η Κόλαση παρά να δούμε επανασύνδεση των VENOM με την κλασική σύνθεση, οι MIDNIGHT είναι αυτή τη στιγμή ό,τι πιο κοντινό μπορούμε να έχουμε στην ανίερη τριάδα από το Newcastle. Με το “Rebirth by blasphemy”, οι MIDNIGHT εδραιώνουν επάξια τη θέση τους στο πλευρό του Σατανά, έτοιμοι να προκαλέσουν τον Αρμαγεδδώνα. Σας είπα ότι μιλάμε ήδη για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς; Εγώ πάντως σας προειδοποίησα!
9/10
Θοδωρής Κλώνης
