Andi Deris. Ένας τραγουδιστής που αν μή τι άλλο έχει συζητηθεί πολύ μεταξύ των power μεταλλάδων. Η θέση του τραγουδιστή των HELLOWEEN και μάλιστα έχοντας διαδεχθεί τον απόλυτο (για πολύ κόσμο) power metal τραγουδιστή (όπως ήταν κάποτε βασικά), Michael Kiske, δεν είναι και η ευκολότερη. Προσωπικά πάντως, τον Deris τον γουστάρω σαν τραγουδιστή (ναι, δεν έχει ούτε την έκταση, ούτε τις δυνατότητες που έχουν άλλοι, αλλά…) και η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτόν οι HELLOWEEN παίζει και να είχαν διαλυθεί. Τον συμπαθώ και σαν άτομο όμως, από τις φορές που έχουμε μιλήσει, αλλά κυρίως για τον χαβαλέ που βγάζει.
Στο άκουσμα του ονόματος της μπάντας-project του, ANDI DERIS AND THE BAD BANKERS και βλέποντας και τις promo φωτογραφίες, αλλά και το εξώφυλλο του ντεμπούτου άλμπουμ, “Million dollar haircuts on ten cent heads”, περίμενα κάτι το πολύ αστείο αλλά και καυστικό ταυτόχρονα, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Λάθος! Τουλάχιστον στο μουσικό κομμάτι.
Έχοντας για μπάντα του 3 παιδιά από την Τενερίφη (όπου μένει τα τελευταία χρόνια), ηλικίας 19 μέχρι 22 χρονών, ο Deris κυκλοφορεί τον τρίτο solo δίσκο του μετά από 14 χρόνια και καταφέρνει να συνδυάσει την πιο old school αισθητική με τον μοντέρνο ήχο, με την αύρα των PINK CREAM 69 να πλανάται στο άλμπουμ, σε σημεία να φέρνει σε “Master of the rings” των HELLOWEEN, χωρίς όμως να περιορίζεται στη σύνθεση των κομματιών, μιας και κάθε κομμάτι έχει και κάτι διαφορετικό «να πεί».
Mid tempo κυρίως συνθέσεις, με βάση στη μελωδία, με μερικά από τα πιο ωραία ρεφραίν που έχει γράψει και τραγουδήσει τα τελευταία – τουλάχιστον – χρόνια, ωραία παιξίματα, groove, ισορροπία μεταξύ του μοντέρνου και του παλιομοδίτικου (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακριβώς ο όρος) και στίχους όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος. Ενάντια στις τράπεζες, τους τραπεζίτες, τους δικτάτορες στην ουσία του σημερινού κόσμου, χωρίς να περιορίζεται σε μπινελίκια (μόνο) προς αυτούς, αλλά παρουσιάζοντας διάφορες πτυχές της κατάστασης και από τη μεριά των πολιτών, εμάς των ιδίων.
Το εναρκτήριο “Cock” που φέρνει στο μυαλό BLACK LABEL SOCIETY μέχρι και DREAM THEATER εποχής “Awake”, το (καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα) “Blind” με το υπέροχο ρεφραίν, το πιο εύθυμο/με χαβαλετζίδικη διάθεση “Don’t listen to the radio (TWOTW 1938)” και τα mid tempo “Must be dreaming” και “EnAmoria”, είναι χαρακτηριστικές συνθέσεις του όλου κλίματος του δίσκου. Ενός δίσκου που δεν έχει fillers και ακούγεται εύκολα και ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ναι, ο Andi Deris δεν είναι ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου… ποτέ δεν ήταν άλλωστε. Είναι όμως ένας χαρισματικός μουσικός και frontman, που δεν επαναπαύεται στην επιτυχία των HELLOWEEN, που θέλει να δημιουργήσει και κάτι δικό του, διαφορετικό και το κάνει με επιτυχία. Πολύ ωραία μουσική, ωραίοι στίχοι, πάρα πολύ καλό άλμπουμ από έναν καλλιτέχνη που ξέρει τα συν και τα πλήν του και τα διαχειρίζεται εξαιρετικά.
Και αφιερωμένο στιχάκι (από το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ) στους Έλληνες πολιτικούς και όσους μας κυβερνάνε σε αυτή τη χώρα: Stick your cock into another
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
