Οι ALCEST, μπάντα του εκπληκτικού μουσικού που ακούει στο όνομα Stéphane “Neige” Paut, επανέρχονται στα δισκογραφικά δρώμενα μετά το άψογο “Les voyages de l’ âme” (διαβάστε την παρουσίασή του εδώ) του 2012, με την 4η full length δουλειά τους, ονόματι “Shelter”.
Κάποια πράγματα, είτε λόγω εμπειρίας είτε προαισθήματος, κάποια στιγμή καταλήγουν εκεί που σε προδιαθέτουν. Το στοίχημα εκεί είναι καθαρά με τον εαυτό σου, αν τα υποστηρίζεις, γιατί και η αλλαγή τους σε εξιτάρει ή απλά λες «σας ευχαριστώ, αλλά εδώ χωρίζουμε» (βλέπε ANATHEMA μετά “Judgement” εποχής για μένα). Κάπως έτσι γίνεται και με το “Shelter”, το οποίο έκανε αυτό που εγώ προσωπικά περίμενα να γίνει από τον προηγούμενο δίσκο, “Les voyages de l’ âme”, ο οποίος όμως είχε πολλά στοιχεία του παρελθόντος και ας μην ήταν τόσο ακραίος.
Εδώ οι Γάλλοι κυριολεκτικά εξαφανίζουν κάθε τι που σχετίζεται με τον metal ήχο. Γίνονται πιο post-rock, κρατούν μόνο το shoegaze με μια τεράστια διαφορά. Από το πολύ “shoegazing” και τα όχι τόσο ευφάνταστα riffs (λέμε τώρα), υπάρχει κίνδυνος να νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς στο “La boom” (Γαλλική ταινία του 1980 με πρωταγωνίστρια την γοητευτικότατη Sophie Marceau). Παραμόρφωση δεν υπάρχει ούτε για δείγμα φυσικά. Απλά αιθέριες μελωδίες, αλλά χλιαρές έως νερόβραστες (βοηθάει και η γλώσσα) στη πλειοψηφία τους. To delay (λατρεία) σώζει κάπως τη κατάσταση, αλλά και πάλι. Όταν είχε βγει το single του “Opale” είχα απογοητευτεί πλήρως. Παιδικό, κοριτσίστικο… όχι! ΟΚ, το άλμπουμ σε ολότητα δεν είναι ετσι, δεν απέχει και πολύ όμως. 1-2 καλά τραγούδια, 2-3 μετρία 3-4 άχρωμα (είμαι ευγενικός). Μην πάμε τώρα στη κλασική ατάκα «είσαι κολλημένος μεταλλάς» κτλ. Δεν είναι αυτός ο λόγος που θα έκρινα ένα άλμπουμ, ούτε πρόκειται. Τους ALCEST τους λατρεύω. Το live με TRIPTYKON και ANAAL NATHRAAK ήταν εκπληκτικό πριν περίπου 3 χρόνια στο Κύτταρο. Απλά το “Shelter” απέχει παρασάγγας απο τα γούστα μου. Κακός συνθετικά δεν είναι. Παρόλα αυτά υπάρχει 1 τραγούδι που μου αρέσει πολύ και φέρνει αρκετά στο προηγούμενο άλμπουμ. Πρόκειται για το “L’ eveil des muses”.
Ο Neige είναι ένας μοναδικός συνθέτης/μουσικός (παίζει με EMPYRIUM στη περιοδεία τους, κάτι που λέει πολλά) που εκτιμώ αφάνταστα. Απλά εδώ δεν μπορώ να ακολουθήσω την πορεία του. Οι ALCEST βαδίζουν σε πολύ «ήσυχα» νερά και καθόλου σκοτεινά πλεον. Ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν αυτό. Δε βαριέσαι… Υπάρχουν και οι LES DISCRETS. Μέχρι το επόμενο λοιπόν… Au revoir (αλά Cantona)!
6/10
Γιώργος Δρογγίτης
Υ.Γ. Ένα έχω να πω στον εμπνευστή του εξωφύλλου (πιο ξενερουά πεθαίνεις)… ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ!
