a
Πάμε να κάνουμε τη καθιερωμένη μας βουτιά στον χώρο του Underground, να δούμε τι θα ανακαλύψουμε τη φορά αυτή!
“Ageless Fire”. Το δεύτερο full length album των Αμερικανών VANUM. Το πρώτο τους, “Realm of sacrifice”, ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα μελωδικού, επικού black metal, με επιρροές από EMPEROR και συναφή συγκροτήματα, αλλά πιο «τραχύ» και «ακατέργαστο» στο τομέα της παραγωγής. Στο ενδιάμεσο, η μπάντα μας έδωσε ένα ep (“Burning arrow”) όπου γινόταν εμφανής η νέα οπτική με την οποία έβλεπαν τα πράγματα οι Michael Dale Rekevics (FELL VOICES) και Kyle Morgan (ASH BORER). Τα EMPEROR, και κατά συνέπεια BATHORY, στοιχεία, έχουν πλέον αρμονικά «ενωθεί» με ήχους από PRIMORDIAL, ύστερους (από το “Κατά τον Δαίμονα εαυτού” και μετά κυρίως) ROTTING CHRIST, καθώς και κάποια AGALLOCH «ρινίσματα», δίνοντας στη μπάντα αυτήν την, όπως φαίνεται από πολλούς πολυπόθητη, αρχοντιά. Πέντε κομμάτια συν ένα outro, στελεχώνουν τον δίσκο. Κομμάτια που σίγουρα θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλους τους οπαδούς της συγκεκριμένης black σχολής. Επικό συναίσθημα, υποβλητική ατμόσφαιρα, επιβλητική μουσική και η Profound Lore ως εγγυήτρια δύναμη στον underground χώρο. Ο νέος δίσκος των SAOR, ήδη απέκτησε τον πρώτο του συνταξιδιώτη σε τούτο το ταξίδι στα μονοπάτια του «μαύρου» μετάλλου. Μη το αγνοήσετε.
https://vanum.bandcamp.com/album/ageless-fire-2
Black metal ήχων συνέχεια. Φεύγουμε όμως από το επικό και μεγαλοπρεπές, και περνάμε στο ατμοσφαιρικό post black. Οι TOMORROWWILLBEWORSE (ναι, έτσι ονομάζονται), έχουν έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο. Η μπάντα είναι ένα one man project, του οποίο ιθύνων νους είναι ένας τύπος με το όνομα Kenosis. Ναι. Motto του Kenosis, είναι το “In order to understand, I destroyed myself.” Ναι. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως στο “Hiraeth” επικρατεί μια άκρως πεσιμιστική ατμόσφαιρα, με τη μουσική να θυμίζει ομιχλώδες τοπίο. Υπάρχουν κάποιες εξάρσεις, αλλά η πλειοψηφία του δίσκου κινείται σε αργόσυρτους ρυθμούς. Άλλωστε οι φίλοι του συγκεκριμένου διώματος ξέρουν καλύτερα από μένα πως το black δεν είναι μόνο blast beats. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον ως άκουσμα το “Hiraeth”, θέλει κάποιες παραπάνω ακροάσεις για να σε κερδίσει. Είναι βέβαιο όμως πως αν (ή σωστότερα, όταν) το καταφέρει, θα το «επισκέπτεσαι» συχνά. Ακούγεται ιδανικά τις πολύ μεγάλες, ή τις πολύ μικρές ώρες… Τολμήστε το, ως μια ακόμη διαφορετική πρόταση.
https://tomorrowillbeworse.bandcamp.com/album/hiraeth
Από την Ισπανία μας έρχονται οι FRENZY. Η μπάντα έχει σχέση με τους επίσης Ισπανούς STEEL HORSE, καθώς δύο μέλη της βρίσκονταν επίσης στην σύνθεση των προαναφερθέντων traditional metallers. Το “Blind Justice” είναι το πρώτο full length album των FRENZY, και όπως είναι αναμενόμενο, κινείται και αυτό στο ίδιο μοτίβο. Ένας “JUDAS PRIEST meets ACCEPT” ήχος, με όλα τα cliché του στυλ, αλλά με ποιότητα στις συνθέσεις, που είναι και το πλέον σημαντικό στην όλη υπόθεση. Θεματολογικά, οι Ισπανοί με Αμερικανό τραγουδιστή ασχολούνται με comics όπως τα Daredevil, From Hell, The Killing Joke, Silver Surfer, X-Men κλπ, χωρίς να ψάχνουν τα βαθιά και βαριά νοήματα στους στίχους, πράγμα που προσωπικά τουλάχιστον θα θεωρούσα άστοχο, με τέτοιο μουσικό υπόβαθρο. Πολύ καλή μουσική κατάρτιση, ειδικά οι κιθάρες είναι εξαίσιες, φωνή πριμαριστή με έφεση προς τα «πάνω», λιτό και δυναμικό rhythm section… όλα μια χαρά! Κάτι μου λέει πως αυτό θα είναι ένα από τα καλύτερα δισκάκια στο είδος του, για το 2019.
https://frenzymetal.bandcamp.com/album/blind-justice
Συνεχίζουμε με μια γερή βουτιά στο …παρελθόν! “HIGH ‘N’ HEAVY is a hard rock band from the New Bedford area that melts faces with screaming riffs, thumping drums, bellowing bass, and mystical vocals”. Αυτά γράφει η μπάντα στο βιογραφικό της σημείωμα. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, καθώς οι Kris Fortin (φωνητικά), John Steele (κιθάρα, πλήκτρα), Mike Dudley (μπάσο) και Nick Perrone (τύμπανα) μπορεί να μην είναι τόσο εκτυφλωτικοί, αλλά σίγουρα αναπαράγουν το 70s συναίσθημα πειστικότατα. Ο Fortin περισσότερο «φωνάζει» παρά τραγουδά, αλλά το κάνει πολύ ταιριαστά η αλήθεια είναι με τη μουσική, μια μουσική που εννοείται έχει ως βάση τους BLACK SABBATH και εκτείνεται μέχρι και σε ψυχεδελικά ηχοτόπια. Βαρύ και ασήκωτο το “Warrior queen”, προσωπικά δεν θα το χαρακτήριζα ως hard rock, όπως οι δημιουργοί του, αλλά ως proto doom metal. Ψιλά γράμματα βέβαια όλα αυτά, το περιεχόμενο να αξίζει. Και αξίζει.
Πληροφορίες εντός:
https://highnheavy.bandcamp.com/album/warrior-queen-2
https://www.facebook.com/HighnHeavy
Οι THE LUNAR EFFECT πάλι, δίνουν ρέστα από το πουθενά! Αν σας αρέσουν μπάντες όπως οι μικροί θεοί GRAVEYARD αλλά αποζητάτε ακόμη περισσότερη ψυχεδέλεια και blues επιρροές στον ήχο τους, τότε θα πρέπει να τσεκάρετε το “Calm before the calm” ό,τι και να γίνει! Οι Βρετανοί είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν. Σε ένα είδος που και αυτό έχει πια πέσει στη παγίδα του κορεσμού και του αναμασήματος, ακούγονται «φρέσκοι» και έχουν ποιότητα ζηλευτή στις συνθέσεις τους. Κομμάτια σαν το “Woman”, το “Stare at the sun” και το “Weaver” θα σας πείσουν για αυτό χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μέσα από την late 60’s essence, τους πολύ πρώιμους BLACK SABBATH, τις αρκετές LED ZEPPELIN αναφορές και το ελαφρύ αεράκι από την έρημο της Νεβάδα που τα χαρακτηρίζει. Και αυτή η φωνή, εκτός από GRAVEYARD, ποιους THE BLACK KEYS μου θυμίζει άραγε… και στο βάθος, ποιον Morrison και ποιον Danzig… Πραγματικά, πολύ καλός δίσκος, και μερακλίδικο video clip! Τέτοια ντεμπούτα είναι που δημιουργούν προσδοκίες για ένα ακόμη καλύτερο μέλλον. Γνωρίστε τους:
https://www.facebook.com/TheLunarEffect
https://thelunareffect.bandcamp.com/album/calm-before-the-calm
Βγήκε που βγήκε αρκετά πειραματικό και περίεργο το “Underground scans” τη φορά αυτή, πάμε να το αποτελειώσουμε. Δεν είχα ιδέα για τους SPIDERGAWD. Μέχρι που πέφτει μπροστά μου αυτό. Το ακούω, σχεδόν ενθουσιάζομαι, και ψάχνω πληροφορίες περισσότερες. Λοιπόν, το “V” είναι όπως καταλάβατε το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ της μπάντας, με τα υπόλοιπα να αριθμούνται αναλόγως και να ξεκινούν από το 2014. Οι Νορβηγοί αυτοί δεν καταπιάνονται με το black metal, αλλά ΟΡΙΖΟΥΝ το vintage rock και την αναγέννηση αυτού, μέσα από μόλις οκτώ κομμάτια. Ξαναγυρίζω στον δίσκο, τον ξανακούω. Όχι, δεν είναι ενθουσιασμός απλός. Έχουμε να κάνουμε με πολύ καλό δίσκο τελικά, πάρα πολύ καλό! Και δεν ξέρω τι θυμίζει ή αν θυμίζει κάτι… Συγγνώμη αλλά θέλει πολλά κιλά @@ για να ξεκινήσεις από τον Iggy Pop, να κάνεις ενδιάμεση στάση στους THIN LIZZY και να τερματίσεις στους AUDREY HORNE και RIVAL SONS, χωρίς να έχεις την εικόνα του… «κλέφτη». Και οι SPIDERGAWD είναι «προικισμένη» μπάντα! Λιτό rhythm section που όμως είναι άκρως βιρτουόζικο ala DEEP PURPLE, η KISS απλότητα, δισολίες μαζί με σαξόφωνο και μια rock φωνάρα, είναι εδώ για να σε κάνουν να νιώσεις. Και τι εξώφυλλο!
https://www.facebook.com/spidergawd
https://spidergawd.no
Δημήτρης Τσέλλος
