Οι SORTILÈGE, «γεννημένοι» τις στάχτες των BLOODWAVE, μπορούν να υπερηφανεύονται πως ηγούνται μιας ολόκληρης σκηνής, αυτής του γαλλικού metal, καθώς «γεννήθηκαν» το μακρινό 1981. Συνεπώς, λόγω της πρότερης μορφής τους, η ιστορία τους πηγαίνει ακόμη πιο πίσω στον χρόνο. Μπορούν επίσης να υπερηφανεύονται πως, αν και προερχόμενοι από μια σκηνή που αντικειμενικά δεν έχει να επιδείξει και πολλά πράγματα, έχουν δώσει ένα θρυλικό EP (“Sortilège”), δύο albums που ακόμη μνημονεύονται με κολακείες και εγκωμιαστικά σχόλια (“Métamorphose” και “Armes de Héros”) και έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές της ηπειρωτικής, κεντρικής Ευρώπης στο κλασσικό heavy metal, τον Christian “Zouille” Augustin. Αν φτάνουν αυτά κι αν πήραν όσα τους άξιζαν, είναι άλλη συζήτηση. Η μικρή, με συνεχείς διακοπές αλλά έντονο «στίγμα», πορεία τους, δίνει μια μάλλον διττή (λογοτεχνικά) απάντηση.
Σχεδόν τριάντα (!) χρόνια μετά από την τελευταία φορά που ακούσαμε νέα τους, οι SORTILÈGE έβαλαν ξανά μπροστά τις μηχανές, το 2019. Ο Zouille στρατολόγησε νέους συνεργάτες, μαζί εμφανίστηκαν σε διάφορα festivals ανά την Ευρώπη και ηχογράφησαν το εξαιρετικό album-συλλογή “Phoenix”, με δώδεκα κλασσικές συνθέσεις συν δύο καινούργιες. Οι νέες εκδοχές των παλαιών τραγουδιών ήταν υπέροχες, τα καινούργια τραγούδια ήταν παραπάνω από απλώς «αξιόλογα», ο Zouille ακουγόταν σε φόρμα χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια της τεχνολογίας (χμ…), γενικά, οι αγαπημένοι μας Γάλλοι έδειχναν πολύ δυνατοί. Οπότε μοιραία, ο «Φοίνικας» μας δημιούργησε προσδοκίες για ένα μέλλον ευοίωνο.
Και έφτασε η στιγμή για το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από το πολυαναμενόμενο, ολοκαίνουργιο full length album του group, το πρώτο από το 1986! Πριν γράψω το οτιδήποτε, οφείλω να παραδεχτώ πως πέραν των όποιων φανατικών οπαδών της μπάντας αλλά και όσων είναι συνασπισμένοι με το underground/cult metal, δεν ξέρω τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένας SORTILÈGE δίσκος εν έτει 2023. Συνεπώς, το κείμενο αφορά πιθανότατα μόνον αυτούς. Ας προχωρήσουμε. Στο νέο album οι SORTILÈGE παρουσιάζονται με ανανεωμένη σύνθεση, η οποία περιλαμβάνει εκτός φυσικά από τον Zouille, τον Bruno Ramos και τον Olivier Spitzer στις κιθάρες, τον Sébastien Bonnet στο μπάσο και τον Clément Rouxel στα τύμπανα. Όσον αφορά τα τραγούδια, δέκα τον αριθμό, οι SORTILÈGE παρουσιάζουν νεότευκτο υλικό, γυρίζοντας μια και καλή τη σελίδα του βιβλίου τους, στο 2023.
“Play”… To “Apocalypso” ξεκινά με το “Poseidon”, ένα άκρως δυναμικό κομμάτι, στα ίχνη του θεϊκού “D’ailleurs”. Ιδανική αρχή, μιλάμε για ένα τραγούδι που άνετα θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε 80s κυκλοφορία του group. Ο Zouille ακούγεται με περισσότερο «γρέζι» στη φωνή του από κάθε άλλη φορά, οι κιθάρες θερίζουν, γενικά, η μπάντα δείχνει ικανή να πάρει scalp! Δυστυχώς όμως, η συνέχεια είναι ένα «σκωτσέζικο ντουζ». Το αργόσυρτο “Attila” αποτυγχάνει παταγωδώς να προσδώσει τον επικό και άγριο τόνο που θα ήθελαν οι δημιουργοί του, κάτι που αναλαμβάνει να καταφέρει το “Derrière les portes de Babylone” (που ακούς στο τέλος του κειμένου), με το oriental ύφος και τις έντονες επιρροές από RAINBOW να κυριαρχούν. Το “Le scare du sorcier” θα μπορούσε να είναι κι αυτό εξαιρετικό, σαν το “Poseidon”, αν δεν είχε αυτό το ψευτο-επικό, αστείο refrain, ενώ το “La parade des centaures” ίσως είναι το χειρότερο SORTILÈGE κομμάτι όλων των εποχών, για να το θέσω όσο τον δυνατόν πιο «κομψά»…
Κάπως έτσι εξελίσσεται και το υπόλοιπο album. To “Walkyrie” έχει ωραίο ρυθμό με ωραία κουπλέ, ωραία «γέφυρα» και τη ρυθμική κιθάρα πρωταγωνίστρια, το “Encore un jour” θέλει να δείξει ένα πιο «αισθαντικό» πρόσωπο της μπάντας αλλά δε ξέρω αν τελικά επιτυγχάνει τον σκοπό του πλήρως, το πολύ καλό “Trahison” ανεβάζει τις ταχύτητες, ομοίως πράττει και το “Vampire” το οποίο όμως με δυσκολία περνά τον μέσο όρο και το album κλείνει το αργό, βαρύ, ατμοσφαιρικό και περίπου doom metal, οκτάλεπτο ομότιτλο τραγούδι. Εδώ οι SORTILÈGE δείχνουν ένα τμήμα της καλλιτεχνικής τους άποψης που ίσως δεν το περιμέναμε. Δεν ενθουσιάζουν, δεν εκπλήσσουν, αλλά τα πάνε αρκετά καλά.
Προχώρησα σε αυτήν την “track by track” παρουσίαση, για να στηρίξω τον χαρακτηρισμό μου «σκωτσέζικο ντουζ». Μια ακούς ένα καλό κομμάτι, μια ένα μέτριο και αυτή είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του “Apocalypso”. Δεν είναι ούτε η ελαφρώς διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση του Zouille (έχουν περάσει κοντά 40 χρόνια από την εποχή του “Sortilège”, μη θρέφουμε αυταπάτες), ούτε η σύγχρονη παραγωγή (αντιθέτως, εγώ αυτό το θεωρώ θετικό). Είναι η συνθετική ανισορροπία. Στα θετικά τώρα, εκτός από τις προαναφερθείσες καλές συνθέσεις και την καλή παραγωγή, βρίσκουμε τη θεματολογία των τραγουδιών, η οποία είναι σχετική με αυτή που πάντα ακολουθούσαν οι SORTILÈGE, κινούμενοι στην σφαίρα του φανταστικού.
Φαίνεται πως ο Zouille προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ των κλασσικών και των σύγχρονων SORTILÈGE και να φέρει το «χθες» στο «σήμερα». Αυτή η κίνηση από τη μια δείχνει έναν καλλιτέχνη που ξέρει τι μπορεί να κάνει, πού αισθάνεται καλύτερα και προσπαθεί να μην ακουστεί, στο πλαίσιο αυτό, αποκομμένος από την εποχή μας, αλλά σίγουρα θα έρθει σε «ρήξη» με όσους έχουν συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό τους σχετικά με τους SORTILÈGE και το heavy metal γενικότερα. Βέβαια, δε ξέρω, στο τέλος της ημέρας, αν αυτοί ακούσουν έστω το “Apocalypso”. Όλα θα φανούν στις συναυλίες για την προώθησή του, που ξεκινούν τον Απρίλιο. Εγώ πάντως, θα εντάξω 2-3 κομμάτια του στην “Best of SORTILÈGE” συλλογή μου. Ή σωστότερα, στην “Les meilleurs de SORTILÈGE” συλλογή μου.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
