Οι SÓLSTAFIR είναι ομολογουμένως μία ιδιαίτερη μπάντα, η οποία αν και κοντεύει 20 χρόνια ύπαρξης, έγινε γνωστή μόλις τα τελευταία χρόνια, με τις 2 τελευταίες κυκλοφορίες της “Köld” (2009) και “Svartir sandar” (2011). Ερχόμενη από την αγαπημένη μου Ισλανδία, στην οποία τυγχάνει να έχω 2-3 πολύ καλούς φίλους, γνωρίζω τη μπάντα από τις αρχές των ‘00s (λόγω αυτών). Γενικά, επειδή πρόκειται για μια πολύ μικρή χώρα, πόσο μάλλον metal σκηνή, η αλληλοϋποστήριξη των ντόπιων συγκροτημάτων είναι αξιοζήλευτη. Οπότε είχα την ευκαιρία να (παρ)ακολουθώ την εξέλιξη της από τα πρώτα της βήματα.
Εδώ θα μιλήσουμε για το ντεμπούτο της μπάντας, πίσω το 2002, με το “Í blóði og anda”, ένα πολύ διαφορετικό δίσκο, σε σχέση με τους μετέπειτα. Επειδή είναι το πιο «άσημο» για τους μη μυημένους άλμπουμ, η Season of Mist αποφάσισε να το επανακυκλοφορήσει, μαζί με ένα bonus CD με demo εκτελέσεις από τα τραγούδια του δίσκου, συν κάποια extras.
Πρόκειται σαφώς για τον πιο ακραίο δίσκο τους, αφού τα black metal στοιχεία κυριαρχούν. Έχουν όμως και τις post στιγμές τους, που αργότερα απλά θα γίνουν καθαρά post-metal. Δεν θα ακούσετε τρομερές ταχύτητες, ούτε blast beats, αλλά ούτε τις μακροσκελείς shoegaze μελωδίες. Ιδίως στα πρώτα τραγούδια του άλμπουμ, κυριαρχεί ένα punk n’ roll attitude (τρανό παράδειγμα το “Tormentor”) με διαλείμματα από μελωδίες χωρίς παραμόρφωση, οι οποίες κολλούν στο μυαλό για καιρό. Εξ ου άλλωστε και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Ισλανδών “The Underworld song”. Προοδευτικά το “Í blóði og anda”, έχει περισσότερες μελωδικές trippy στιγμές, παρά ξυσίματα στη κιθάρα, σαν μια μικρογραφία της δισκογραφικής τους πορείας θα έλεγε κανείς. Ο Aðalbjörn Tryggvason, frontman και κιθαρίστας της μπάντας, πρέπει κυριολεκτικά να ματώνει το λαρύγγι και να ξεζουμίζει τους πνεύμονες του με τα post-black φωνητικά του, που και αυτά χαλαρώνουν με το πέρας του δίσκου. Εκεί, οι οπαδοί των τελευταίων δίσκων, ίσως υποφέρουν λίγο, αλλά κατ’ εμέ ταιριάζουν γάντι και συνδυάζονται άψογα με τα καθαρά φωνητικά (όχι τόσο υψηλού επιπέδου… τουλάχιστον σε σχέση με τα σημερινά). Μαγευτικά τα φωνητικά της Hulda “Dula” (αχ Κούλα!) στο “Árstíðir Dauðans”, που κλείνει τον δίσκο.
Το “Í blóði og anda” θα ακούγονταν τέλεια σε ένα ανοιχτό bar στην Ισλανδία, δίπλα από μια ζεστή πηγή μέσα στους παγετώνες. Για να πίνεις μπύρες και να χτυπιέσαι στις ταχύτητες, αλλά και να χαλαρώνεις βουτώντας στα ζεστά νερά (όνειρο ζωής!) την ώρα που σε λούζουν οι ακτίνες του λυκόφωτος (aka SÓLSTAFIR)! Τιμήστε αυτή την επανακυκλοφορία, αφού πρόκειται για ένα πολύ καλό ντεμπούτο μιας ξεχωριστής μπάντας. SKÁL!
8 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
