Οι Ελβετοί MONKEY3 αποτελούν από τις πιο ελκυστικές περιπτώσεις που έχει αναδείξει η underground ψυχεδελική πιάτσα την τελευταία δεκαετία. Μπορεί λόγω της καταγωγής τους να μην κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν φήμη και ευρεία αναγνώριση ανάλογη με την αφρόκρεμα των ονομάτων π.χ. της γερμανικής ή της σουηδικής σκηνής, ωστόσο με τέσσερις κυκλοφορίες μέσα σε διάστημα εννέα ετών που αρνούνται πεισματικά να συμβιβαστούν με κάθε λογής μετριότητα, έχουν αποδείξει ότι λειτουργούν ως μια καλοκουρδισμένη μηχανή που ξέρει να συνδυάζει άψογα το ταλέντο με την ποιότητα και τη συνέπεια.
Βαδίζοντας στα χνάρια του προπέρσινου “Beyond the black sky”, αλλά με σαφώς πιο heavy προσανατολισμούς, το “The 5th sun” συγκεντρώνει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έφτασαν μέχρι εδώ τους MONKEY3. Κάτω από την space σκέπη του, στοιβάζονται ως είθισται ψυχεδελικές αναφορές που φέρνουν κατευθείαν στο νου τα μεγαθήρια των 70s, καταιγιστικά περάσματα από post-rock, καθώς και progressive μελωδίες που λοξοκοιτάζουν αρκετά προς την μεριά των PINK FLOYD, DREAM THEATER και TEA PARTY. Όλα αυτά τα στοιχεία βεβαίως, είναι φιλτραρισμένα στην εντέλεια από το ίδιο το συγκρότημα, έτσι ώστε και τα έξι κομμάτια του album να μοιάζουν ως ατμοσφαιρικά υποσύνολα ενός ταξιδιού αισθήσεων, στο οποίο οι κιθάρες έχουν μεν τον πρώτο λόγο, αλλά ουσιαστικά η έντονη παρουσία των πλήκτρων είναι εκείνη που δίνει το απαραίτητο βάθος μαζί με έναν σκοτεινό τόνο σε ολόκληρο το “The 5th sun”. Η ροή των “Birth of venus”, “Suns” και “Circles” είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της παραπάνω λογικής, καθώς μπορεί με την παντελή απουσία φωνητικών, τα riffs να είναι εκείνα που κατευθύνουν τον ρυθμό, ωστόσο το υποβόσκον ambient στοιχείο στηρίζεται κατα αποκλειστικότητα στην παρουσία των synthesizers. Οι συνθετικές αποκαλύψεις του album όμως, δεν είναι άλλες από τα “Icarus” και “Once we were”, με το δεύτερο ειδικά να είναι ένα ερεθιστικό χαρμάνι από oriental-ικές μελωδίες που συνενώνουν το progressive με την post-rock επιβλητικότητα.
Το “The 5th sun” λοιπόν, είναι ένα επίμονο φλερτ με το Άπειρο. Μόνο που σε αντίθεση με την πλειοψηφία των albums με ανάλογο ύφος, δεν στοχεύει αποκλειστικά στο να πολτοποιήσει εντελώς τα εγκεφαλικά κύτταρα του ακροατή, αλλά στο να τον οδηγήσει μέσα από διαφορετικές κλιμακώσεις συναισθημάτων, συγκινήσεων και διαστημικών ήχων στην απόλυτη ευφορία. Και αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό ενδεχομένως και με την πιο heavy προσέγγιση των συνθέσεων του, το καθιστούν, εν τέλει, αρκετά πιο ισορροπημένο, πολυεπίπεδο και πιο συναρπαστικό σε σχέση με τον προκάτοχό του.
8 / 10
Πάνος Δρόλιας
