Οι Αμερικάνοι AGALLOCH, 4 χρόνια μετά το καλούτσικο “Marrow of the spirit” και το πολύ καλό EP του 2012, “Faustian echoes”, επανέρχονται με καινούρια δουλειά μετά τα μέσα Μαΐου, με τίτλο “The serpent & the sphere”. Φαντάζομαι πως όλοι οι οπαδοί της μπάντας περίμεναν πως και πως αυτή τη κυκλοφορία, για να δουν αν και σε αυτόν το δίσκο πειραματίζονται με κάτι διαφορετικό, κάτι που χουν κάνει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, αφού η μπάντα εχει παίξει από folk/doom και black (-ish), μέχρι και post/rock instrumental. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Δεν υπάρχουν πολλά νέα στοιχεία. Μάλλον καθόλου θα έλεγα. Αλλά όλα τα είδη που εχουν ασχοληθεί κατά καιρούς, συνοψίζονται σε αυτή τη δουλειά. Ενώ όλες σχεδόν οι μπάντες όταν έχουν και μεγάλα και μικρά σε διάρκεια κομμάτια σε ένα δίσκο προτιμούν ένα σχετικά μικρό κομμάτι για να ανοίγει το δίσκο, εδώ οι AGALLOCH ξεκινούν με το δεκάλεπτο “Birth and death of the pillars of creation”, το οποίο από μόνο του «εξιστορεί» τη μουσική διαδρομή της μπάντας. Μουντό, μελωδικό, σκοτεινό, ντυμένο από ψίθυρους του frontman. Με το «καλημέρα σας» δηλαδή, η μπάντα μας λέει «αυτοί είμαστε» και το κάνει μια χαρά. Ακολουθεί ένα από τα τρία instrumental ιντερλούδια που περιέχει ο δίσκος, το “(Serpens caput)”. Αυτό και τα “Cor Serpentis (the sphere)” και “(Serpens cauda)”, το οποίο είναι το άτυπο outro του δίσκου, είναι εκτελεσμένα με ακουστική κιθάρα από τον Nathanaël Larochette, κιθαρίστα ενός Καναδικού neofolk σχήματος. Και τα τρία τραγούδια λειτουργούν ως φωτεινά ταξίδια στο υπόλοιπο σκότος του άλμπουμ. Κάλλιστα θα μπορούσαν να υπάρχουν σε κάποιον shoegaze δίσκο. Τα υπόλοιπα τραγούδια κινούνται σε πιο κλασικές AGALLOCH φόρμες. Τα “The astral dialogue” και “Dark matter gods” είναι τα πιο γρήγορα, κατά στιγμές (ίσως και από τα πιο γρήγορα τις καριέρας τους), με τα black–ίζοντα φωνητικά να απογειώνουν τις συνθέσεις. Από την άλλη, τα “Celestial effigy” και “Vales beyond dimension”, είναι πιο αργά, ακόμα πιο μελωδικά, έχοντας και αυτά κάποια ξεσπάσματα, αλλά το κύριο γνώρισμά τους είναι τα υπέροχα μελωδικά riffs και solos τους. Το κορυφαίο όμως τραγούδι κατ εμέ (από κοντά και το “Birth and death of the pillars of creation”) είναι το δωδεκάλεπτο instrumental “Plateau of the ages”. Μια αφοπλιστικά υπέροχη και παράξενη σύνθεση, που μόνο λίγοι όπως τους Αμερικάνους ξέρουν να συνθέτουν (και αυτό φέρνει σε post metal/shoegaze, αλλά στο πιο heavy). Στο πολύ καλό αποτέλεσμα, βοηθά και η παραγωγή του Billy Anderson, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο “Faustian echoes”, ο οποίος έχει δουλέψει με πληθώρα μπαντών όπως οι ORANGE GOBLIN, NEUROSIS, OM, CATTLE DECAPITATION, BRUTAL TRUTH κ.ά.
Μέσα στο σκοτάδι των AGALLOCH, όλα είναι καλά και ανθηρά. Οι Αμερικάνοι παρέδωσαν για άλλη μια φορα μαθήματα ταξιδιάρικης μελωδίας και ατμόσφαιρας. 3-4 ακούσματα στο δίσκο και θα πιάσετε ακριβώς τι εννοώ, αφού ποτέ η μουσική τους δεν ήταν τόσο «εύπεπτη» και χρειάζεται το χρόνο της για να σου στρογγυλοκαθίσει στο μυαλό.
8/10
Γιώργος Δρογγίτης
