Τους DARK TRANQUILLITY τους παρακολουθώ εδώ και πάνω από 10 χρόνια και ήμουν παρών σχεδόν σε όλες τις εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους. Μπαίνοντας στο Eightball Club με χαροποίησε ιδιαίτερα ο πολύς κόσμος που έδωσε το παρόν και υπήρχαν άτομα απ’ όλα τα φάσματα των ηλικιών, κάτι που μαρτυρά ότι η μπάντα κατάφερε να διατηρήσει μια αξιοπρεπή εικόνα σε όλα αυτά τα χρόνια της πορείας της και όχι απλά να κρατήσει τους παλιούς οπαδούς αλλά να κάνει και νέους.
Δυστυχώς όταν έφτασα οι WINGS IN MOTION ήταν ήδη στο τελευταίο τους κομμάτι αλλά απ’ όσο πρόλαβα να ακούσω είχαν μια πολύ καλή παρουσία και με χαρά είδα μέρος του κοινού να κάνει moshpit επιτέλους σε ελληνική μπάντα, πόσο μάλλον σε support act. Μια πραγματικά ευχάριστη σκηνή. Τη σκυτάλη πήραν οι dark metallers WEB και για τα επόμενα 45 λεπτά μας παρουσίασαν ένα έντονο θεατρικό και σκοτεινό show. Έχοντας δει αρκετές παλιότερες εμφανίσεις τους, μπορώ να πω ότι τα σημάδια βελτίωσης είναι εμφανή, ειδικά στη σκηνική παρουσία. Το μόνο «αρνητικό» (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα) ήταν οι πολλές αναφορές στους SEPTΙC FLESH, τόσο σκηνικά όσο και μουσικά σε ορισμένα σημεία. Δεν είναι όμως πάντα κακό να φαίνονται οι επιρροές και για φινάλε μας επιφύλαξαν διασκευή 2 κομματιών των Septic, μεταμορφωμένα στο ύφος των WEB και αποχώρησαν μέσα σε χειροκροτήματα αφήνοντας καλές εντυπώσεις στους παρευρισκομένους.
Κάτι που δε συνηθίζεται σε συναυλίες στη χώρα μας, είναι η τήρηση του προγράμματος, αλλά αυτή τη φορά όλα ήταν «στο λεπτό» και οι DARK TRANQUILLITY ανέβηκαν στη σκηνή ακριβώς στις 22.30 αφού πρώτα απολαύσαμε από τα ηχεία ένα κλασικό metal πρόγραμμα με κομμάτια από BLACK SABBATH κτλ. Μέσα σε έντονο κλίμα ανέβηκαν στη σκηνή οι Σουηδοί με 
το “The science of noise” από τον τελευταίο τους δίσκο και ο κόσμος έδειξε πόσο πραγματικά λατρεύει αυτή τη μπάντα. Το σχεδόν, ασφυκτικά, γεμάτο 8ball φώναζε το όνομα του γκρουπ έντονα ανάμεσα στα κομμάτια, με αποτέλεσμα να κάνει τον Stanne να σαστίσει και να μας ευχαριστήσει λέγοντας ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσουν αυτή την μεγάλη περιοδεία που τύχαινε να παίζουν το 101ο σόου τους εκείνο το βράδυ. Αφού ακούσαμε 2 νέα κομμάτια, είχε σειρά το κλασικό “Monochromatic stains” και επικράτησε πανικός. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο καταιγιστική με το “Lost to apathy” και με τον κάθε οπαδό να τραγουδάει το ρεφρέν, δίχως να ξεχνάνε και το “We are the void” άλμπουμ με το “The fatalist” να είναι μια ιδανική συντήρηση της έντασης. Λίγα κομμάτια αργότερα το “The wonders at your feet” φέρνει τα πάνω κάτω ενώ το “The mundane and the magic” έριξε λίγο τους τόνους και έφερε την πιο μελωδική πλευρά τους στο προσκήνιο. Τα γυναικεία φωνητικά ήταν φυσικά προ ηχογραφημένα χωρίς αυτό να φαίνεται να πτοεί κανέναν. Μετά από αυτή την απαραίτητα ήπια στιγμή, το “Punish my heaven” ήρθε σαν κεραυνός για να μας ανεβάσει όλους ενώ τα επόμενα κομμάτια μας έφεραν ξανά στο πρόσφατο δισκογραφικό παρόν της μπάντας, δημιουργώντας ένα γενικό set-list που είχε σχεδόν εναλλάξ στιγμές από το παρελθόν και από τις τωρινές δουλειές τους.
Το τεράστιο “Terminus (Where death is most alive)” και λίγο αργότερα το “Therin” ήταν 2 από τις καλύτερες στιγμές της όλης συναυλίας ενώ σε όλα τα κομμάτια τα οπτικά εφέ και οι εικόνες που έπαιζαν από τον προτζέκτορα (αντί για το κλασικό backdrop με το λογότυπο της μπάντας) έδωσαν ένα πολύ μεγάλο συν στην εμπειρία εκείνης της βραδιάς. Από τον εκπληκτικό “Damage done” δίσκο, το “Final resistance” έδειχνε ότι η συναυλία αυτή τείνει προς το τέλος της με το ένα έπος να διαδέχεται το άλλο το οποίο δεν ήταν άλλο από το “Lethe”, 
κάνοντας ένα τελευταίο πέρασμα ξανά από τον τελευταίο δίσκο και το “Endtime hearts”. Αναφερόμενος στις μπάντες που φεύγουν από τη σκηνή και μετά γυρνάνε για το καθιερωμένο encore, ο Stanne χαριτολογώντας είπε ότι δεν είναι του στυλ τους και χωρίς πολλά-πολλά το τελευταίο κομμάτι της συναυλίας και όλης της περιοδείας τους γενικά ήταν το “Misery’s crown”. Με όλο τον κόσμο να τραγουδά, ίσως το πιο γνωστό τους κομμάτι, ο Stanne κάνει stage diving και τραγουδάει το ρεφρέν πάνω στα χέρια των οπαδών, ενώ το μικρόφωνο αλλάζει στόματα και όλοι συμμετέχουν με την κραυγή “don’t bring it!”.
Για άλλη μια φορά είδα χαμόγελα μετά από συναυλία τους, μια μπάντα που δύσκολα απογοητεύει. Σίγουρα ήταν και κάποιοι εκεί που τους λάτρεψαν κυρίως για τα πρώτα άλμπουμ και ίσως περίμεναν περισσότερα κομμάτια απ’ αυτά, αλλά η μεγαλύτερη μερίδα πιστεύω ότι δεν είχε κάποιο κομμάτι ιδιαίτερο απωθημένο πέρα από όσα παίχτηκαν. Θα αναφερθώ και θα παραμείνω στο οπτικό θέματα που είχαν στήσει, πραγματικά εξαιρετική δουλειά από τα βίντεο και τα γραφικά ενώ σε ορισμένα ρεφρέν υπήρχαν και οι στίχοι (!) στην οθόνη για μεγαλύτερη συμμετοχή! Η απουσία μπασίστα και τα προηχογραφημένα μέρη ήταν στα αρνητικά της εμφάνισής τους, μπορεί ηχητικά σε όλη τη διάρκεια ο ήχος να ήταν άψογος, μην ξεχνάμε όμως ότι δεν παύει να είναι μια metal συναυλία και όλα τα όργανα επιβάλλεται να είναι ζωντανά. Το γεγονός των προηχογραφημένων μαρτυρούσε φυσικά και τη χρήση μετρονόμου για τα μέλη της μπάντας που ενώ έδινε φοβερή στιβαρότητα, κατά την γνώμη μου χάνει από το live συναίσθημα το οποίο είναι και το πιο σημαντικό. Ας μην παραπονιέμαι όμως… Την επόμενη φορά όλοι θα είμαστε ξανά εκεί γιατί αυτή η μπάντα δεν έχει χάσει τίποτα από την αίγλη του παρελθόντος.
Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
